Dag 36

15u30: Geen groot nieuws te melden vanmiddag. Haar bloeddruk was wat aan de lage kant, maar dat is normaal zo kort na een operatie. De sondevoeding verloopt steeds beter en ook haar wonden evolueren goed.

Op het ogenblik dat we de kamer uitgingen kwam er nog een leuke verrassing. De mevrouw van het onthaal kwam de kamer in met een grote plastic zak, met daarin een reuze-teddybeer. Een kadootje van haar klasgenoten. In haar plaats een dikke dankjewel allemaal. De beer staat voorlopig thuis, maar we nemen hem weer mee zodra het kan.

22u: Vanavond was ze een beetje wakker, onze meid. Desondanks geen aangename ervaring, met die angst en dat verdriet in haar ogen en op haar voorhoofd gegrift. Haar hartslag ging met momenten door de 140, zodat de verpleger haar verdoving weer een beetje moest opschroeven. We troosten ons met de gedachte dat ze hiervan niets meedraagt, psychologisch toch niet (hopelijk), maar fysisch, met een hartslag die gemiddeld rond 100 ligt en vaak urenlang 120 bereikt, dat scheelt telkens een paar jaar van haar leven. Maar dan alweer, ze leeft tenminste nog.

Dag 35

Voor vandaag staat er weer een grote operatie op het programma. Houd jullie duimen, kaarsen en positieve energie maar paraat.

16u15: Telefoontje met het ziekenhuis. De operatie is goed verlopen en het stuk kunsthuid is weer wat groter. Meer details horen we straks.

20u: Greet zag er vanavond goed uit voor een operatiedag. Veel uitleg hebben we niet gekregen want de verpleegster moest ergens anders gaan helpen. Dat is duidelijk een teken dat ze haar niet meer zien als de patiënt die het meeste aandacht nodig heeft. Maar wat we wel weten is dat er nu een stuk kunsthuid zit op haar knie en haar buik. Weer een stapje vooruit.

Met dank aan Josep voor de foto.

Dag 34

15 u: Een nieuwe verpleger, nieuwe verhalen. we kregen weer een tikkeltje meer informatie over de uitgebreidheid van haar wonden. Blijkbaar hadden we ons dat nog altijd wat te minimalistisch voorgesteld, zonder in details te treden.
We kregen nogmaals te horen dat haar mobiliteit nog alle kanten uitkan. We blijven natuurlijk het beste hopen. De verpleger vertelde een verhaal over een collega die een ongeluk had met zijn fiets en een bus. De professor heeft de hoop niet opgegeven en nu is die collega alweer aan het werk. Weer een verhaal om ons aan op te trekken!
Ondertussen gaat het minder goed met haar lever. Dat komt door de intraveneuze voeding, de medicatie en natuurlijk het ongeval zelf. Doordat ze nu sondevoeding krijgt, zou dit snel moeten verbeteren. Duimen maar.
Morgen gaat Greet weer naar de operatiezaal. Ze gaan daar haar benen nog eens grondig inspecteren en met een beetje geluk kunnen ze het stuk kunsthuid nog wat uitbreiden.

Dag 33

15u: Vandaag mocht Yannick eens mee gaan kijken. Maar Greet werd tussen haar bad, en nog wat kleine technische ingreepjes diep in slaap gehouden. Ze kon dus niet veel terugzeggen. Alles is rustig, alles gaat zo goed al het maar kan gaan.

20u: Ons bezoek aan Greet verloopt stilaan volgens een vaste routine. Zo hebben we de gewoonte om tijdens het ritueel van handen wassen en ontsmetten en het aantrekken van de beschermende kleding, alvast aan de verpleegkundige van dienst te vragen hoe het met haar gaat. Gewoonlijk begint het antwoord dan met een "eeuummm", waarbij wij dan al denken "oeioei,wat gaat er nu weer komen?", zelf al komt er dan niets speciaals. Maar vandaag was het antwoord voor de eerste keer, en zonder aarzelen "Goe". Dat werd dan natuurlijk dadelijk ook weer wat gerelativeerd, door het verhaal van wat er gedurende de dag gebeurd was -een beetje meer van dit, een beetje minder van dat- maar het deed toch eens deugd om zo'n positieve reactie te krijgen.

Dag 32

15u: Goed en slecht nieuws vandaag. Hoewel haar sondevoeding een beetje is teruggeschroefd, is het nu wel zeker dat haar spijsverteringsstelsel werkt. Het gaat alleen een beetje langzamer omwille van de verdoving. Ook de wonden op haar benen zien er met de dag een beetje beter uit.
De wonde op haar buik is nu een groter probleem. Het blijkt niet zo goed te lukken om deze te sluiten. Straks hopen we een dokter te zien die ons wat meer kan vertellen hierover.

21u: Een lang gesprek met de dokter heeft ons weer een beetje gerust gesteld. Hij heeft alles nog eens een voor een besproken, en eigenlijk zijn er op dit ogenblik geen acute problemen. De bedoeling is om het allemaal rustig aan te laten verlopen en vooral niets te forceren. Het duurt allemaal erg lang, en ook de dokters zelf zouden graag zien dat het allemaal wat sneller kon, maar zoveel wonderen kunnen ze jammer genoeg ook niet verrichten.

Dear Friends,

A week ago Greet lived trough some critical days again. She had lost a lot of blood during and after an operation. She needed several days to recover from this drawback. Today her condition is stable again, but the healing process is going slowly, very slowly. Some of her wounds are so big they are difficult to close. She will be kept in narcosis until she has less pain and is feeling more comfortable.

Queridos amigos:

Hace una semana Greet paso por unas días criticas otra vez. Perdió mucha sangre durante y después de una operación. Un paso atrás en el proceso de su recuperación. Hoy su condición vuelve a estar estable, pero su restablecimiento va despacio, muy despacio. Algunas de sus heridas están tan grandes que es difícil cerrarlas. Estará en anestesia hasta que tenga menos dolor, y se sienta un poco mas cómoda.

Dag 31

Een volle maand is het nu dat jij daar in het ziekenhuis ligt. We beginnen allemaal nu pas te beseffen hoe lang het nog gaat duren, de volledige verdoving, je verblijf op intensieve, het herstel buiten de Intensieve, de revalidatie...

15u: Ons gevoel van gisteravond bleek te kloppen. Wij zitten allemaal te wachten tot ze wakker wordt, maar zijzelf kan dat nog helemaal niet aan. Ze heeft veel te veel last als ze wat begint te beseffen, dus wordt ze nog een tijdje weer beter in slaap gehouden. De voeding was ook weer wat verhoogd, maar ook dat lijkt nog wat te optimistisch. Straks weten we waarschijnlijk meer, maar het ziet er naar uit dat ook dit heel langzaam zal moeten opgebouwd worden. Geduld, geduld....

