Dag 17

Ja , die Greet. Schreven we gisteren nog dat er voorlopig niet veel te vertellen zou zijn, dan vindt zij het natuurlijk nodig om ons nog eens de daver op het lijf te bezorgen, met haar lekkende wonden, en om ons weer een uurtje te laten wachten met een bang hartje. Saaiheid is iets dat Greet niet kan verdragen.
Door al die commotie van gisteren zijn we nog vergeten de goede dingen te vermelden. Er is weer een draineerbuisje weggehaald en het draadje uit haar wenkbrauw is eruit. Ze ziet er nu niet meer uit alsof ze een wenkbrauwpiercing heeft. Dat is toch al één buisje minder en één wonde geheeld.
En bovendien had ze voor de eerste keer een slaapkleedje aan. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat dat mij, met die kleine groene figuurtjes, wel heel erg deed denken aan een slaapkleed dat haar oma heel lang geleden had.

20u15: Van avond was Greet weer erg wakker. Niet heel bewust, maar toch gingen haar ogen een paar keer open, en dan deed ze pogingen om iets te zeggen, misschien gewoon roepen. Zoiets als een paniek reactie, dat zat in haar ogen. Dat zal wel vaker gebeurd zijn, de afgelopen week, en dat zal nog vaak gebeuren in de komende weken. We troosten onszelf met de wetenschap dat ze er zich niets van zal herinneren, maar toch doet dat pijn. Hartverscheurend, dat woord heeft plots een heel concrete inhoud.