Dag 11

10 u: Weer een dag erbij. Ze is alweer een beetje wakkerder, en heeft zelf haar arm verplaatst. Weer een heel klein stapje zoals er nog vele moeten volgen.

Het is heel stil in huis nu. Luc en Kaat zijn terug aan het werk, Roel is naar zijn kot vertrokken en Inka ligt te treuren in Greets princessenstoel. Normaal is het Greet die hier zorgt voor vrolijk lawaai maar dat zullen we weer nog een hele tijd moeten missen. We zijn natuurlijk zeer blij met de vooruitgang die ze al geboekt heeft, maar door de zeer zware verwondingen aan haar buik en benen zal ze zeker nog maanden op de intensieve moeten blijven. Ze zal jullie steun dus nog lange tijd nodig hebben.

20u30: Praten met artsen is altijd een beetje ontnuchterend. Ze zetten je terug met beide voeten op de grond, en soms zelfs een tikkeltje dieper. Vanmiddag heeft hij een schets gegeven van wat we kunnen verwachten en daardoor ook van wat er allemaal nog fout kan gaan, en dat is behoorlijk veel, deprimerend veel. Tot nu toe hebben we getracht een beetje afstand te houden van de voorstellingen over wat er allemaal onder dat dekentje ligt, maar beetje bij beetje komt dat aan het licht. Eigenlijk willen we het niet weten, en toch willen we het weten, we vragen er misschien niet met zoveel woorden naar, maar we peilen, en wroeten een beetje met de vinger, en dan krijgen we een antwoord dat we eigenlijk niet willen horen en dan zitten we terug in de put waar we de afgelopen dagen net uit gekropen zijn.