Dag 30

Dag Greet,
Je was er niet, gisterenavond op je eigen verjaardagsfeestje, maar jouw vriendinnen en vrienden konden het toch niet laten om langs te komen. Josep was er natuurlijk ook bij, hij is gisterenavond overgevlogen vanuit Barcelona om jouw verjaardagsfeestje niet te missen. Het was fijn en we hebben heel wat leuke anekdotes opgerakeld, sommige waarvan wij het bestaan niet eens wisten. En er was ook een beetje macabere humor, maar ja, dat heb je nodig om de situatie wat te relativeren. Ze brachten een mooi cadeau mee voor jou, een kader vol met foto's van jij met je maten. En kaartjes, hele kasten staan er vol van, en dan de ramen van je kamer. Het mooie is dat heel veel van die kaartjes tot aan de randen volgeschreven staan met wensen, hoop en geloof in de goede afloop. In jouw naam willen wij al die mensen heel erg bedanken, en natuurlijk ook het personeel van het brandwondencentrum van Gasthuisberg voor de mooie aankleding van jouw kamer en voor de goede zorgen die ze jou geven.
Tot straks,
Papa en Mama

15u: Vandaag mocht de prins mee naar het ziekenhuis, om Doornroosje te bezoeken. Het wakker kussen is jammer genoeg niet gelukt, omdat er nog te veel buisjes, en darmpjes en kabeltjes in de weg zaten. Bij een volgend bezoek lukt het misschien wel. Ons prinsesje is dus nog steeds diep in slaap en dat is maar goed ook, want ze zou anders te veel pijn hebben.
De sondevoeding lijkt intussen goed te lukken, want ze kreeg alweer wat meer, en de intraveneuze voeding was zelfs voor een tijdje gestopt. Toch weeral een klein stapje vooruit.

20u: Vanavond was de verdoving een beetje minder. Ze deed dan ook haar ogen open, zodra ze de stem van de prins hoorde. Maar dan sloegen al haar metertjes uit, en kreeg ze tranen in haar ogen. En dat is ook weer niet goed. We laten haar dus maar rustig nog wat verder slapen. Maar voor Josep en voor Liesbeth, die ook een keertje bij was vandaag, was het wel goed dat ze toch een teken van leven heeft gegeven.

Verjaardagsfeestje in het ziekenhuis

Dag 29

Hip hip hoera, vandaag wordt Greet 22 jaar! straks nemen we een (kartonnen, want iets anders mag niet binnen in intensieve zorgen) taart mee naar het ziekenhuis en gaan we zingen aan haar bed. Het zal dit jaar allemaal een beetje aan haar voorbij gaan, reden te meer om volgend jaar dubbel te vieren. Daar kijken we naar uit...

Dit heeft Greet nog te goed =>


15u: Het zag er feestelijk uit op de kamer van Greet. De nachtploeg van de verpleging had de slingers echt opgehangen rond haar bed, zodat iedereen die in de buurt komt, ook dadelijk ziet dat het haar verjaardag is. Moest ze het kunnen zien, ze zou het prachtig vinden.

Na de operatie van gisteren was ze 's avonds toch weer beginnen bloeden, maar deze keer waren ze er al snel bij, en was het allemaal nog niet zo erg. We rekenen erop dat deze operatie haar toch weer een stukje vooruit geholpen heeft.

Dag 28

13:30u: Greet is net naar de operatiekamer vertrokken. Geen bezoek dus, deze middag, en voorlopig ook nog geen nieuws.

20u: Oef. De operatie is weer eens goed verlopen. Het heeft deze keer niet zolang geduurd als vorige week, en ze heeft ook minder bloed verloren. De dokter en de verpleegster hebben ook beloofd dat ze vannacht haar bloedverlies en stolling nauwgezet in de gaten zullen houden, zodat ze niet zoveel verzwakt door de ingreep als vorige week. Bedankt voor de dikke duimen allemaal.

Kaat heeft de verpleegster slingers en vlaggetjes bezorgd om de kamer van Greet mee te versieren, omdat het morgen haar verjaardag is. Ze zal er zelf waarschijnlijk niks van beseffen, en dat zal ze "baaaalen" vinden, maar we willen die dag toch ook niet zomaar laten voorbij gaan. Kaarsen op de fles met sondevoeding, dat plannetje mocht spijtig genoeg niet doorgaan. Maar rubber handschoenen opblazen als ballonnetjes vond de verpleegster wel een goed idee.

Dag 27

We zijn met ons drietjes - mama, Cove en ik - vanmiddag op bezoek gegaan bij Greet. Alles is stabiel, ze doet goed haar best, die Greet. Het bad was goed verlopen en ze was nog diep aan't slapen door de verdoving. We kregen dus weinig reactie.
Greet krijgt nog steeds sondevoeding en de chocomelk-achtige substantie lijkt haar te smaken, want ze hebben het nog wat kunnen verhogen. Hopelijk blijft het lukken om haar via deze weg te voeden.
De verpleegster had een staart gemaakt boven op haar hoofd, erg jaren '80, ze vindt zichzelf vast geweldig als ze het moest zien!

Kaat

20u: Morgen gaat Greet weer even onder het mes. Dat wordt dus weer een beetje angstig afwachten, maar als iedereen duimt, vingers kruist en hout aanraakt zal ze er wel goed doorkomen. Verder is alles "normaal", dwz hetzelfde als vanmiddag.
O ja, we hebben onze auto terug. Was Greet maar even snel gerepareerd.

Dag 26

Ons Greetje is duidelijk weer terug op de goede weg. Alles blijft nu weer mooi stabiel, de verdoving en de beademing worden langzaam weer afgebouwd, en ze verliest minder bloed tijdens de verzorging. Op een dag als deze is een bezoekje een stuk aangenamer, en kunnen wij er ook weer een beetje beter tegen. En dat hebben we nodig, want het is toch nog vaak schrikken, als we weer eens meer details te horen krijgen over haar verwondingen, en hoe groot die wel zijn wel zijn, en als we weer een beetje meer beseffen hoe erg ze toegetakeld is. We weten al langer dat ze nog maanden op de intensieve zal liggen, maar we blijven ons verheugen op elk stapje vooruit, hoe klein ook.

20u: Ze zag er weer wat beter uit, ons Greet. Ze kreeg vanavond een beetje voeding via de maagsonde, om te zien of ze het al verdraagt. We zijn benieuwd want dat zou ze toch weer een stapje verder staan. Maagvoeding is namelijk minder belastend dan intraveneuze voeding. Vanavond hebben we weer een lift gekregen van Guido, maar gisteren zijn we voor het eerst met de fiets gegaan, en teruggekomen via die onheilsplek. Een beetje akelig, maar we zullen er toch overheen moeten (letterlijk ook), en beter vroeger dan later.

