Ondertussen in Pellenberg...

...gaat alles de goede kant op.
Nu ik eindelijk recht sta op mijn twee voeten, krijgen ze me niet meer klein! Het gaat hier supervlot. Ik kan intussen al met krukken lopen. Nog een beetje wankel, maar het begint te gaan. En trappen lopen begint ook al te vlotten...geweldig. Vanaf nu is het dus vooral conditie kweken: handbiken , afstanden stappen (van de ene kant van het ziekenhuis naar de andere), trappen lopen... allemaal best vermoeiend, maar zo leuk dat het allemaal kan.

Er is ook minder goed nieuws, Emilie, het derde meisje van het ongeval van vorige week, heeft de strijd verloren. Jammer genoeg krijgt niet iedereen een nieuwe kans.... Het bewijst nog maar eens dat er dringend iets moet veranderen!Een beetje mijn plan trekken vanuit de rolstoel:
koken met een spiegel!

Het nieuws

Vandaag op het nieuws:
17 per week.
17 fietsers worden per week ondersteboven gereden door gevaarlijke voertuigen op vier wielen of meer, en komen er zwaargewond of helemaal niet meer uit.
Best akelig als je er over nadenkt. En het ís ook om over na te denken. 17 per week. Dat is een klein klasje, een grote groep vrienden, een familie als je wil. Is het dan stillekesaan geen tijd om hier iets aan te doen? Om onze fietspaden een klein beetje veiliger te maken en automobilisten te laten beseffen dat ze niet alleen op de weg zijn? Het lijkt voor velen ver-van-m'n-bed, maar voor je weet...komt het akelig dichtbij.
Ik heb zelf heel veel geluk gehad, en ik ben blij dat het deze dagen steeds maar beter wordt... maar van wat er dit weekend weer gebeurd is word ik kwaad hoor!Het lijkt wel of de ene fietser na de andere van de weg gemaaid wordt...
We willen dan ook onze steun beteugen aan de familie en vrienden van de meisjes die deze week het verkeer niet overleefd hebben. En duimen voor het meisje dat zwaargewond in het ziekenhuis ligt. Want kijk... een goede afloop: het kan! Je moet er in blijven geloven.

fioew

Fioew, uitgeput lig ik weer in bed na een sessie armspieroefeningen. Ik moet en zal Kaat verslaan in de volgende armworsteling. En op krukken lopen. En mezelf rechtduwen in bed. Ze zijn broodnodig die armspieren. Ik begin dan ook hoe langer hoe meet op een zwenkampioene te lijken, met mijn schouders, die zeker drie keer zo dik zijn als toen ik hier 4 maand geleden toekwam.

Nu ik kan stappen is mijn programma heel wat zwaarder geworden. Gedaan met naar de kine met het bed, rustig liggend oefeningen doen. Vanaf nu is het stappen stappen en nog meer stappen. Tussen de baren, trapje op, trapje af, op de loopband, steeds sneller en sneller, op de gang, met een looprekje of rollatortje...

En, vanaf nu doe ik ook aan sport: geen wii-spelletjes meer (helaas, twas nog zo leuk) maar rolstoelbehendigheid (op de achterste banden balanceren is écht spannend) en evenwichtsoefeningen: dat is rechtstaan, handen lossen, en dan pingpongen of ballen naar de basketring gooien of petanquen. Akelig, als je meer dan een jaar niet meer alleen gestaan hebt. Ik gebruik spieren die ik al lang niet meer gebruikt heb. In mijn voeten.

Mijn dagen zijn dus goed gevuld, en best vermoeiend, en voor de rest: slapen slapen slapen. Heerlijk.