Ziezo, ik ben weer thuis.
wat hebben we deze week geleerd?
1. als je een jaar binnenzit is het buiten koud. De kerstmarkt en consoorten is bij nader inzien toch niks voor mij. Ik doe maar weer een winterslaap denk ik. haha.
2. als je je handen loslaat, stap je zonder steun. Kijk mama, zonder handen!! Het was nog een beetje wankel. Maar met een beetje oefening... stap ik binnenkort met twee, één, géén krukken meer.
3. als je ergens naartoe wil gaan met een rolstoel, zijn trapjes niet echt handig. Ik probeer tegenwoordig wat uitstapjes te maken, maar het is niet altijd even gemakkelijk om overal binnen te geraken. En als ik dan eenmaal binnen ben, moet ook de toilet bereikbaar zijn. En in Leuven is dat niet overal zo!

Sinterklaas

joepie de sint is geweest!
Niet alleen hier in het ziekenhuis maar ook thuis. En wat is een beter moment om thuis te blijven slapen dan de nacht dat je je schoentje moet zetten? En geslapen heb ik, als een roosje, ik heb zelfs sinterklaas niet horen binnenkomen. Alles is dus goed verlopen, en vanaf nu mag ik van vrijdagavond naar huis, joepie.

Nu dat ik in de weekends thuis ben, kan ik stilaan meer "normale" dingen gaan doen: winkelen, iets gaan drinken, bij vrienden op bezoek... mijn leven is nog lang niet zoals voordien, en dat zal nog wel een tijdje zo blijven. Maar het is wel leuk dat ik af en toe kan doen alsof.

Ondertussen in Pellenberg...

...gaat alles de goede kant op.
Nu ik eindelijk recht sta op mijn twee voeten, krijgen ze me niet meer klein! Het gaat hier supervlot. Ik kan intussen al met krukken lopen. Nog een beetje wankel, maar het begint te gaan. En trappen lopen begint ook al te vlotten...geweldig. Vanaf nu is het dus vooral conditie kweken: handbiken , afstanden stappen (van de ene kant van het ziekenhuis naar de andere), trappen lopen... allemaal best vermoeiend, maar zo leuk dat het allemaal kan.

Er is ook minder goed nieuws, Emilie, het derde meisje van het ongeval van vorige week, heeft de strijd verloren. Jammer genoeg krijgt niet iedereen een nieuwe kans.... Het bewijst nog maar eens dat er dringend iets moet veranderen!Een beetje mijn plan trekken vanuit de rolstoel:
koken met een spiegel!

Het nieuws

Vandaag op het nieuws:
17 per week.
17 fietsers worden per week ondersteboven gereden door gevaarlijke voertuigen op vier wielen of meer, en komen er zwaargewond of helemaal niet meer uit.
Best akelig als je er over nadenkt. En het ís ook om over na te denken. 17 per week. Dat is een klein klasje, een grote groep vrienden, een familie als je wil. Is het dan stillekesaan geen tijd om hier iets aan te doen? Om onze fietspaden een klein beetje veiliger te maken en automobilisten te laten beseffen dat ze niet alleen op de weg zijn? Het lijkt voor velen ver-van-m'n-bed, maar voor je weet...komt het akelig dichtbij.
Ik heb zelf heel veel geluk gehad, en ik ben blij dat het deze dagen steeds maar beter wordt... maar van wat er dit weekend weer gebeurd is word ik kwaad hoor!Het lijkt wel of de ene fietser na de andere van de weg gemaaid wordt...
We willen dan ook onze steun beteugen aan de familie en vrienden van de meisjes die deze week het verkeer niet overleefd hebben. En duimen voor het meisje dat zwaargewond in het ziekenhuis ligt. Want kijk... een goede afloop: het kan! Je moet er in blijven geloven.

fioew

Fioew, uitgeput lig ik weer in bed na een sessie armspieroefeningen. Ik moet en zal Kaat verslaan in de volgende armworsteling. En op krukken lopen. En mezelf rechtduwen in bed. Ze zijn broodnodig die armspieren. Ik begin dan ook hoe langer hoe meet op een zwenkampioene te lijken, met mijn schouders, die zeker drie keer zo dik zijn als toen ik hier 4 maand geleden toekwam.

Nu ik kan stappen is mijn programma heel wat zwaarder geworden. Gedaan met naar de kine met het bed, rustig liggend oefeningen doen. Vanaf nu is het stappen stappen en nog meer stappen. Tussen de baren, trapje op, trapje af, op de loopband, steeds sneller en sneller, op de gang, met een looprekje of rollatortje...

En, vanaf nu doe ik ook aan sport: geen wii-spelletjes meer (helaas, twas nog zo leuk) maar rolstoelbehendigheid (op de achterste banden balanceren is écht spannend) en evenwichtsoefeningen: dat is rechtstaan, handen lossen, en dan pingpongen of ballen naar de basketring gooien of petanquen. Akelig, als je meer dan een jaar niet meer alleen gestaan hebt. Ik gebruik spieren die ik al lang niet meer gebruikt heb. In mijn voeten.

Mijn dagen zijn dus goed gevuld, en best vermoeiend, en voor de rest: slapen slapen slapen. Heerlijk.

halloween

Ziezo, de halloweengekte is achter de rug. De ergotherapeuten kunnen rusten na enkele weken als kippen zonder kop rond gelopen te hebben met spinnen en uitgeholde pompoenen. En ze mogen trots zijn op hun werk, me dunkt, want het was echt waar de moeite. Een lange, anderhalf uur durende wandeling leidde ons langs allerhande grappige of akelige tafereeltjes, tussen de bomen sprongen hier en daar wat vreemde gedrochten tevoorschijn, onze toekomst werd voorspeld, en op het einde was er pompensoep en pompoentaart voor iedereen. Een geslaagde avond, dus.
En op algemene vraag, het geheime pompoentaartrecept:

nodig:
1 taartenbodem kruimeldeeg
150 gr bruine suiker
2 eieren
500 gr pompoen, gekookt, gepureerd en afgekoeld (dus vergeet dit niet op voorhand te doen)
1 dl room
1 el zoete cherry (eventueel)
1tl kaneel
en nog wat kruiden zoals nootmuskaat, gemberpoeder.. naar hartelust.

meng alles(buiten de taartbodem) goed door elkaar, giet het in de taartbodem (die je in een vorm gelegd hebt natuurlijk) en bak 40 min op 180 graden.
En smullen maar!

verjaardagstaart

stappen stappen stappen.

