terraske doen!

Joepie!! Vandaag kon ik eindelijk, na 10 maanden, weer doen waarmee ik in september geëindigd was: een terraske doen!
Het rolstoel rijden lukt elke dag een beetje beter, ik heb vandaag en gisteren wat kunnen koken tijdens de ergotherapie. Iets waar ik enorm naar uitkeek, na zoveel maanden naar S.O.S. piet en dergelijke te kijken en dan toch steeds weer die plateau ziekhuiseten voorgeschoteld te krijgen. Nu kan ik dus eindelijk mijn imago als taartenqueen weer opbouwen. En ik heb zelfs al een chocomousse gered van de ondergang.
En vanuit de rolstoel is een praatje slaan met andere mensen ook veel gemakkelijker dan uit een bed. Dus de voorbije week heb ik ook al kunnen kennismaken met enkele andere patiënten.
En vanavond ben ik dus voor de eerste keer met de rolstoel nar buiten geweest. Een ommetje rond het gebouw, eindelijk weer eens wandelen met ons hondje Inka, en daarna uiteraard, wat drinken op het terras van de cafetaria. Heerlijk, frisse lucht, wat zon op mijn snoet, naar de hertjes kijken (schattig!)....
Toen ik hier een maand geleden aankwam dacht ik niet dat ik dit al zo snel zou kunnen!
lang leve de vooruitgang!

Revalideren, wie zijn best doet kan het leren!

Vandaag ben ik een maand hier in Pellenberg, een eeuwigheid voor sommige mensen, maar na 9 maand stilliggen is een propvolle maand zo weer om. En het zalige is alles zó zien vooruitgaan.
In gasthuisberg had ik ook wel kine, een halfuurtje per dag ongeveer wel maar, maar hoe hard ze daar ook mijn armen draaiden, en mijn benen plooiden, erg veel vooruitgang zat er niet in. Als ze mijn benen een klein beetje in de lucht moesten houden, of open leggen, dan kermde ik al van de pijn. En hier slaagden ze erin mijn benen helemaal omhoog te zwieren, toch al ver genoeg om in een stoel te zitten. Ook mijn armen krijgen eindelijk weer wat vorm, van mijn dode-vogeltjes imago ben ik gelukkig af. Het gewichtheffen heeft duidelijk meer effect dan trekken aan die gele banden in mijn kamertje op gasthuisberg.
Maar het rechtopzitten is mijn grootste overwinning tot nu toe. Enkele weken geleden zeiden de dokters nog onheilspellend: "ja, dat bekken plooien, dat weet ik nog zo niet, ik zie u eerder stappen dan zitten." Maar ik houd ervan dokters ongelijk te geven dus plooi ik nu al rustig de volle 90 graden. En het is zoveel gemakkelijk, om te eten, om naar de kinezaal te gaan, om oefeningen te doen.
Maar het rolstoel zitten blijft vermoeiend... de spieren rond mijn heupen ( die die er nog zijn) zijn het lang verleerd om mijn bovenlichaam te ondersteunen, en mijn nek, mijn hoofd. Maar hoe meer training hoe beter, en ik hoop binnenkort hele dag al rollend door te brengen. Om eens zittend naar buiten te gaan, of gewoon eens tot aan mijn venster te geraken om naar de hertjes te kijken...

op visite in gasthuisberg

Vandaag mocht ik, zoals elke week, nog eens terug naar mijn maatjes van de brandwondenafdeling van gasthuisberg. Ze houden daar graag mijn wondes (waar het trouwens steeds beter mee gaat, danku) nog een beetje in het oog, en geven dan instructies mee aan de verpleging van pellenberg.
Het is elke week een hele trip, met mijn bed de pendelbus in, maar zo zie ik ook eens wat anders dan het groen rond het ziekenhuis.
Terugkomen op mijn oude afdeling is altijd een beetje als een klas reünie, maar dan in één richting. Heel de ploeg daar wil natuurlijk weten hoe het met me gaat, en wat ik al kan, en "amai ge zijt al veel bijgekomen!" En het is leuk om te weten dat al die mensen die al die tijd zo goed voor mij gezorgd hebben, mij nog steeds willen opvolgen, maar ook -terecht- trots zijn op wat ze met mij hebben bereikt. Elke overwinning van mij is er ook eentje van hun. En uiteraard is het geweldig om nog eens eventjes te babbelen met iedereen die mij negen maanden lang omringd heeft.