Dag 25

Vanaf vandaag gaat Luc weer de hele dag werken, dus ik was er op voorbereid dat ik helemaal alleen het ziekenhuis naar binnen zou moeten, zonder iemand om mij moed in te spreken. Maar Oma is gekomen, en net op het laatste ogenblik verscheen ook Steven nog om onze handjes vast te houden.
Toen we toekwamen was Greet nog maar net in bad geweest. Ze was daardoor nog helemaal uitgeteld en nattekes. Verder is er niet veel veranderd aan haar toestand. Ze was nog steeds stabiel, en kruipt weer langzaam, heel langzaam omhoog.

21u: Geen nieuws, goed nieuws. Nog altijd. Of toch nog iets nieuws; vandaag hebben ze bij Greet de zenuwbanen in haar benen getest, om te zien of er daar niets beschadigd is. Goed nieuws dus want alles is in orde, en dat is toch aangenaam om mee te gaan slapen...
Greet meid, goed gedaan!

Dag 24

Na twee moeilijke en kritieke dagen leek gisteravond de toestand toch weer onder controle. Greet moet behoorlijk wat bloed verloren zijn, en dat terwijl ze al zo verzwakt was van die lange en zware operatie. Meer bloed, meer verdoving, meer antibiotica, allemaal niet zo positief,maar wel nodig om haar er weer bovenop te helpen. Ze heeft wel een rustige nacht achter de rug, dus we hopen maar dat ze opnieuw vertrokken is voor een serie stapjes vooruit, zonder teveel achteruit zoals gisteren.

16u: De toestand van Greet is nog steeds stabiel. Ze is er weer eens doorgesparteld, maar het zal nu wel weer wat tijd vragen om de achterstand weer in te halen.
Ze zag er alleszins weer wat beter uit. Haar kleur is terug min of meer normaal, of toch zoals we het al gewoon waren intussen. Er zijn een aantal buisjes verplaatst, zodat alles nu aan dezelfde kant zit. Vanaf die kant ziet dat er verschrikkelijk uit,maar vanaf de andere kant ziet ze er nu een stuk beter uit.
Alsof het allemaal nog niet genoeg is, heeft onze auto het daarstraks opgegeven. We zijn nog wel tot aan het ziekenhuis geraakt, maar dan was het afgelopen. We hebben hem moeten laten afslepen en zijn met de bus naar huis gekomen.

20u: Doornroosje slaapt rustig verder.

Dag 23

Het bezoek van deze middag heb ik helaas een keertje moeten overslaan omdat Kaat en Steven er waren. Het ziekenhuis heeft niet graag dat er een hele groep bezoekers zich tussen al Greet haar apparatuur moet wringen.

Mijn ouders kwamen met een bleek gezicht thuis. Greet heeft vannacht een onverwachte bloeding gekregen aan haar been. Enkele bloedvaten moesten gedicht worden en ze heeft nog wat extra bloed moeten krijgen. Omdat de dokters nog maar even klaar waren met de operatie en door het extra bloed zag Greet er vrij slecht uit.

Deze avond ben ik wel meegegaan. Ze zag er al er pak beter uit. Haar huidskleur was nu fluo-geel in plaats van bijna wit zoals mijn ouders haar deze middag omschreven.

Roel

2 meisjes

We hebben 2 meisjes. De ene heet Greet en is een speelse jonge vrouw, vol levensvreugde, nogal vaak van huis, naar Italie, of gewoon naar Brussel of Leuven, even naar een vriendin. Eigenlijk zijn we het al een beetje gewoon van haar een langere tijd niet te zien. Maar als ze thuis is wordt het huis gevuld van haar aanwezigheid. Niet te ontkennen.
Die ander heet ook Greet. Dat is een heel stil meisje dat ergens in het ziekenhuis ligt. Die kennen we eigenlijk niet zo goed want we zien haar maar een paar minuten per dag en dan ligt ze grotendeels verstopt onder de lakens. Ze ligt daar stil, zonder een woord te zeggen. De dokters zeggen dat ze er erg aan toe is, en wij weten dat omdat er allerlei buisjes uit komen en ingaan. Maar verder geloven we gewoon wat de dokters zeggen, want gezien hebben we dat eigenlijk niet. Zoals gezegd, we kennen die Greet niet zo goed.
Soms, als we onze verdediging even laten zakken, dan worden die twee één. En dan hebben we het even heel moeilijk. Maar dan halen we die twee meisjes weer uiteen en dan kunnen we weer verder.

Dag 22

Vandaag is het de verjaardag van Luc. Stiekem, heel stiekem, tegen alle doktersadvies en tegen beter weten in, hadden we gehoopt dat ze vandaag wakker zou zijn. Maar dat heeft dus niet mogen zijn. Het zal dus maar een sober feestje zijn vanavond.

Vanmiddag tegen bezoektijd was ze nog niet terug uit de operatiekamer. We zitten dus nog steeds vol spanning te wachten hoe alles verlopen is. Vanavond hopelijk meer....

Greet zag er vanavond wel heel erg plattekes uit. Maar ze heeft dan ook een heel zware dag achter de rug. Eerst haar bad, wat wel leuk klinkt , maar eigenlijk geen pretje is, en dan naar de operatiekamer. Zes hele uren zijn de chirurgen met haar bezig geweest. En al die tijd werd ze natuurlijk in een diepe slaap gehouden, waaruit ze nog lang niet ontwaakt was. Het zal nog wel even duren voor ze daar weer van gerecupereerd is. Er is weer een beetje aan haar buikwonde gewerkt, om ze beter te kunnen dichten, en op een stuk van haar been zit nu kunsthuid. Alles bij elkaar heeft haar dit toch weer een stapje vooruit geholpen, en we hopen dat ze er morgen weer een beetje beter uitziet.

Polemiek

We willen niet stilzitten en als lid van de Fietsersbond al zeker niet. Wie de polemiek wil volgen in verband met het kruispunt waar alles begonnen is. vindt hier de link. Je kan er ook verder doorklikken naar de krantenartikels. Als je hierop wil reageren, doe dat dan op de blog van FietsHerent, maar reageer in ieder geval!