Nu ik tussen de baren kan stappen, is het oefenen heel wat gemakkelijker geworden. Geen gedoe met katrollen meer, maar hup - tussen twee oefeningen door- een rondje wandelen. En zoveel oefenen heeft zeker wel effect. En zo is er ook op andere vlakken vooruitgang.
Mijn linkerknie plooide tot nu toe niet zo goed dus had ik een speciale beensteun nodig in mijn rolstoel. Maar door er goed op te werken plooit hij al net genoeg om met mijn hiel op een gewone voetsteun te staan. Dus passen alle stukjes van mijn rolstoel eindelijk bij elkaar, en dat maakt alles wat gemakkelijk.
Vandaag bij het wandelen bedachten we: hmmm dit gaat eigenlijk bijzonder goed. Waarom proberen we eens niet een rollator! En dat ging!
Voor de kine-leken, een rollator is een soort karretjes met remmen en een mandje en een plankje om even op uit te rusten als je moe bent. Ideaal shopmateriaal dus. Prachtig.
Hoe langer hoe meer vooruitgang dus.
En dat moeten we vieren, en wat is een betere dag dan...mijn verjaardag!
Jaja zaterdag is het zover... ik word in een klap 22 én 23! Want vorig jaar sliep ik dus dat telt niet, ahja!~
Feest, dus!

Halloween

Wie wil deelnemen aan de Halloweentocht
(28 okt. 18-20u, 2euro inkom, verkleden toegestaan)
Laten jullie iets weten?
Zo kan het taartenteamde hoeveelheden beter inschatten enzo.
Een kleine reactie hier graag.
dankoewel.
Greet en het ergo-team

foto's

Joepie.
Vandaag en gisteren,
heuglijke dagen in revalidatieland.
Vanaf nu kan ik officieel stappen. Voor wie denkt het verkeerd gelezen te hebben: vanaf nu kan ik officieel stappen.
Gisteren wilden we bij de kine wat stappen met de aloude opstelling katrollen-looprek, dat wel redelijk gaat maar niet echt stappen is, eerder opgehangen je benen bewegen.
Maar het staplokaaltje was bezet, dus moesten we het doen met de middelen die we hadden. Dus besloten we maar eens te proberen of ik tussen de baren kan lopen. de baren, dat is : zoals in de films, weer leren lopen terwijl je je op je armen opduwt tussen twee balkjes. En guess what? Het lukte! Meer zelfs, die baren is meer een beetje als evenwicht, en een klein beetje extra steun. Dus zo liep ik vrolijk en gezwind de kinezaal door. joepie joepie, ik kan lopen zonder dat vervelend korset enzo. Het gaat zelfs beter nu, mits een beetje spalkjes die mijn dropvoetje mee omhoog houden. joehoew.
Maar daar stopt he ni hoor. Vandaag had mijn kinesist nog zo'n schitterend idee: Ze kwam mijn kamertje binnengewandeld met een looprekje. Ze zegt, Greet, zegt ze, ge ligt al veel te lang in u bed. Tijd dat ge er uit komt. En zo gezegd zo gedaan. Ik zette mij op de rand van het bed, stapte met mijn looprekje tot aan de rolstoel en plofte erin. Het ging uiteraard niet zo vlotjes als het hier staat, op de rand van mijn bed gaan zitten is op zich al een onderneming. Maar dus, voorlopig nog met een beetje begeleiding en binnenkort helemaal alleen: Greet komt uit haar bed. Hoera!
Vanaf nu mag ik dus 00k niet meer z0 veel in mijn bed liggen, m0et ik 00k altijd met de r0lst0el naar de kine k0men, en vaker recht zitten tijdens de dag. Tis verm0eiend, maar alleen maar d00r te 0efenen w0rdt het minder verm0eiend, ahja.
Verder heb ik vandaag een pompoen aangevallen én overwonnen ahja (als ik da nog ni kon). Soep van draaien zeg ik. En taarten bakken natuurlijk.
Tot zover het goede nieuws
hopla.

Halloween

Op woensdag 28 oktober organiseert het re-integratieteam van Pellenberg een Halloweenfeest!
Er is een spooktocht met allerlei activiteiten, griezelige hapjes en een feestje achteraf, dit alles op het prachtige terrein rond het ziekenhuis van Pellenberg.
En uiteraard is heel het parcour toegankelijk voor rolstoelen, ahja!
Iedereen is welkom,zeker ook kinderen.
dus
28 oktober 2009
van 18 tot 20 uur!

als je wil komen geef een seintje aan: marco.oggianu@uz.leuven.be

Ik zal er zijn!

Weer een stapje.

Het is hier de laatste tijd best moeilijk, een zwaar programma, slapeloze nachten, te veel om over na te denken... opgeven kan niet maar het is echt hard doorbijten om verder te gaan. Alle dagen zijn hier zo hetzelfde dat het moeilijk wordt nog iets leuks te vinden.
Maar we moeten verder, al is het zonder al te veel goesting. Ik kan hier niet altijd blijven liggen.
De volgende stap in het mobiliteitsplan is zelf in en uit mijn rolstoel kunnen klauteren. Maar dan moet ik natuurlijk rechtop kunnen zitten zonder steun un mijn rug. En ik dacht dat ik dat echt nog niet kon. Ik had er eerlijk gezegd een beetje schrik voor, omdat ik een deel van mijn buik- en rugspieren kwijt ben geraakt. Maar wonder boven wonder, gisteren bij de kine moest ik recht gaan zitten op de rand van mijn bed met een grote bal achter mijn rug. En toen leunde ik vooruit.... en zat ik plots helemaal recht. Uit mezelf. wow.

1 jaar!

vanaf nu kan het alleen maar beter!

douche

Gisteren was er hier op pellenberg een symposium over brandwonden voor de kine's en de verpleegsters. Dus kwamen mijn vriendjes van gasthuisberg eens kijken hoe het hier met me gaat. Ze kwamen ook eens bespreken of ik mijn drukpak al mag dragen, dat ervoor zorgt dat mijn littekens wat mooier worden, maar daarvoor was het wat te vroeg. Maar ze kwamen op het geniale idee om mij onder de douche te zetten!
Ik zag het niet helemaal zitten, na die vele, vaak erg pijnlijke baden in gasthuisberg. Maar het viel gelukkig allemaal nog mee. Ik werd op een speciale rolstoel gezet en onder een giga-douche gerold. De eerste douche in een jaar, waw. En eerlijk gezegd, het deed best goed, zo nog eens onder die stralen water, m'n haren wassen... het leek een beetje akelig maar het deed wel deugd.

