Eindelijk thuis(?)

Vrijdag was het eindelijk zover: de dag waarop we allemaal zo lang hebben gewacht. Maar het is niet echt verlopen zoals gepland.

In de loop van de week had Greet pijn gekregen aan haar voet. Zoals je mag verwachten in een ziekenhuis werd dat direct onderzocht, en werden er foto's gemaakt om zeker te zijn dat er niks ernstig aan de hand was. Daarop was er niks te zien en tegen vrijdag morgen leek de pijn ook minder. En trouwens, een pijnlijke teen is niet iets waar Greet zich laat door tegenhouden. Maar in de loop van de avond werd de pijn heviger en als we goed en wel thuis waren, werd het onverdraaglijk. Zo erg dat we er zo snel mogelijk wilden naar laten kijken. En zo kwam het dat we de eerste officiële avond thuis doorgebracht hebben .... op de spoed.

met Flair.

Vanaf nu ben ik een klein beetje een BV. Rond de middag ging ik vragen aan de balie op ze de nieuwe flair al hadden, waarop de balie-mevrouw vroeg: "aah, ben jij dat die daar in staat?". hihi.
En ook in gasthuisberg liep de verpleging al rond met een kopietje.
Ik vond het in ieder geval wel een leuk artikel.
Ondertussen kan ik hier verder aftellen...mijn laatste dagen in pellenberg. Mijn kamer wordt leger en leger. We zijn de laatste onderzoekjes aan het doen, kinesisten aan het zoeken, afscheid aan het nemen. Zelfs de priester is al langs geweest :). Tijd dat ik naar huis kom!

Ikea en andere avonturen.

Twee weken geleden kwam Inox-man aangevlogen en installeerde een knallende nieuwe trapleuning bij ons thuis. Zodat ik ook op een veilige manier boven kan geraken. En zo kon ik -eindelijk- weer in mijn eigen bedje slapen (nuja, dat van Kaat). Met als gevolg... rugpijn! Mijn bekken kon dat minimatrasje niet goed aan... wat ons weer leidde naar het volgende avontuur:
Op naar Ikea: matrassen testen, op- en neergaande lattenbodems kopen en vooral mijn nieuwe bed krijgen! (met dank aan mijn lieve vriendinnentjes) En uiteraard nog een heleboel andere leuke dingetjes, je weet hoe dat gaat, in ikea...
Dus nu slaap ik eindelijk záálig in mijn nieuw bedje, en is mijn kamer bijna klaar voor mijn thuiskomst!

Vandaag zouden we met de ergo naar de markt gaan. Maar omdat er geen andere kandidaten waren, vond mijn ergotherapeute dat het tijd was voor de volgende stap in het mobiel-zijn:
het openbaar vervoer!
Dus namen we de bus richting Leuven, voor een namiddagje shoppen. Óp krukken natuurlijk, wat meteen een goede oefening was. pfft... en dan willen ze me sport aanpraten. Als winkelen ook kan, dan weet ik het wel...

gefopt!

Een tijdje geleden informeerden de dokters mij over een onderzoek dat ze nog wilden doen voor ik naar huis ga, hoe het in zijn werk zou gaan enzo...
Maar gisteren kwam ik de dokter tegen op de gang. Ze zei me dat het onderzoek toch niet zou door gaan. Toen ik, uiteraard, vroeg waarom, antwoordde ze doodleuk:
"Omdat dat onderzoek nog niet bestaat."
Blijkbaar hebben dokters wat dat betreft best wel veel fantasie.

Kleine overwinning vandaag: ik heb eindelijk gedaan waar ik maanden geleden al naar uit keek, op hoopte, van droomde:
Ik ben vandaag al stappend het brandwondencentrum binnengekomen! Heerlijk om na al die tijd, na al die moeite, ook daar eens te tonen wat ik nu allemaal kan. Met het bijhorende aanmoedigingsgejuich van de verpleging daar erbij natuurlijk!Want mijn overwinningen zijn ook hun overwinningen natuurlijk.

Ronde tafel

Vandaag was nóg een spannendere dag! Het was namelijk nog eens tijd voor een ronde tafel. Dat is een kleine vergadering met de therapeuten, dokter, verpleging en iedereen die hier iets met mij te maken heeft. Om alle dingen eens op een rijtje te zetten.
En nadat we eens overlopen hadden welke geweldige vooruitgangen ik gemaakt had, kwam het allerleukste nieuws: Ik mag bijna naar huis!!!
26 februari is het zo ver! Hoera!
Ik moet thuis natuurlijk blijven kine volgen en blijven oefenen, want ik ben er nog lang niet. Maar het heeft lang genoeg geduurd, een tijdje thuis zijn gaat me reuzegoed doen!
Nog drieënhalve week.
hoera.

EMG

Vandaag was een spannende dag, het was tijd voor een EMG-onderzoek.
Dit is een onderzoek dat met electrische stimulering de werking van de zenuwen checkt. Dit was nodig omdat ik links een "dropvoet"heb: ik kan niet op eigen kracht mijn voet optrekken. En we wilden wel eens weten hoe dat zat, want ik kan die spier wel een klein beetje bewegen maar niet genoeg. Daarom moet ik een spalkje dragen in mijn linkerschoen. Niet zo'n zware last, maar toch, zonder zou leuker zijn.
Het onderzoek was best akelig: er werd eerst een electrode op mijn voet geplaatst, en dan gaf de dokter van op verschillende plaatsen op mijn been klein elektrische schokjes. Ik voelde die door heel mijn lichaam! Maar dat was nog niet het ergste.
Toen haalde ze een drie centimeter lange dunne naald tevoorschijn, die ook met haar computer verbonden was. Die stak ze helemaal in verschillende spieren.(Klinkt pijnlijker dan het is hoor.) Via de naald stuurde ze dan electrische schokjes naar de electrode op mijn voet. Als ik dan mijn spieren aanspande, konden we door het geruis van de computer horen of het signaal fatsoenlijk doorkwam. Al mijn spieren gaven een duidelijk geluid, behalve de spier die ik nodig heb om mijn voet op te tillen.
Dat betekent dus dat de grote zenuwtak die vanuit mijn ruggengraat vertrekt, niet beschadigd of geplet is, maar dat er ergens in mijn been toch een zenuwpje geraakt is.
Dat wordt dus een spalkje blijven dragen.