Dag 21

Allereerst willen we Greet haar vriendinnen Yannick en Liesbeth bedanken voor de mooie tekstjes. Hopelijk kunnen we die weldra voorlezen aan Greet.
We houden jullie toch ook graag op de hoogte van de medische toestand van Greet. Vanmiddag zijn we bij haar geweest. Ze had juist haar ontsmettend bad gehad en was nog te veel onder verdoving om te reageren op ons bezoek. Haar toestand is nog altijd stabiel en wordt elke dag een beetje stabieler. Toch joeg de dokter ons weer de stuipen op het lijf door te zeggen dat het gevaar nog steeds niet geweken is. Hij vroeg ons nogmaals om niet te proberen een termijn te plakken op Greet haar genezingsproces. De woorden 'hoe lang' zijn voor onbeperkte duur uit ons woordenboek geschrapt.
Morgen wordt Greet alweer naar de operatiekamer gebracht. Zowel haar buik als haar benen worden dan nog eens grondig aangepakt. De chirurgen halen slecht weefsel weg, zodat de bacteriën geen kwaad kunnen aanrichten. Toch straf dat ze een aanval van een vrachtwagen heeft overleefd, maar we nu bang moeten zijn voor minuscule, onzichtbare beestjes.

Greet's condition is slowly improving, it is stable, and a little bit more stable every day. But the risks that something goes wrong are still high. We keep worrying about the possibility of infections. It is impossible to predict how long the healing process will take, or even one step of it. "How long" are words we don't have in our vocabulary anymore.

La condición de Greet va mejorando lentamente, está estable y un poco mas estable cada día. Pero el riesgo de tener problemas todavía está muy alto. Estamos preocupados por infecciones de sus heridas. Es imposible dar una predicción del tiempo que tardará el proceso de su restablecimiento. “Cuánto tiempo” son palabras que ya no existen en nuestro vocabulario.

Samenvatten is niet mijn sterkste kant, maar samenvatten wat je hier allemaal over voelt, is ook bijna onmogelijk. Yannick heeft al een ijzersterke poging neergezet. Afschuwelijke nieuwtjes, rare dromen, waterogen op leuke evenementen, waar ze ECHT wel had moeten bij zijn, hypernerveus reageren op ELK telefoontje, dat Misschien meer en beter nieuws is.
Maar echt niks komt maar een Beetje in de buurt van hoe ik onze Greet mis, hoe ik er nog niet bij kan dat ze daar ergens ligt op het einde van de roze pijlen, in een grijs gasthuisberg. Greet, die bijna nooit ziek is, af en toe “efkes moet kotsen“, en liefst op walvissen. Greet die hoort roze taarten te bakken, in verdiepingen en liefst in haar lievelingsjurk. Greet die al ELK mogelijk avontuur heeft beleefd, op talloze exotische bestemmingen, die er al is eerder is heeft uitgezien als een klein lief Chineesje (en hoe lang is ze juist al in België?), maar nog nooit in deze mate. Greet, die een dag er voor nog op roze konijnen sprong, en een heel architectuurkantoor kon leiden, door gewoon beeldschoon te zijn en wat door haar haar te wrijven.

Lieve Greet, eigenlijk hadden we de verjaardag van de papa als deadline gesteld voor je langverwachte wakkerwording, en als het even kon, die van Michiel, maar doe maar rustig op je gemak. Alles op zn tijd, ik ben als zielsgelukkig als je reageert op grappige woordjes en dokters toch wat overstuur maakt door razendsnelle genezing.
Want Greet het moet gezegd, je bent onvervangbaar, onmisbaar en bovenal gigantisch sterk. Kom gauw terug. Word gauw beter. toe.

Greet Nelles, mijn lieve matroos, krachtwijveke , erelid van vzw de rozen trizée, italiaanse schone, klein piscellike, ik zou u zo graag een kopke rus geven.
(ofte is goed, zachtjes over u hoofd wrijven).

Liefs,
Liesbeth

Greet! Vriendinnetje!

Ik kreeg juist telefoon van Kaat. Mijn hart sloeg zich al dubbel en in driedubbel tempo over uit schrik dat er iets was, want zo heeft ze ons onlangs nog al eens ons de stuipen op het lijf gejaagd. Maar, het was maar om te vragen of ik iets wilde pennen op dé blog. (Fioew!) Dus, zit ik even achter mijn computer om een blogje de wereld in te sturen. En het moet goed zijn, want, blijkelijk wordt er zo'n 600 keer per dag naar deze blog gekeken.

Ik zal beginnen met een geruststellende mededeling, want ik weet hoeveel mensen er telkens weer op 'refresh' duwen op deze blog, in de hoop goed nieuws te spotten. Vannacht niets te melden, alles rustig, alles ok: Niets speciaals te melden.

Deze nacht heb ik weer over u gedroomd, Greet.
Eerst werd je wakker in het ziekenhuis. Ik quote; “Nee, serieus, wélke dag zijn we vandaag??”
En daarna waren we in een wildwaterpark! Iets wat wij zoiezo noooit zouden doen haha! En maar aan het naar beneden glijden, en ik er bezorgd achteraan.
Iedereen van ons heeft wel zo van die dromen al gehad: Michiel droomt over rondhuppelende vrolijke Greetjes, Lynn over druk bellende Greetjes met broodjes van de Panos in haar hand, en Liesel, die droomt gegarandeerd over gigantische roze konijnen op uw kamer – die dan blijken behoorlijk eng en gevaarlijk te zijn een keer dat ze uit de verpakking werden gehaald. (Ik voorspel echt allerlei hylarische attribuutjes op uw kamer een keer dat de enge machines aan uw bed weg zijn – pas maar op :)

Ondertussen is dit dag 20. Hoe absurd. Je kan je ni inbeelden hoeveel keer ik al met mijn gsm in handen heb gestaan met het idee 'dit moét ik Greet vertellen'. Maar zolang je daar rustig ligt en alles stilletjesaan beter wordt, kunnen al die verhalen wel even wachten. Maar wees gerust, ik spaar ze op, voor al de komende momenten. Voor wanneer we u komen bezoeken. En in afwachting daarvan zend ik al mijn positieve stralen naar uw kamertje en steek ik trouw nog wat kaarsjes aan. En bal ik mijn vuist naar elke passerende vrachtwagen!

Mama en papa Greet, geeft ze maar een dikke zoen op haar voorhoofd straks, wanneer jullie haar gaan bezoeken. Want, we missen haar hoor. En fel!
En ik hoop echt van ganser harte dat die spanning van week 1 snel wegtrekt, omdat ze het zo goed doet...

Véél liefs

Yahnicka

PS: Greet, ik heb nog een verjaardagscadeau van u gevonden van toen ik 20 werd. Het is een bon voor een “verjaardagsverrassingsverwenavond”. Mag ik die dan nu inruilen, en wilt ge om mij te verrassen in een dokters-voor-een-raadsel-stellend krachtwijvekestempo helemaal beter worden?

Dag 20

Ik ben nog eens op bezoek in Herent. Straks kan ik mijn zusje nog eens zien. Dat is helaas niet elke dag mogelijk, want mijn werkuren lopen vaak gelijk met de bezoekuren. Toch is het ook goed af en toe thuis, in Erembodegem, te zijn en gewoon te gaan werken, want terug in Herent voel ik weer de spanning van de eerste week die hier nog steeds hangt. Er af en toe uit zijn is goed, maar het maakt de confrontatie met de realiteit weer des te harder en ik schrik nog elke keer als ik Greet zie liggen in haar ziekenhuisbed. Was alles maar weer normaal.