home sweet home

Al twee weekends ben ik thuis geweest en nog steeds geen verslagje, foei greet!
Wel, het was super! Het was een beetje spannend, mij in de auto installeren, weer naar huis rijden. Mijn maag was nog niet echt auto-bestand (typisch) maar we zijn er veilig geraakt! En gelukkig stond er thuis een heerlijk ziekenhuisbedje klaar met -joepie- mijn eigen donsdekentje.
En het voelde meteen thuis aan, alsof ik nooit was weggeweest. En wat doe je dan, als je eindelijk na bijna een jaar weer thuis bent? Gezelschapsspelletjes spelen met de zus natuurlijk, cadeautjes her-opendoen ( al wat ik in januari in mijn bijna-wakkere dagen gekregen heb was ik al weer vergeten. Leuk hoor, twee keer dezelfde cadeautjes kunnen krijgen.
Omdat ik ook eens wilde zien wat er allemaal veranderd is in de buurt zijn we ook een wandelingetje gaan maken. Amai amai, de spoorlijn door Herent is net het strand van Oostende-bad, al die enorme appartementen die ze daar neergepoot hebben.
En 's avonds: mosselen!!! Ahja, dat maken ze niet in de ziekenhuiskeuken. Dus dan moeten we er van profiteren als we thuis zijn hé!
En toen was het alweer tijd om naar pellenberg terug te keren. Een beetje veel te laat, maar voor de eerste keer kijken ze dat wel eventjes door de vingers...

Ondertussen in pellenberg...
Tijd voor een nieuwe rolstoel! Vanaf nu rol ik vrolijk rond in een knalblauwe quicky!Goodbye lelijk log uit-elkaar-vallend wrakje, waar ik niet eens zo goed in zat, welkom aan de vlotte lichte snelheid van mijn nieuw koersbakske. Eindelijk kan ik nu mee met de anderen door de gangen sjeezen (ik heb al koershandschoentjes hihi) . En binnenkort wil ik leren rolstoeldansen, dat gaat prima met dit ding. En we kunnen hem ook héélemaal uit elkaar halen, dus moeten we geen touren meer uithalen om alles thuis te krijgen. Maar toch zijn we nog op zoek naar een leuke tweedehands auto waar een rolstoel in past, zoals een berlingo of een kangoo. Wie ons helpen kan in deze zoektocht is een held!

Dit weekend zag ik er geen nut in mij te liggen vervelen in mijn bedje, als ik er in Herent ook een heb. Dus weer naar huis, natuurlijk. Zaterdag was het prachtig weer, dus weer tijd voor een wandelingetje en waarom niet, een terrasje in de zon. Zondag maakten we van de eetkamer een naaiatelier en deed ik mijn eerste barbecue in een heel lange tijd, super. En nu ben ik hier weer terug, vol nieuwe energie om er weer een week tegenaan te gaan. Het breekt toch echt wel de week, een weekendje thuis zijn, in plaats van heel de tijd in pellenberg te zijn. En dat maakt het allemaal wat gemakkelijker. Dus op naar volgend weekend!!!hip hoi!

aan tafel!

Greet heeft de voorbije week een nieuwe hippe rolstoel gekregen. Het is een veel lichter, kleiner en eleganter ding dan de vorige. Ze kan nu gemakkelijk zelf overal naartoe rijden en ook aan een tafel aanschuiven. Komt daarbij dat, nu Roel weer terug is van vakantie, we het voorbije weekend voor de eerste keer sinds een jaar weer met het hele gezin tegelijk thuis waren. En dus allemaal samen rond de tafel konden zitten.
We hebben ook geprofiteerd van het mooie weer, met een wandeling door het dorp, een pintje op een terras en de (waarschijnlijk) laatste bbq van het seizoen.

Thuis (voor eventjes)

examen

Héhé, ik heb mijn eerste examen achter de rug sinds..euhm... half juni 2oo8. En ik ben met glans geslaagd, joepie! Het is er maar eentje, voor de rest zal ik nog wat moeten wachten tot heel de administratieve rompslomp van herinschrijven en speciale commissies en uitzondering in orde is. Maar het alvast een goed begin. Een nieuwe start van het normale leven (hoewel, normaal, niet veel mensen leggen hun examen af terwijl ze in hun bed liggen.)

Gisteren was het picknick in het park met de hele familie, zo heb ik eindelijk iedereen eens gezien, en allemaal bij elkaar. Een gezellige boel met giga-kaasschotels, maar toch wel wat vermoeiend voor een klein meisje die korte kleine bezoekjes gewoon was. Maar het was echt een leuk idee, ik was moe maar tevreden!

De sisters & taartjes op het terras!

Picknick!

Bijna bijna...

Bijna bijna... mag ik naar huis!
Als dat geen geweldig nieuws is!
Niet voor altijd, dat zou wat overhaast zijn.
Maar toch alvast voor een dagje.
Over twee weekends halen we dus de allergekste toeren uit om me in de auto te krijgen en rijden we heel voorzichtig richting herent.
We vragen dus ook heel vriendelijk alsjeblieft om zelf ook nog even thuis te blijven.
Het zal zeker al een enorme aanpassing zijn, zo weer thuis na bijna een jaar (nuja, het is niet de eerste keer dat ik zo lang weg ben, maar deze keer is het toch anders) dus willen we dit graag gewoon onder ons houden. Als ik later nog eens thuis ben en klaar ben voor wat bezoekjes, laat ik dat zeker weten.
Maar het is alvast superspannend! Er is zoveel veranderd, een nieuwe veranda, een nieuwe keukenvloer, een groot deel van onze bomen uit... ik ben benieuwd!! En eindelijk weer eens een hele dag ons hondje Inka zien.. geweldig!



Verder gaat alles hier zijn gangetje, het begint een beetje een sleur te worden, slapen, eten, verzorging, kine, eten, kine, ergo, logo, eten, bezoek, slapen... Een weekje vakantie zou me goed doen. Maar dat is jammer genoeg niet voor direct. Ik heb intussen wel een naaimachine gekocht, zodat ik af en toe eens tijdens de ergo of in het weekend wat kan prullen met stofjes. Leuk leuk leuk. Mijn eerste creatie is af maar is nog eventjes in de was. Ik heb een boekje gekocht met allerlei ideetjes om van oude grote t-shirts (waarvan iedereen wel een hoopje van in zijn kast heeft liggen) nieuwe mooie dingen van te maken. Bloesjes, rokjes, kleedjes, kussens,wat je maar wil. pret alom. Wie dus van zijn oude t-shirts af wil om plaats te maken voor nieuwe herfstkoopjes: slechts 1 adres!