Gisteren hebben we nog een beetje rolstoeltraining gedaan, en na het kine-uurtje was ik nog niet moe dus rolde ik (op slakkentempo weliswaar) door naar de ergo. En, joepie, ergotherapie is zoveel leuker vanuit de rolstoel. De bedoeling van ergo is om terug met dagdagelijkse dingen om te gaan. dus naast de fitness-zaal van de kine, staat in de ergo-ruimte een strijkplank, een wasmachine, een keukentje. Dus mocht ik gisteren voor het eerst eens zelf iets nuttigs doen: koffie zetten! het is moeilijker dan het lijkt, vanuit de rolstoel, maar het is toch al iets. Vanaf donderdag mag ik me echt laten gaan: dan beginnen we met de dessertjes :)

bericht uit pellenberg

Héhé, ik heb een rustig weekendje achter de rug. Een beetje uitblazen van het sporten, een beetje langer uitslapen (of doen of je de verpleegster met het ontbijt niet hoort) , een heel klein beetje voor school werken (want ja, daar ben ik intussen ook alweer mee begonnen) en bezoekjes van de bomma en de oma, die het allebei niet kunnen laten eens te komen kijken hoe het met hun kleindochter gaat, en daarbij een heleboel lekkers toe te steken. Nog een paar kilootjes erbij!

Maar het is echt genieten, een weekendje rust. Want vorige week was er weer een groots moment. Iets waar ik, en ik niet als enige, al lang naar uitkeek, iets wat de dokters van gasthuisberg nog niet zo snel hadden verwacht: Ik heb eindelijk in een rolstoel gezeten!

Het begint nu met kleine beetjes, 20 minuutjes, dan een halfuur, en het zit ook nog niet allemaal even goed. Maar het is een heel verschil, eens zittend door de gangen geduwd te worden in plaats van in dat eeuwige bed...

Voorlopig heb ik nog een supersonisch model, met een speciaal opblaasbaar kussen, tegen het doorligwondje op mijn poep dat ook nog steeds niet dicht is, en zelf duwen gaat nog met heel veel moeite. Maar we bouwen het op, en binnenkort kan ik vrolijk en gezwind door de gangen sjeezen. Wat een opluchting , wat een vrijheid!

Ik heb het eindelijk ook eens over mijn hart gekregen om de hele blog te lezen. Ik wilde hier eerst nog een tijdje mee wachten, tot heel deze periode voorbij was, dat ik er op een andere manier op zou kunnen terugkijken. Maarja, mijn nieuwsgierigheid is natuurlijk veel sterker dan dat, dus kon ik het niet laten om beetje bij beetje terug te lezen, tot op die eerste dag.

En ja, dat lukte uiteraard niet zonder de nodige traantjes, maar niet om te lezen wat ze met mij allemaal hadden uitgestoken, daar had ik eerst wat schrik voor, maar uiteindelijk wist ik toch al zo goed als alles. Maar ik moest vooral huilen om die miljoenen reacties, van de meest onverwachte kanten. Oude en allerbeste vriendinnetjes, leerkrachten en medestudenten, verre familie en nichtjes en tantes, en zelfs zoveel onbekenden... Ik hoor zo vaak dat ik sterk ben, maar zonder jullie sterkte en steun was ik zeker nooit zo ver geraakt!

En ik heb nog een hele weg te gaan, en hoewel de vele reacties stilaan minder worden, weet ik toch dat er nog een heleboel mensen zijn die -al is het maar af en toe- toch nog eens aan mij denken, en steeds kijken of er niets nieuws staat op de blog. En daardoor ga ik steeds vooruit, om toch maar nieuwtjes voor jullie te hebben.

Heel erg bedankt allemaal!

WIIEEEEEEE!!!

Er worden op Pellenberg geen middelen geschuwd om Greet eens goed te laten zweten. De sportleraar had de WII op de kamer laten staan na de sportles, dus zo konden wij ons ook eens uitleven. En we kunnen het nu beamen: dit computerspelletje is een echte sportoefening!

Ziezo, nu is het eindelijk aan mij. Omdat het hier niet meer volloopt met hordes dokters en verpleegsters die verslag komen uitbrengen bij de minste verandering, ben ik het altijd zelf die vertelt wat er die dag gebeurd is. Dus kan ik evengoed ook zelf wat aan jullie vertellen.

En nu het zaterdag is, rustdag hier in Pellenberg, heb ik ook nog wat energie over om zelf eens te schrijven hoe het met me gaat.

Om acht uur 's morgens word ik hier nog net niet uit mijn bed gekickt (dat gaat gelukkig nog niet) voor mijn ontbijt . Dan wassen, tanden poetsen, haar kammen, en op sommige dagen verzorging van mijn wondes. En dat kan soms wel wat lang duren, want de verpleegsters hier zijn mij niet gewoon. Mijn kamer lijkt dan wel een slagveld met compresjes en verbanden en verpleegsters met zalf tot in hun haar. Gelukkig weet ik zelf wat ze waar moeten smeren, dus ik heb ze maar wat te commanderen. Om elf uur begint mijn eerste uurtje kine. Meestal oefenen we dan met rechtstaan, zoals de foto die hier een paar berichten geleden op de blog stond. Ik lig dan op een soort van tafel die ze langzaam tot rechtstaan brengen. En dan met een chronometer en een boekske voor de afleiding proberen records te breken. (mijn maximum is 10 minuten!)