Kaat

Dag 19

15u: Vandaag is het rustig. Geen nieuwtjes te melden. Greet krijgt elke morgen netjes een bad, om de wonden zuiver te maken en te houden. Dat is goed voor haar, maar een hele klus voor het personeel. Zij staan daar helemaal steriel ingepakt, met kapje, mondmasker, schort en handschoenen bij 32°C gedurende twee uren te zweten als in een sauna. Met dat verschil dat zij in die sauna ook nog hard moeten werken. Respect.
Voor morgen hebben we een afspraak met de artsen om eens te horen hoe zij de vooruitgang zien. We houden jullie op de hoogte.

20u15: De dokter stond vanavond al voor ons klaar. Hij heeft ons nog eens in detail verteld wat er de laatste dagen zoal gedaan is, en wat er de volgende dagen nog gaat gebeuren. Wat we nu weten is dat ze zeker nog een tijdje in slaap gehouden wordt, omdat de verzorging van haar wonden anders veel te pijnlijk zou zijn. Alles evolueert goed, maar ze willen toch rustig te de tijd nemen om alles goed te laten genezen, en vooral infecties te voorkomen. Er zijn een heleboel verschillende dokters en specialisten die haar mee opvolgen, en ze hebben niet altijd dezelfde mening, maar we zijn er van overtuigd dat ze uiteindelijk samen de beste behandeling zullen kiezen. We moeten zeker op korte termijn geen spectaculaire ontwikkelingen verwachten, maar dat hebben we intussen al wel geaccepteerd.
Al bij al heeft hij dus niet zoveel nieuws verteld, maar toch hebben we er ditmaal een heel ander gevoel bij. We merken dat de dokters en verplegers zelf er een stuk ontspannener bijlopen, en dat maakt dat wij ook met een geruster hart de nacht ingaan.

Dag 18

8u: Een rustige nacht. Voor Greet tenminste. Wij hebben weer een hele nacht liggen woelen. Gisteravond maakten de metertjes naast haar bed rare bokkensprongen. We mogen daar van de verpleger eigenlijk niet naar kijken, en hij scheen zich ook absoluut niet ongerust te maken daarover. Maar ja, je kijkt toch, en dan kan je niet slapen.
Vanmiddag krijgt ze weer een operatie, enkel aan haar buik ditmaal. Ze is niet terug op haar kamer verwacht tegen het bezoekuur, dus waarschijnlijk hebben we pas vanavond weer meer nieuws.

20u: Dag Greet. Dit berichtje is voor jou. Voorlopig hang je aan veel te veel buisjes, draadjes en slangetjes om iets aan dit briefje te hebben, maar er komt een tijd, hopelijk binnen niet te lange tijd, dat je dit kan lezen, en, even hopelijk, heb je er dan iets aan. Vandaag hebben we je bloed zien passeren. Door een buisje naar een machine, heel high-tech, heel doorzichtig zodat we je bloed goed kunnen zien. En het zag er mooi uit, proper. En vanuit de machine ging het terug door plastic slangetjes, je lichaam binnen. Op die manier is het goed, reinigend. Op die andere manier was het niet goed, maar dat is nu achter de rug. Slaap nu maar, Doornroosje.

Dag 17

Ja , die Greet. Schreven we gisteren nog dat er voorlopig niet veel te vertellen zou zijn, dan vindt zij het natuurlijk nodig om ons nog eens de daver op het lijf te bezorgen, met haar lekkende wonden, en om ons weer een uurtje te laten wachten met een bang hartje. Saaiheid is iets dat Greet niet kan verdragen.
Door al die commotie van gisteren zijn we nog vergeten de goede dingen te vermelden. Er is weer een draineerbuisje weggehaald en het draadje uit haar wenkbrauw is eruit. Ze ziet er nu niet meer uit alsof ze een wenkbrauwpiercing heeft. Dat is toch al één buisje minder en één wonde geheeld.
En bovendien had ze voor de eerste keer een slaapkleedje aan. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat dat mij, met die kleine groene figuurtjes, wel heel erg deed denken aan een slaapkleed dat haar oma heel lang geleden had.

20u15: Van avond was Greet weer erg wakker. Niet heel bewust, maar toch gingen haar ogen een paar keer open, en dan deed ze pogingen om iets te zeggen, misschien gewoon roepen. Zoiets als een paniek reactie, dat zat in haar ogen. Dat zal wel vaker gebeurd zijn, de afgelopen week, en dat zal nog vaak gebeuren in de komende weken. We troosten onszelf met de wetenschap dat ze er zich niets van zal herinneren, maar toch doet dat pijn. Hartverscheurend, dat woord heeft plots een heel concrete inhoud.

Dag 16

Zaterdag. Weekend, en niet veel te melden. Geen nieuws is voorlopig goed nieuws, en dat zal zo een tijdje blijven, want de periode van 'spectaculaire' verbeteringen is nu wel gedaan. Nu begint de tergend langzame hersteltijd. Maar we blijven berichten, want jullie verdienen het echt om op de hoogte gehouden te worden na al die mooie mails en kaartjes die Greet en wij gekregen hebben.

21u: Deze keer was het onze beurt. Het bezoekuur op intensieve wordt erg strikt toegepast. Een kwartier voor de bezoektijd verzamelen de familieleden in de wachtzaal, en op het uur komt er een verpleger/verpleegster binnen en roept als een heraut namen af van patiënten wier bezoek even moet wachten. Deze keer was het dus onze beurt. Harten slaan een slag over en adem stokt even. Dan neemt de verpleger ons terzijde en zegt dat de chirurgen even naar haar verband moeten kijken omdat er wat bloedverlies optreedt. Dat klinkt niet echt gevaarlijk maar toch ook niet geruststellend, vooral niet omdat er een chirurg voor opgeroepen werd. Na drie kwartier mogen we bij Greet en de dokter stelt ons gerust. Het waren slechts een paar bloedvaatjes die lekten, na de wondzuivering van deze morgen. Opluchting.
Vanavond was Greet redelijk wakker. Ze heeft herhaaldelijk haar ogen geopend, en ze bewoog haar mond alsof ze iets wilde zeggen. Maar dan viel ze weer in slaap...

Dag 15

Greet heeft vannacht weer flink haar best gedaan en ze is mooi stabiel gebleven. Meer nieuws hebben we voorlopig niet, maar straks gaan we naar haar toe. Na een gesprekje met de dokter of verpleger gaan we jullie zeker meer kunnen vertellen.