Verder moet ik ook wat proberen bloktijd tussen alles door te wurmen, want binnenkort heb ik mijn eerste examen. Het is alvast een begin, en zo probeer ik beetje bij beetje mijn laatste jaar Toerisme door te kruipen. Moet wel lukken.

En dit weekend is het weer ons jaarlijks familieweekend. Ze hebben me deze winter een keertje moeten missen, maar dit jaar kan ik naar aloude en zeer goede gewoonte de rol van chocomousse-voor-veel-personen-maker op mij nemen. Zo handig zijn die ergo-uurtjes.
En zondag komt heel de bende vanop de camping naar hier, want mij naar de camping brengen zag de verpleging niet zo zitten. Maar zo ben ik er toch een beetje bij, geweldig!

Zonder kakmooi kunnen wij niet revalideren.

Ik moet nog wat leren bij het bloggen, zoals niet voorbarig dingen schrijven die nog niet zo zeker zijn. Zoals conclusies trekken voor de foto's gemaakt zijn. Met mijn bekken is er voorlopig niks veranderd, maar de grote alwetende prof moet er nog eens naar kijken. Hoe dan ook kan ik steeds beter rechtstaan met mijn twee voeten plat op de grond (een halfuur is mijn record!) en vandaag heb ik eens geoefend op wandelen (onverantwoord met dit weer :) ) en het ging alweer wat beter. Het duurt vreselijk lang, maar beetje bij beetje merk ik wel dat er langzaam meer kracht in die benen van mij komt. Dagen als dit geven een beetje een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het zo vermoeiend, het vergt echt veel van mij, fysiek en mentaal. Maar anderzijds is het ook geweldig te merken dat ik toch telkens weer vooruit ga.

Eindelijk heb ik ook eens de miljoenen kaartjes gelezen uit de periode dat ik nog diep in slaap lag (en ik ben nog steeds niet klaar). Alvast dankjulliewel voor de vele mooie kaartjes. De mooiste fleuren nu mijn muren op, met dank aan de broer. Allemaal ophangen is helaas onbegonnen werk.

Én: ik heb mijn haar geknipt, gedaan met de lange slierten,welkom kort kopje en froufrou. Foto's volgen nog. Maar het doet wel deugd met deze hitte. En Kaat heb ik ook al kunnen kortwieken, daar heeft ze een jaar op moeten wachten. Maar nu is ze eindelijk van haar zeemeerminnenmanen af!

De vooruitgang!

Twee dagen geleden kregen we het spijtige bericht dat kapper Glenn na 4 maanden het gevecht tegen de bacteriën verloren heeft. Samen met nog een andere vrouw (waarmee het gelukkig wel heel goed gaat en die samen met mij aan het revalideren is) waren wij de drie "erge gevallen" van de afdeling brandwonden in Gasthuisberg. Dan doet zo'n berichtje je toch wel iets. Ik was gisteren nog op gasthuisberg, en ik kan me voorstellen dat het voor hen ook een harde klap was. Na zoveel maanden samen vechten, proberen alles weer in orde te krijgen, en hem dan toch verliezen...
Kaat zei gisteren nog: ongelooflijk hoe een enorme vrachtwagen en een mini-bacterietje hetzelfde kunnen aanrichten. En ongelooflijk dat ik het dan toch overwonnen heb. Zo zie je maar, een jong lichaam kan veel. En de dokters en verpleging kan uiteraard ook enorm veel. En samen kom je er vaak, maar spijtig genoeg niet altijd...

Hier gaat het revalideren stilletjes verder. Met de wondjes op mijn benen gaat het de laatste dagen wat achteruit, hoewel het er vorige week zo goed uitzag. Maar de nazorgverpleegster van gasthuisberg stelde me gerust dat dit allemaal normaal is. Het zal nog een hele poos duren eer mijn huid weer helemaal sterk is, en in de tussentijd zal het wat met ups en downs verlopen.
Maar er is ook goed nieuws: de eerste keren dat ik rechtstond moest er altijd wat opvulling onder mijn linkerhiel gestopt worden, omdat het ene been zeker 10 cm korter was dan het andere doordat mijn bekken nog niet helemaal op zijn plaats zat.
Maar door het vele rechtstaan is mijn bekken blijkbaar weer langzaam naar de juiste plaats verschoven, en kon ik vandaag met gemak 20 minuten rechtstaan, met mijn twee voeten plat op de grond. Dus dat gaat het leren lopen er in de toekomst alleen maar gemakkelijker op maken. Ze hebben dan ineens een nieuwe foto genomen van mijn bekken. Dus nu is het spannend afwachten op de resultaten.
En ook mijn spierkracht is intussen heel wat toegenomen. Het is duidelijk zichtbaar aan de omtrek van mijn armen, die nu ongeveer twee keer zo dik zijn als toen ik hier aankwam. Maar van de week wist de kinesiste mij te vertellen dat de gewichten die ik voor de verschillende oefeningen moet heffen, ook al verdubbeld zijn. Dus het gaat vooruit.

Maar nu mag ik rusten en genieten van een welverdiend weekend, en hopelijk ook een beetje van de zon. Prettig weekend iedereen!!

Oh, en ik heb mijn lenzen weer in. Véél beter en ik voel me in een klap heel wat minder ziek.

Chocolade!

Hopla, de zomervakantie is alweer meer als halverwege. Nuja, vakantie kan ik het niet echt noemen, ik heb in juli alleen al meer "gewerkt" als in de 9 maanden schooljaar ervoor. Zomer is het echter wel. En hoge temperaturen zijn niet altijd leuk als je heel de dag in bed ligt, en je benen nog ingewikkeld liggen in verband. Mijn wens voor een slechte zomer (sorry hiervoor) is dus niet uitgekomen. En zonder mijn goede vriend de ventilator was ik al lang een gesmolten plasje Greet geweest.

Hoe langer de zomer duurt, hoe meer spannende reisverhalen ik te horen krijg. En ik moet het toegeven, dan beginnen de jaloeziekriebels wel wat op te komen. Ooh de goesting om de wereld rond te trekken! Leuke postkaartjes van overal maken natuurlijk niet alles, maar wel veel, goed. Slechts één adres:



Greet Nelles
UZ Leuven
Campus Pellenberg
Weligerveld 1
3212 Pellenberg
België

Intussen gaan mijn avonturen in de keuken verder! Donderdag en vrijdag was het chocoladetijd: Greet maakt pralines. Ik hoef er geen tekening bij te maken hoe ik er na twee dagen met chocolade spelen uitzag. Maar het was lekker!en leuk!