Na zo'n drietal keer rechtstaan, samen met wat uitblaaspauzes en grote maneuvers om mij van mijn bed op die tiltafel te leggen, word ik met mijn bed vanuit de kinezaal naar mijn kamer gesjeesd, waar mijn eten op mij staat te wachten. Meestal heb ik dan een tweetal uurtjes vrij, als er geen psychologes of wii-mannetjes langskomen, waarin ik soms iets nuttigs probeer te doen maar meestal uitgeblust in slaap totter.

Daarna nog een uurtje kine, maar gelukkig mag ik hierbij in mijn bed blijven liggen. Er is hier een enorme kinezaal, bijna een fitness, waar ik allerlei soorten plooi- en krachtoefeningen doe voor mijn armen en benen. Daarna heb ik nog een halfuurtje ergo. Daar moet ik ook meestal rechtstaan, maar soms, als ik te moe ben en heel zielig kijk, mag ik computerspelletjes spelen die bediend worden met speciale consoles waarbij je je handen traint door te drukken of te draaien. Wat ze allemaal toch niet uitvinden...

Ik kijk alvast uit naar de ergo wanneer ik eindelijk in een rolstoel kan zitten: dan mag ik allerlei leuke dingen doen, zoals koken, en haar knippen! Het taartenparadijs is weer in zicht!



En dat was het dan voor inspanningen voor de dag, buiten af en toe wat zelf op de kamer oefenen met gewichtjes of speciale knie-plooi-machines, zoals nu.



Het is vreselijk vermoeiend, ik ben elke avond doodop, maar het heeft wel effect! Mijn armen krijgen eindelijk wat vorm en kracht, en ik kan mijn benen hoe langer hoe meer zlf bewegen en plooien. Dus de rolstoel is in zicht!



Voila. Nu weten jullie een beetje hoe mijn dagen er hier uit zien, en waarom ik ontzettend vroeg ga slapen.


Oh en ik sta in de krant. Gisteren(vrijdag) in Het nieuwsblad regio Leuven. Er staat een link, links, bij linken!

Sporten

De dagen van Greet zijn tegenwoordig goed gevuld, met oefeningen allerhande. Ze krijgt niet allen kine en ergotherapie, maar ze moet nu ook een of twee keer in de week sporten. De andere revalidanten, zoals dat dan met een deftig woord heet, gaan daarvoor naar de sportzaal, waar ze dan lopen op de loopband, fietsen, of balspelen doen. Maar Greet kan dat allemaal nog niet. En dus komt de sportzaal naar haar kamer in de vorm van een Wii. Ze doet dan heel serieus een sportuitrusting aan, en gaat dan computerspelletjes spelen, en noemt dat sport.
Geen wonder dat ze niet erg gemotiveerd is om te beginnen studeren.

Poll

Wie wil er graag van dat muziekje af?

; )

Greet

De eerste stapjes

Het gaat nu wel plots heel hard met de revalidatie. Vorige week was het nog groot nieuws dat Greet even weer op haar eigen benen heeft gestaan, en deze week heeft ze al haar eerste stapjes gezet. Met de hulp van wat apparaten, weliswaar, en met de nodige ondersteuning, maar toch. Letterlijk en figuurlijk weer een stap vooruit. Wel jammer dat we daar geen foto van hebben.

Het verblijf in Pellenberg heeft nog een voordeel tegenover het brandwondencentrum: Greet is weer telefonisch bereikbaar. Wie nu bij haar op bezoek wil komen, kan best rechtstreeks met haar contact opnemen. Dat is nog een deeltje van haar leven dat ze opnieuw in eigen handen kan nemen.

Picknick

Greet raakt steeds meer gewoon aan haar nieuwe verblijf. Vooral het feit dat ze zo vaak naar buiten kan, is wel heel aangenaam. Een paar uurtjes in de buitenlucht is hier niet iets wat zo heel af en toe eens mogelijk is, maar het wordt heel erg aangemoedigd om dat zo vaak mogelijk te doen. En wat Greet helemaal verzoend heeft met haar nieuwe situatie, is de picknick. Ze hoeft niet absoluut binnen te zijn rond etenstijd. We kunnen ook haar plateautje gaan halen, en voila, instant picknick. Ik denk dat we vanavond gewoon ons eigen avondmaal meenemen, zodat we samen kunnen eten, onder de grote lork.