17u30: Met een kleine omweg langs de stad zijn we net terug van het ziekenhuis. Greet heeft vanmorgen haar eerste 'bad' gekregen. Alle wonden werden nog eens schoongemaakt. Dit zal vanaf nu elke dag gebeuren, om de infecties zo veel mogelijk tegen te gaan.
Het was even schrikken daarstraks. De verpleger die vandaag aan het werk was vertelde dat hij daar al lang werkt, maar dat hij nog niet vaak iemand gezien had met zulke erge verwondingen. SLIK. Zo beseffen we weer hoe erg ons Greetje er aan toe is, want met dat laken over haar lijf zie je daar natuurlijk niets van. Maar langs de andere kant beseffen we ook dat Greet heel erg sterk is en al veel vooruitgang heeft geboekt, ondanks haar toestand.

21u15: We zijn voor de verandering op nachtbezoek geweest. Wat is het dan stil in het ziekenhuis. We hebben niet veel nieuws te melden, dus is dit de gelegenheid om wat gedachten op te schrijven. Bijvoorbeeld over hoe het ziekenhuis binnengaan ons met de neus op het feit drukt, dat daar een klein frêle en beschadigd meisje ligt, zich volkomen onbewust van onze zorgen, en gelukkig maar. En zich volkomen onbewust van de moeilijke momenten die ongetwijfeld zullen komen.
Thuis kunnen we de gedachte aan haar toestand soms eventjes een beetje verdringen, ze is gewoon niet thuis, weer in Italie of in Barcelona of zo, maar dan nadert het bezoekuur en dan is daar de realiteit weer.
Maar we blijven positief. Greet, laat de wereld zien waartoe je in staat bent!!

Haar kamer ziet er al fleuriger uit met al de tekeningen en kaartjes die jullie maakten en opstuurden. Dat zal haar zeker deugd doen, ook al ziet ze die nu nog niet. Bedankt allemaal en doe zo voort!

Dag 14

De nacht is goed verlopen. Greet zoekt nu met haar ogen de bron van het geluid.
Vandaag wordt ze weer van top tot teen gecontroleerd en hopelijk weer wat meer gerepareerd. We wachten op nieuws.

14u30: In een ziekenhuis als Gasthuisberg gebeuren er vaak onverwachte dingen en dat ondervinden wij vandaag ook. We hadden verwacht dat Greet deze voormiddag naar de operatiezaal gebracht zou worden, voor een grondige verzorging van haar benen en dat ze tegen het bezoekuur al weer terug op haar kamer zou zijn. Maar vandaag waren wij de bezoekers die apart genomen werden, gelukkig door een dokter en een verpleger met een brede glimlach. Door een verandering in de planning werd ze nu pas weggebracht, en mochten we er dus niet meer bij. Maar alles verloopt goed. Ze blijft mooi stabiel, zonder koorts en ze ademt zelf voor zover haar verdoving dat toelaat.

20u15: De operatie is goed verlopen, Greet is alweer terug op haar kamer. Ze werd net weer aan al de apparatuur aangekoppeld toen we toekwamen. De verpleegster en de dokter konden ons weer op ons gemak stellen. Wel hebben ze gezegd dat de tijdelijke donorhuid weggehaald is om de mogelijkheid te hebben om dagelijks een ontsmettend bad te geven. Eigenlijk een ligdouche. Wat wordt ze verwend, die dochter van ons, een ligdouche! Maar momenteel ligt ze er weer rustig bij.
Oja, en nog iets, haar kamer begint er uit te zien als een postkantoor, door al jullie kaartjes. Bedankt namens Greet en doe zo voort...

Dag 13

We beginnen de dag met een goed nieuwsje. Greet heeft de hele nacht zelfstandig geademd. Gisteren was men begonnen de beademing wat af te bouwen, zodat ze meer en meer op eigen kracht zou gaan ademen, en dat heeft ze dus de hele nacht gedaan. Ze krijgt wel nog zuurstof, en tijdens momenten van diepere verdoving, tijdens verzorging en operaties, zal ze nog wel beademd worden door de machine, maar het is toch weer een geruststelling dat het haar gelukt is. Een teken dat ze nog steeds blijft doorvechten en dat ze zo snel mogelijk weer wil kunnen lachen.
Maar het kan niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn. Ze heeft ook weer wat koorts. Tijdens de wondverzorging vandaag zullen ze extra controleren of er ergens nog een infectie zit. Blijven duimen.

20u30: Vanmiddag zijn Kaat en Cove nog eens mee op bezoek geweest. Van Kaat haar groot lawijt werd ze dadelijk een stuk wakkerder. Ze reageert nu echt op haar naam en op de rare dingen die haar zus in haar oor zegt. Hoewel ze vanmiddag nog koorts had, was haar temperatuur vanavond weer gezakt tot onder de 37. Ook de extra zuurstoftoevoer is weer een beetje lager gezet, en ze ademt nog altijd op eigen kracht. Alweer een stapje in de goede richting, dankzij de positieve energie die jullie allemaal in haar richting sturen. We willen jullie allemaal nog eens bedanken voor alle steun, kaartjes, tekeningen en andere monstertjes.

En los ultimos dias ha mejorado la condición de nuestra hija, de mode que han bajado el oxygeno y el nivel de la anestesia. Ahora ya respira con sus propias fuerzas lo que tambien es importante para evitar complicaciones. Esperamos que siga recuperando pero sabemos que su restablecimiento tardara mucho y conocera momentos difíciles.

Greet's situation has been slowly improving during the last days, oxygen supply and anesthesia have been lowered. She now is able to breathe by herself, although she still is connected to the breathing apparatus. She is considerably less swollen such that, apart from a yellowish color and all the tubes and machines, she now looks rather normal. Keep sending your positive energy to her, because although she is recovering steadily, there will no doubt be ups
and downs.

Dag 12

Ze houdt vol, ons Greet. Vannacht heeft ze met haar arm gezwaaid. Misschien had ze een droom zei de verpleegster, maar ik denk dat het haar manier is om haar bomma te feliciteren met haar 80ste verjaardag.

16u: Vandaag heeft de dokter ons weer een beetje optimistischer naar huis gestuurd. Haar buikwonde heeft goede vooruitzichten, het ziet er naar uit dat die sneller dicht zal zijn dan we eerst dachten. Tenminste dat is onze interpretatie. Alleszins zijn we weer wat hoopvoller gestemd dan gisteren...

Dag 11

10 u: Weer een dag erbij. Ze is alweer een beetje wakkerder, en heeft zelf haar arm verplaatst. Weer een heel klein stapje zoals er nog vele moeten volgen.