De bezoekuren stromen hier intussen ook al goed vol. Als er grote groepen jongeren binnenkomen weet de verpleging meestal al dat het voor mij is: nichten- en nevendag langs de twee kanten van de familie, verjaardagsfeestjes, spelletjesnamiddagen, vriendinnetjesroddelmomenten: alles kan en alles mag. Tot ik er bij in slaap val.





Op de foto:
De ergo, de kine en de wii-man
en Greet met de chocolaatjes natuurlijk.
Eronder: de constructie waarmee ik moet leren stappen. Het was een beetje improviseren, maar pret verzekerd!

terraske doen!

Joepie!! Vandaag kon ik eindelijk, na 10 maanden, weer doen waarmee ik in september geëindigd was: een terraske doen!
Het rolstoel rijden lukt elke dag een beetje beter, ik heb vandaag en gisteren wat kunnen koken tijdens de ergotherapie. Iets waar ik enorm naar uitkeek, na zoveel maanden naar S.O.S. piet en dergelijke te kijken en dan toch steeds weer die plateau ziekhuiseten voorgeschoteld te krijgen. Nu kan ik dus eindelijk mijn imago als taartenqueen weer opbouwen. En ik heb zelfs al een chocomousse gered van de ondergang.
En vanuit de rolstoel is een praatje slaan met andere mensen ook veel gemakkelijker dan uit een bed. Dus de voorbije week heb ik ook al kunnen kennismaken met enkele andere patiënten.
En vanavond ben ik dus voor de eerste keer met de rolstoel nar buiten geweest. Een ommetje rond het gebouw, eindelijk weer eens wandelen met ons hondje Inka, en daarna uiteraard, wat drinken op het terras van de cafetaria. Heerlijk, frisse lucht, wat zon op mijn snoet, naar de hertjes kijken (schattig!)....
Toen ik hier een maand geleden aankwam dacht ik niet dat ik dit al zo snel zou kunnen!
lang leve de vooruitgang!

Revalideren, wie zijn best doet kan het leren!

Vandaag ben ik een maand hier in Pellenberg, een eeuwigheid voor sommige mensen, maar na 9 maand stilliggen is een propvolle maand zo weer om. En het zalige is alles zó zien vooruitgaan.
In gasthuisberg had ik ook wel kine, een halfuurtje per dag ongeveer wel maar, maar hoe hard ze daar ook mijn armen draaiden, en mijn benen plooiden, erg veel vooruitgang zat er niet in. Als ze mijn benen een klein beetje in de lucht moesten houden, of open leggen, dan kermde ik al van de pijn. En hier slaagden ze erin mijn benen helemaal omhoog te zwieren, toch al ver genoeg om in een stoel te zitten. Ook mijn armen krijgen eindelijk weer wat vorm, van mijn dode-vogeltjes imago ben ik gelukkig af. Het gewichtheffen heeft duidelijk meer effect dan trekken aan die gele banden in mijn kamertje op gasthuisberg.
Maar het rechtopzitten is mijn grootste overwinning tot nu toe. Enkele weken geleden zeiden de dokters nog onheilspellend: "ja, dat bekken plooien, dat weet ik nog zo niet, ik zie u eerder stappen dan zitten." Maar ik houd ervan dokters ongelijk te geven dus plooi ik nu al rustig de volle 90 graden. En het is zoveel gemakkelijk, om te eten, om naar de kinezaal te gaan, om oefeningen te doen.
Maar het rolstoel zitten blijft vermoeiend... de spieren rond mijn heupen ( die die er nog zijn) zijn het lang verleerd om mijn bovenlichaam te ondersteunen, en mijn nek, mijn hoofd. Maar hoe meer training hoe beter, en ik hoop binnenkort hele dag al rollend door te brengen. Om eens zittend naar buiten te gaan, of gewoon eens tot aan mijn venster te geraken om naar de hertjes te kijken...

op visite in gasthuisberg

Vandaag mocht ik, zoals elke week, nog eens terug naar mijn maatjes van de brandwondenafdeling van gasthuisberg. Ze houden daar graag mijn wondes (waar het trouwens steeds beter mee gaat, danku) nog een beetje in het oog, en geven dan instructies mee aan de verpleging van pellenberg.
Het is elke week een hele trip, met mijn bed de pendelbus in, maar zo zie ik ook eens wat anders dan het groen rond het ziekenhuis.
Terugkomen op mijn oude afdeling is altijd een beetje als een klas reünie, maar dan in één richting. Heel de ploeg daar wil natuurlijk weten hoe het met me gaat, en wat ik al kan, en "amai ge zijt al veel bijgekomen!" En het is leuk om te weten dat al die mensen die al die tijd zo goed voor mij gezorgd hebben, mij nog steeds willen opvolgen, maar ook -terecht- trots zijn op wat ze met mij hebben bereikt. Elke overwinning van mij is er ook eentje van hun. En uiteraard is het geweldig om nog eens eventjes te babbelen met iedereen die mij negen maanden lang omringd heeft.

Gisteren hebben we nog een beetje rolstoeltraining gedaan, en na het kine-uurtje was ik nog niet moe dus rolde ik (op slakkentempo weliswaar) door naar de ergo. En, joepie, ergotherapie is zoveel leuker vanuit de rolstoel. De bedoeling van ergo is om terug met dagdagelijkse dingen om te gaan. dus naast de fitness-zaal van de kine, staat in de ergo-ruimte een strijkplank, een wasmachine, een keukentje. Dus mocht ik gisteren voor het eerst eens zelf iets nuttigs doen: koffie zetten! het is moeilijker dan het lijkt, vanuit de rolstoel, maar het is toch al iets. Vanaf donderdag mag ik me echt laten gaan: dan beginnen we met de dessertjes :)

bericht uit pellenberg

Héhé, ik heb een rustig weekendje achter de rug. Een beetje uitblazen van het sporten, een beetje langer uitslapen (of doen of je de verpleegster met het ontbijt niet hoort) , een heel klein beetje voor school werken (want ja, daar ben ik intussen ook alweer mee begonnen) en bezoekjes van de bomma en de oma, die het allebei niet kunnen laten eens te komen kijken hoe het met hun kleindochter gaat, en daarbij een heleboel lekkers toe te steken. Nog een paar kilootjes erbij!

Maar het is echt genieten, een weekendje rust. Want vorige week was er weer een groots moment. Iets waar ik, en ik niet als enige, al lang naar uitkeek, iets wat de dokters van gasthuisberg nog niet zo snel hadden verwacht: Ik heb eindelijk in een rolstoel gezeten!

