Samenvatten is niet mijn sterkste kant, maar samenvatten wat je hier allemaal over voelt, is ook bijna onmogelijk. Yannick heeft al een ijzersterke poging neergezet. Afschuwelijke nieuwtjes, rare dromen, waterogen op leuke evenementen, waar ze ECHT wel had moeten bij zijn, hypernerveus reageren op ELK telefoontje, dat Misschien meer en beter nieuws is.
Maar echt niks komt maar een Beetje in de buurt van hoe ik onze Greet mis, hoe ik er nog niet bij kan dat ze daar ergens ligt op het einde van de roze pijlen, in een grijs gasthuisberg. Greet, die bijna nooit ziek is, af en toe “efkes moet kotsen“, en liefst op walvissen. Greet die hoort roze taarten te bakken, in verdiepingen en liefst in haar lievelingsjurk. Greet die al ELK mogelijk avontuur heeft beleefd, op talloze exotische bestemmingen, die er al is eerder is heeft uitgezien als een klein lief Chineesje (en hoe lang is ze juist al in België?), maar nog nooit in deze mate. Greet, die een dag er voor nog op roze konijnen sprong, en een heel architectuurkantoor kon leiden, door gewoon beeldschoon te zijn en wat door haar haar te wrijven.

Lieve Greet, eigenlijk hadden we de verjaardag van de papa als deadline gesteld voor je langverwachte wakkerwording, en als het even kon, die van Michiel, maar doe maar rustig op je gemak. Alles op zn tijd, ik ben als zielsgelukkig als je reageert op grappige woordjes en dokters toch wat overstuur maakt door razendsnelle genezing.
Want Greet het moet gezegd, je bent onvervangbaar, onmisbaar en bovenal gigantisch sterk. Kom gauw terug. Word gauw beter. toe.

Greet Nelles, mijn lieve matroos, krachtwijveke , erelid van vzw de rozen trizée, italiaanse schone, klein piscellike, ik zou u zo graag een kopke rus geven.
(ofte is goed, zachtjes over u hoofd wrijven).

Liefs,
Liesbeth