Het is heel stil in huis nu. Luc en Kaat zijn terug aan het werk, Roel is naar zijn kot vertrokken en Inka ligt te treuren in Greets princessenstoel. Normaal is het Greet die hier zorgt voor vrolijk lawaai maar dat zullen we weer nog een hele tijd moeten missen. We zijn natuurlijk zeer blij met de vooruitgang die ze al geboekt heeft, maar door de zeer zware verwondingen aan haar buik en benen zal ze zeker nog maanden op de intensieve moeten blijven. Ze zal jullie steun dus nog lange tijd nodig hebben.

20u30: Praten met artsen is altijd een beetje ontnuchterend. Ze zetten je terug met beide voeten op de grond, en soms zelfs een tikkeltje dieper. Vanmiddag heeft hij een schets gegeven van wat we kunnen verwachten en daardoor ook van wat er allemaal nog fout kan gaan, en dat is behoorlijk veel, deprimerend veel. Tot nu toe hebben we getracht een beetje afstand te houden van de voorstellingen over wat er allemaal onder dat dekentje ligt, maar beetje bij beetje komt dat aan het licht. Eigenlijk willen we het niet weten, en toch willen we het weten, we vragen er misschien niet met zoveel woorden naar, maar we peilen, en wroeten een beetje met de vinger, en dan krijgen we een antwoord dat we eigenlijk niet willen horen en dan zitten we terug in de put waar we de afgelopen dagen net uit gekropen zijn.

Dag 10

Weer een nachtje verder. Er zijn geen problemen geweest, en alles is rustig gebleven. Het is natuurlijk onzin maar we hebben steeds het gevoel dat de nacht sneller onheil brengt dan de dag, en dan is een telefoontje naar het ziekenhuis altijd geruststellend.

15u00: Greet ziet zo geel als een Chineesje. Dat is een teken dat ze haar transfusiebloed aan het afbreken is. De verpleegster zei dat we kaartjes mochten meebrengen om op te hangen op haar kamer, dus laat ze maar komen. Als we jullie een beetje kennen, heeft Greet binnenkort de bontste kamer van de hele intensieve afdeling :-)
Voor de verzorging vanmorgen hebben ze haar weer dieper is slaap gedaan. Deze roes was ze vanmiddag nog aan het uitslapen. We hopen dat ze tegen vanavond weer wat alerter zal zijn, net zoals gisteren.

19u45: Greet slaapt rustig. Ze maakt een beetje koorts en haar hartslag is weer wat hoger, maar dat is niet ongewoon. Binnenkort wordt de beademing wat minder gezet zodat ze zelfstandig moet gaan ademen.
Vanaf nu zal de evolutie wat trager verlopen denken we en we zullen dus niet altijd driemaal per dag iets te melden hebben. Dus, als er niets verschijnt, is dat niet omdat er erge dingen gebeurd zijn, maar omdat er weinig te schrijven valt.

Dag 9

Greets toestand is vannacht weer stabiel gebleven. Stabiel is een woord waar we deze dagen heel content mee zijn. Toch had ik het heel graag vervangen door "goed", "beter" of "geweldig". Maar we mogen zeker niet klagen nu, na de zware ingreep van gisteren konden we ons aan dipjes verwachten, dingen die haar van stabiel naar "niet zo goed" brengen, maar dat is dus niet gebeurd. STERKE MEID!!!. Vandaag worden de verbanden ververst maar verder gaat ze met rust gelaten worden. Daardoor kan ze weer wat verder aansterken.

15u: Onze Greet ziet er weer een ietsie pietsie beter uit. Wat minder gezwollen, en de donorhuid lijkt goed aan te slaan. Ze is vanmiddag even wakker geweest en ze heeft gereageerd op vragen van de arts, geweldig hé. Én ze heeft al twee bezoekjes gehad van Josep die speciaal daarvoor van Barcelona is komen overvliegen. Dat zal haar zeker goed doen.
Vanaf vandaag moet iedere bezoeker in een steriel pakje, handen wassen, mondmasker en handschoenen, om de kans op infecties te minimaliseren. Stel je voor, je wordt wakker en je ziet drie gemaskerde gezichten boven je hangen...

20u: We hebben nog eens met een dokter gesproken, en ook die was positief over de vooruitgang. Dat wil niet zeggen dat ze buiten levensgevaar is, maar ze begint toch stilaan uit de gevarenzone te komen. Tenminste wat haar algemene conditie betreft. De verwondingen aan haar buik en benen baren nog wel steeds zorgen. We weten al zeker dat het een zeer lange tijd zal vergen voor die weer gesloten zijn.
Haar vriendinnen hebben een muziekdoosje meegegeven, dat heel fijntjes "La vie en rose" speelt. We kunnen nog niet veel voor haar doen, maar we zijn ervan overtuigd dat dat muziekje door haar slaap heendringt en haar goed doet.

21u: Meer nieuws. We (Kaat, Roel en Cove) zijn net terug van het late bezoek. Haar gezicht was vandaag minder gezwollen, vooral haar lippen. Ze lijkt nu ietsje minder op Angelina Jolie :-). Ze ziet er nog een beetje geel uit van het bloed dat ze kreeg en de antibiotica zorgen voor uitslag op haar huid, maar verder ziet ze er al beter uit dan gisteren. En nog iets: Ze heeft gereageerd op ons bezoek! Ze probeerde iets te zeggen (wat natuurlijk niet lukte), bewoog haar ogen, en fronste toen we iets zeiden wat ze niet begreep. Het was fantastisch om eindelijk terug te ervaren dat er leven in haar zit! Dat ze iets zelfstandig kan, zonder hulp van machines! Ook al mag het eigenlijk niet, we zijn toch euforisch!!
De verpleegster vertelde dat we dit de komende dagen nog zullen meemaken. Als haar toestand blijft zoals ze is, zal ze tussen de verzorgingsmomenten en de operaties minder verdoving krijgen. Zo wordt ze langzaam aan wakker en kan ze terug zelfstandig beginnen ademen. Dit wordt natuurlijk allemaal in kleine stapjes opgebouwd.
Wat een superwijf, die zus van mij!!!

Kaat



Van Oma voor Kaat

Dag 8

Greet heeft een weer goede nacht gehad. Gisterenavond hebben ze haar zuurstoftoevoer kunnen terugbrengen tot het niveau vóór de opstootjes en vannacht is ze dus braaf stabiel gebleven. Vroeg deze morgen heeft men haar naar het operatiekwartier gebracht, een geplande activiteit waarbij al haar verwondingen nog eens aan een grondige inspectie zullen onderworpen worden. Het kan erg lang duren en we verwachten pas nieuws in de namiddag. Ze komt ook niet meer terug naar haar oude plek op intensieve maar zal naar het Brandwondencentrum verplaatst worden waar men de beste know-how heeft om haar beenwonden te verzorgen en te genezen. Niet ongerust zijn, dat is slechts enkele meters verder op dezelfde verdieping. Dit is ook een Intensieve verzorgingsafdeling waar ze op dezelfde manier zal opgevolgd worden, maar men de jaren ervaring met brandwonden kan gebruiken om haar nog beter te verzorgen.