Het begint nu met kleine beetjes, 20 minuutjes, dan een halfuur, en het zit ook nog niet allemaal even goed. Maar het is een heel verschil, eens zittend door de gangen geduwd te worden in plaats van in dat eeuwige bed...

Voorlopig heb ik nog een supersonisch model, met een speciaal opblaasbaar kussen, tegen het doorligwondje op mijn poep dat ook nog steeds niet dicht is, en zelf duwen gaat nog met heel veel moeite. Maar we bouwen het op, en binnenkort kan ik vrolijk en gezwind door de gangen sjeezen. Wat een opluchting , wat een vrijheid!

Ik heb het eindelijk ook eens over mijn hart gekregen om de hele blog te lezen. Ik wilde hier eerst nog een tijdje mee wachten, tot heel deze periode voorbij was, dat ik er op een andere manier op zou kunnen terugkijken. Maarja, mijn nieuwsgierigheid is natuurlijk veel sterker dan dat, dus kon ik het niet laten om beetje bij beetje terug te lezen, tot op die eerste dag.

En ja, dat lukte uiteraard niet zonder de nodige traantjes, maar niet om te lezen wat ze met mij allemaal hadden uitgestoken, daar had ik eerst wat schrik voor, maar uiteindelijk wist ik toch al zo goed als alles. Maar ik moest vooral huilen om die miljoenen reacties, van de meest onverwachte kanten. Oude en allerbeste vriendinnetjes, leerkrachten en medestudenten, verre familie en nichtjes en tantes, en zelfs zoveel onbekenden... Ik hoor zo vaak dat ik sterk ben, maar zonder jullie sterkte en steun was ik zeker nooit zo ver geraakt!

En ik heb nog een hele weg te gaan, en hoewel de vele reacties stilaan minder worden, weet ik toch dat er nog een heleboel mensen zijn die -al is het maar af en toe- toch nog eens aan mij denken, en steeds kijken of er niets nieuws staat op de blog. En daardoor ga ik steeds vooruit, om toch maar nieuwtjes voor jullie te hebben.

Heel erg bedankt allemaal!

WIIEEEEEEE!!!

Er worden op Pellenberg geen middelen geschuwd om Greet eens goed te laten zweten. De sportleraar had de WII op de kamer laten staan na de sportles, dus zo konden wij ons ook eens uitleven. En we kunnen het nu beamen: dit computerspelletje is een echte sportoefening!

Ziezo, nu is het eindelijk aan mij. Omdat het hier niet meer volloopt met hordes dokters en verpleegsters die verslag komen uitbrengen bij de minste verandering, ben ik het altijd zelf die vertelt wat er die dag gebeurd is. Dus kan ik evengoed ook zelf wat aan jullie vertellen.

En nu het zaterdag is, rustdag hier in Pellenberg, heb ik ook nog wat energie over om zelf eens te schrijven hoe het met me gaat.

Om acht uur 's morgens word ik hier nog net niet uit mijn bed gekickt (dat gaat gelukkig nog niet) voor mijn ontbijt . Dan wassen, tanden poetsen, haar kammen, en op sommige dagen verzorging van mijn wondes. En dat kan soms wel wat lang duren, want de verpleegsters hier zijn mij niet gewoon. Mijn kamer lijkt dan wel een slagveld met compresjes en verbanden en verpleegsters met zalf tot in hun haar. Gelukkig weet ik zelf wat ze waar moeten smeren, dus ik heb ze maar wat te commanderen. Om elf uur begint mijn eerste uurtje kine. Meestal oefenen we dan met rechtstaan, zoals de foto die hier een paar berichten geleden op de blog stond. Ik lig dan op een soort van tafel die ze langzaam tot rechtstaan brengen. En dan met een chronometer en een boekske voor de afleiding proberen records te breken. (mijn maximum is 10 minuten!)

Na zo'n drietal keer rechtstaan, samen met wat uitblaaspauzes en grote maneuvers om mij van mijn bed op die tiltafel te leggen, word ik met mijn bed vanuit de kinezaal naar mijn kamer gesjeesd, waar mijn eten op mij staat te wachten. Meestal heb ik dan een tweetal uurtjes vrij, als er geen psychologes of wii-mannetjes langskomen, waarin ik soms iets nuttigs probeer te doen maar meestal uitgeblust in slaap totter.

Daarna nog een uurtje kine, maar gelukkig mag ik hierbij in mijn bed blijven liggen. Er is hier een enorme kinezaal, bijna een fitness, waar ik allerlei soorten plooi- en krachtoefeningen doe voor mijn armen en benen. Daarna heb ik nog een halfuurtje ergo. Daar moet ik ook meestal rechtstaan, maar soms, als ik te moe ben en heel zielig kijk, mag ik computerspelletjes spelen die bediend worden met speciale consoles waarbij je je handen traint door te drukken of te draaien. Wat ze allemaal toch niet uitvinden...

Ik kijk alvast uit naar de ergo wanneer ik eindelijk in een rolstoel kan zitten: dan mag ik allerlei leuke dingen doen, zoals koken, en haar knippen! Het taartenparadijs is weer in zicht!



En dat was het dan voor inspanningen voor de dag, buiten af en toe wat zelf op de kamer oefenen met gewichtjes of speciale knie-plooi-machines, zoals nu.



Het is vreselijk vermoeiend, ik ben elke avond doodop, maar het heeft wel effect! Mijn armen krijgen eindelijk wat vorm en kracht, en ik kan mijn benen hoe langer hoe meer zlf bewegen en plooien. Dus de rolstoel is in zicht!



Voila. Nu weten jullie een beetje hoe mijn dagen er hier uit zien, en waarom ik ontzettend vroeg ga slapen.


Oh en ik sta in de krant. Gisteren(vrijdag) in Het nieuwsblad regio Leuven. Er staat een link, links, bij linken!

Sporten

De dagen van Greet zijn tegenwoordig goed gevuld, met oefeningen allerhande. Ze krijgt niet allen kine en ergotherapie, maar ze moet nu ook een of twee keer in de week sporten. De andere revalidanten, zoals dat dan met een deftig woord heet, gaan daarvoor naar de sportzaal, waar ze dan lopen op de loopband, fietsen, of balspelen doen. Maar Greet kan dat allemaal nog niet. En dus komt de sportzaal naar haar kamer in de vorm van een Wii. Ze doet dan heel serieus een sportuitrusting aan, en gaat dan computerspelletjes spelen, en noemt dat sport.
Geen wonder dat ze niet erg gemotiveerd is om te beginnen studeren.

Poll

Wie wil er graag van dat muziekje af?

; )

Greet

De eerste stapjes

Het gaat nu wel plots heel hard met de revalidatie. Vorige week was het nog groot nieuws dat Greet even weer op haar eigen benen heeft gestaan, en deze week heeft ze al haar eerste stapjes gezet. Met de hulp van wat apparaten, weliswaar, en met de nodige ondersteuning, maar toch. Letterlijk en figuurlijk weer een stap vooruit. Wel jammer dat we daar geen foto van hebben.

Het verblijf in Pellenberg heeft nog een voordeel tegenover het brandwondencentrum: Greet is weer telefonisch bereikbaar. Wie nu bij haar op bezoek wil komen, kan best rechtstreeks met haar contact opnemen. Dat is nog een deeltje van haar leven dat ze opnieuw in eigen handen kan nemen.

Picknick

Greet raakt steeds meer gewoon aan haar nieuwe verblijf. Vooral het feit dat ze zo vaak naar buiten kan, is wel heel aangenaam. Een paar uurtjes in de buitenlucht is hier niet iets wat zo heel af en toe eens mogelijk is, maar het wordt heel erg aangemoedigd om dat zo vaak mogelijk te doen. En wat Greet helemaal verzoend heeft met haar nieuwe situatie, is de picknick. Ze hoeft niet absoluut binnen te zijn rond etenstijd. We kunnen ook haar plateautje gaan halen, en voila, instant picknick. Ik denk dat we vanavond gewoon ons eigen avondmaal meenemen, zodat we samen kunnen eten, onder de grote lork.

C'est fini la vie en roze

Van nu af is het Groen!

Het was voor Greet een beetje wennen aan haar nieuwe verblijf en dagindeling. Het begon niet al te prettig.

Ze kwam terecht op een kale en lege en veel te warme kamer. Er komt hier ook niet elke paar minuten iemand kijken hoe het met haar gaat, en ze heeft nog niet de kans gehad om iemand te leren kennen. En ze is ook niet langer de mascotte van de afdeling, en de verplegers moeten nog een beetje zoeken naar de juiste manier om haar te verzorgen. Ze is dus eigenlijk wel een beetje eenzaam, nu.

Op termijn zal het hier wel aangenamer zijn dan op Gasthuisberg, want alles is hier wat soepeler, en gemakkelijker, en in een mooiere omgeving, maar alles is veel meer ingesteld op mensen die niet aan hun bed gekluisterd zijn.

De zon schijnt hier volop haar kamer binnen, maar op dit ogenblik, met 30 graden buiten is dat een beetje te veel van het goede. Het venster van haar kamer kijkt uit op de hertjesweide, maar vanuit haar bed kan ze enkel de toppen van de bomen zien.

Gelukkig staat er ondertussen een ventilator, en hebben we de kamer al wat aangekleed. We kunnen naar buiten zo veel we willen, zonder te veel poespas. De uurtjes van de eerste avond-koelte brengen we nu door in de schaduw van een grote boom.

De kine is intussen volop opgestart. Twee uur per dag brengt Greet nu door in de kine-zaal, en de oefeningen die ze moet doen, zijn ook wel wat zwaarder dan voorheen. Maar het lukt wel, en ze heeft de ambitie om binnenkort door het leven te gaan als Super-Greet.

Afscheid van GBH

Het hele aanwezige team van het Brandwondencentrum heeft Greet gisteren uitgezwaaid bij haar vertrek naar Pellenberg. Hoewel we allemaal blij zijn met deze stap, zullen we deze fantastische equipe ook missen. Ik wil hen dan ook hier nog eens heel erg bedanken
voor de geweldige manier waarop ze voor Greet gezorgd hebben als voor een eigen kind,
voor het dag en nacht in de weer zijn om Greet er weer bovenop te krijgen,
voor het feit dat ze al die tijd in Greet zijn blijven geloven,
voor de mirakels die ze verricht hebben, en ongetwijfeld nog zullen verrichten,
voor de manier waarop ze lief en leed met ons hebben gedeeld de afgelopen 9 maanden,
voor de bemoedigende woorden op moeilijke momenten,
voor de eerlijkheid waarmee ze ons op de hoogte hielden van Greets toestand,
voor de speciale momenten, die we ondanks alles toch nog hebben kunnen vieren,
voor de grapjes en versieringen in de kamer die alles wat draaglijker maakten,
voor de onvermoeibaarheid waarmee ze ook voor ons altijd klaarstonden,
en vooral natuurlijk voor het redden van Greets leven.

dag 276 en laatste dag in GHB

dag 273

Champagne vandaag. Het is nu officieel. Greet's laatste dagen op Gasthuisberg zijn aangebroken. Maandag voormiddag verhuist ze naar Pellenberg, en ze is er helemaal klaar voor. Tegelijk is het ook een beetje vreemd om afscheid te moeten nemen van die fantastische ploeg mensen die negen maanden lang zo goed voor haar gezorgd hebben, en meegevochten om haar weer op de been te krijgen, zoals je kan zien op de foto. Let maar niet op het rare ziekenhuiskleedje, en haar warrige haren, maar wel op haar stralende glimlach en de trotse blik in haar ogen, omdat ze zo flink rechtop kan staan. Elke dag een beetje beter en een beetje langer.

Dag 267

Het lijkt nu plots heel hard te gaan.
Om de haverklap staan er nu nieuwe mensen rond het bed van Greet. Er komen mensen van Pellenberg die komen kennis maken, er zijn er die komen kijken welke verzorging ze precies nodig heeft, er zijn er die komen bespreken welke therapieën ze daar zal krijgen, ...
De drukkledij die ze de komende maanden zal moeten dragen ligt al klaar. Er worden nog wat foto's en scans gemaakt zodat haar dossier tiptop in orde is tegen het ogenblik dat het wordt overgedragen van het ene medische team aan het andere. En de kine wordt een versnelling hoger geschakeld, zodat ze heel binnenkort klaar is voor de grote verhuis.

Er is een ding dat Greet zelf niet zo leuk vindt aan het hele gebeuren. Tot hier toe mocht ze een redelijk luilekker leventje leiden in haar bedje. Als het niet nodig was om haar wakker te maken voor de verzorging liet de verpleging haar lekker lang uitslapen, en als ze geen zin had om iets te doen, dan hoefde dat ook niet. Maar daar komt vanaf vandaag verandering in. Om alvast aan het dagritme van Pellenberg te wennen, moet ze vanaf vandaag op tijd wakker worden, al vanaf 's morgens met de kine beginnen, en eten op tijdstippen die in het ziekenhuis normaal zijn.