16u00: We hebben net het ziekenhuis gebeld. De operatie is goed verlopen volgens de verpleegster, maar we kregen nog geen verdere info. Nu op naar het ziekenhuis voor een gesprek met de dokters, hopelijk brengen zij ons goed nieuws.

17u15: Greet ligt nu in het Brandwondencentrum, zoals ze beloofd hadden. We hebben een gesprek gehad met de verpleegster van dienst. De wonden zijn in voldoende goede staat om donorhuid te ontvangen. Dat hebben ze dan ook aangebracht en daarom heeft de operatie zo lang geduurd. Maar ook voor de operatie van vandaag: weer een stap(je) in de goede richting! Ons Greetje ziet er wel nog steeds wat rood en opgezwollen uit. Ze heeft uitslag van de antibiotica. De zuurstoftoevoer die ze krijgt is relatief laag, die bleef op het niveau van gisteren. De artsen werkten tijdens de operatie ook aan haar buik. Deze lijkt in orde te komen.
Het waren weer eindeloze uren, maar het wachten werd beloond met goed nieuws.

Nogmaals bedankt aan iedereen voor de telefoontjes, de bezoekjes, de kaartjes, de berichtjes,... ze doen ons ongelooflijk veel deugd. En we zijn er zeker van dat alle groetjes die we aan Greet mogen overbrengen, haar sterkte geven!

21u00: We zijn nog eens gaan piepen bij Greet. Ze verliest nog veel vocht via de benen, maar dat is normaal, zei de verpleegster. Verder is alles stabiel, zo goed als het kan zijn. Volhouden Greetje, je doet dit zo goed!

To her friends all over the world

One week ago on Thursday night, Greet returned from a party when she was hit by a very big truck. The neighbours saw it happening and alerted us and called the ambulance. She was transported to the university hospital that is close by, fortunately.
She obtained a first surgery only half an hour later. The speed probably saved her life. She spent several hours in a very critical condition in intensive care, until they operated her for the second time.

She had more surgery on Sunday and the doctors did miracles. She was doing a little bit better, but her situation was and is still is critical. She has many fractures of her pelvis and severe wounds in her belly and her legs. She is kept under narcosis so that she doesn’t have to suffer, she may remain like this for weeks.

On Tuesday Greet had a relapse and had two critical days because of an infection in the wounds on her legs. Luckily the doctors found the origin of the problem and she recovered from the crisis At this moment she no longer needs blood and her organs are recovering little by little.

The good news is that she is in the best hospital of the country, and taht she obtains the best attention. Her head is not hurt and she was conscious when she arrived in the hospital. She is so strong that even the doctors are surprised by her progress.
But she is not out of danger and she is still struggling for her life. She will need much more surgery, and a long time to recover. She will need all your support, affection and good thoughts. Although we do not know what she can hear now, we pass on your messages.

Greet pasó por unos días críticos a causa de una infección en las heridas de su piernas. Afortunadamente los doctores encontraron el origen del problema y salió otra vez de la crisis. En este momento ya no necesita sangre y sus órganos van recuperándose poco a poco.

Dag 7

De zevende dag. Greet is de nacht goed doorgekomen. Geen opstootjes, geen incidentjes. Enorme opluchting na de afgelopen twee zenuwslopende dagen. Ze heeft ook een betere kleur nu zei haar verpleegster. We hadden het natuurlijk moeten weten, ze is een sterke meid, die zich niet zomaar laat onderdoen. Dat hebben haar vriendinnen gisterenavond nog volop geïllustreerd met wilde verhalen die ze samen beleefd hebben.
Straks worden haar benen opnieuw verzorgd, en dat zal de druk op de longen hopelijk doen afnemen.

15u00: Greet heeft weer haar best gedaan deze voormiddag. Wat doet ze dat toch goed! Ze is terug stabiel, de zuurstoftoevoer kon weer wat verminderd worden, de verzorging van de wonden op haar been hebben hun effect niet gemist. De dokters hebben gisteren heel wat 'vuiligheid' weggehaald, afgestorven weefsel dat voor ontstekingen zorgt, en voor infecties. Daardoor zijn de longen nu een heel stuk ontlast en kan Greet weer beter ademhalen. We zijn er nu tamelijk zeker van de oorzaak van haar problemen daar zat.
Ze doen daar het onmogelijke. Hebben we dat gisteren niet gezegd?...

Dag 6

9u15: Deze morgen hebben we een telefoontje gehad van het ziekenhuis dat de operatie deze morgen gaat gebeuren aan haar bed, om geen onnodig gevaarlijke verplaatsingen te doen.
Denk heel hard aan haar, ze heeft het nu nodig...

10u45: Ons hart sloeg weer een slag over, want de telefoon ging zonet. Gelukkig geen slecht nieuws! De operatie is afgelopen. De situatie van ons Greetje is stabieler dan vanmorgen. Straks gaan we op bezoek en hebben we ongetwijfeld meer nieuws. Het duimen, bidden, denken, hopen en alle kaarsjes hebben hun werk al goed gedaan tot nu toe! Bedankt iedereen!
Ondertussen is het zonnetje weer gaan schijnen en we weten allemaal dat dit ons meisje extra kracht geeft.

15u00: Ze hadden ons gewaarschuwd dat de toestand van Greet met ups en downs zou zijn. Toch blijft slecht nieuws hard aankomen. We kregen een update van de totale toestand van Greet. Het ziet er niet rooskleurig uit. Ze zal hard moeten vechten. Maar we mogen niet uit het oog verliezen dat haar toestand, gezien de aard van de verwondingen, nog redelijk goed is. Daar is het lichtpuntje waar we ons alweer aan optrekken. Die Greet gaat het halen! Maar hou die kaarsjes nog maar even aan en die vingers nog maar even gekruist!!

20u45: Terug van het avondbezoek. Geen verslechtering, geen verbetering. Stabiel dus. Het grote gevaar komt nu van de benen, de grootte van de verwondingen maakt dat infecties onvermijdelijk worden en dat is nu de grootste zorg. Dat en afstervend weefsel dat het lichaam verziekt. Momenteel is dat onder controle maar het risico blijft heel groot. Greets beste vriend(inn)en zijn nu hier. Ze zijn erg aangeslagen maar ze stralen optimisme uit en ze zijn niet van plan stil te blijven zitten afwachten. En gelijk hebben ze, blijven hopen en duimen en vingers kruisen.

De blijken van medeleven zijn overdonderend. We hadden dat nooit voor mogelijk gehouden, en daardoor vertrouwen we er ook op dat er nog meer onmogelijke dingen kunnen gebeuren...