Dat wordt even doorbijten.

De foto van vandaag is een beeld uit de film " Le Fabuleux Destin de Greet Nelles" van Hanne Verbruggen.

Dag 264

Soms is geen nieuws gewoon geen nieuws.

We zitten nu al wekenlang te wachten tot de laatste restletsels genezen zijn, want dan is Greet klaar om naar Pellenberg te gaan en echt aan de revalidatie te beginnen werken. Maar het wilde maar niet vooruit gaan.

De nieuwe matras was een poging om daar verandering in te brengen, maar ook dat heeft niet geholpen. Behalve dat ze plat ging, bleek ze ook nog andere kinderziektes te hebben, ze lag helemaal niet zo comfortabel als verwacht, en ze maakte bovendien ook nog lawaai. Ze is dus nu weer afgevoerd. Greet heeft alweer een ander modelletje gekregen. Eentje zonder geluid dit maal, en die niet kan afgaan.

Vorige week heeft ze ook nog een speciale behandeling met gekweekte celletjes gekregen op haar benen. We hadden het al opgegeven om daar wonderen van te verwachten maar nu komt er plots toch schot in de zaak. We zijn acht dagen verder en de meeste wondjes zijn nu dicht.

Plots worden er concrete plannen gemaakt, komen er mensen van Pellenberg alvast kennis maken en is het aftellen begonnen.

Dag 249

Het had niet veel gescheeld of Greet kon, ondanks het mooie weer, niet naar buiten dit weekend. Dat kwam allemaal door haar nieuwe matras. Sinds enkele dagen heeft Greet een gloednieuwe, speciale, super-de-luxe, computergestuurde, prinses-op-de-erwt-matras. Er is er zo maar een in heel Gasthuisberg. Omdat Greet zo'n gevoelig velletje heeft, mag zij die uittesten.

Maar natuurlijk heeft niemand de handleiding gelezen. en nu blijkt die matras in elkaar te zakken zodra de stekker ervan uit het stopcontact wordt gehaald. De producenten hebben blijkbaar over het hoofd gezien dat patiënten af en toe moeten getransporteerd worden, als het niet naar buiten is, dan wel naar het operatiekwartier, of dergelijke. Er ziet dan niets anders op dan een beetje harder te liggen zolang dat duurt. Maat dat had Greet er graag voor over natuurlijk, om nog eens buiten te kunnen. En zo is het dan toch nog gelukt, zij het een beetje ingezakt.

Wijk voor de fiets

Met 200 fietsers vertrokken we gisterenmiddag vanuit Herent naar het Martelarenplein in Leuven. Wijk voor de Fiets was daarom alleen al een succes te noemen.
In Leuven kwamen we toe op een goed gevuld stationsplein waar een 1500 fietsers waren samengestroomd vanuit omliggende gemeenten om een duidelijk statement te maken voor het verbeteren van de fietsveiligheid in Leuven en omstreken, met nadruk op de veiligheid van de schoolgaande jeugd. De aanwezige notabelen, schepenen en burgemeesters van de verschillende gemeenten werden aangemaand om ernstig werk te maken van de verbetering van de fietsinfrastructuur.









Nadien is de hele stoet, politici voorop, naar de Bruul vertrokken om op het wereldfeest verder te gaan feesten.



Meer foto's vind je hier.

Dag 247

De juridische procedure van het ongeval is nu ook begonnen. Gisteren was het eerste proces, en waarschijnlijk volgen er nog wel een hele reeks. We waren niet verplicht om aanwezig te zijn, maar we blijven natuurlijk wel graag op de hoogte, en dus trokken Roel en ik gisterenmorgen naar het gerechtsgebouw. Hoewel de zitting openbaar is, wilden ze ons zomaar niet binnen laten, en moesten we uitleggen wie we waren, en wat we kwamen doen. Dat we "gewoon kwamen kijken", werd eenvoudigweg niet geloofd.

Buiten ons was de zaal hoofdzakelijk gevuld met een heleboel advocaten en nogal wat jonge dwazen die denken dat het stoer is om uit te gaan met de auto, en dan niet af te spreken wie er Bob zal zijn. Je zou die gasten eens willen meenemen naar het ziekenhuis om ze te laten zien wat een verkeersongeval met een mens kan doen.

We dachten dat "onze" zaak aan de beurt zou komen op het uur dat vermeld was in de brief, maar dat was niet zo. Iedereen komt tegelijk toe, en dan is het wachten tot jou dossier aan de beurt is. Zodra het dan aan ons was, werd ook ik op het matje geroepen, en moest ik op het beklaagdenbankje gaan zitten, en kreeg ook ik op het einde een preek te horen. Maar al bij al zijn we blij dat de comminicatie met de tegenpartij, en de hele verzekeringskwestie op een geciviliseerde manier verloopt. Ik zou het vreselijk vinden als we, naast onze zorgen om Greet, ook nog eens zouden moeten gaan ruzie maken, zoals we in sommige andere rechtszaken hebben zien gebeuren.

We zijn weer een ervaring rijker.

Dag 243

Het kan niet alle dagen feest zijn,natuurlijk. Gisteren ging het uitstapje niet naar buiten, maar naar het chirurgisch dagcentrum, dus dat was iets minder leuk. Het gaatje waarlangs Greet zo lang aangesloten geweest is op de beademingsapparatuur wilde maar niet vanzelf toegroeien, en daarom is het nu operatief, maar wel voorgoed gesloten. Het goede nieuws is dat daardoor het litteken dat ze eraan over houdt een heel stuk kleiner zal zijn. En op een plek die zo goed zichtbaar is, is dat toch ook niet onbelangrijk.

Alles is vlot verlopen, en ze kan nu praten zonder voortdurend het gaatje te moeten dichthouden. Bovendien is ze nu ook verlost van de plakker op haar keel, die eruit zag als een blauwe badstop. Dat was echt geen zicht.

Buiten!

Een beeld zegt meer dan duizend woorden.

per tutti gli italiani e semi-italiani

ciao-ciao a tutti

Perche tanti di voi avete chiesto di tradurre il mio blog in italiano o inglese, vi presento:

greetfanclub- versione italiana.

Sono quasi 8 mesi che mi trovo qua, nell’ospedale de Leuven. Ma la fine non è più cosi lontano. Credo che sappiate tutti dal mio accidente, era molto molto grave, ma qui nell’ospedale sanno fare dei miracoli (veri miracoli, non la pasta) e adesso sono quasi la stessa Greet de primo.

E cosi… giorno dopo giorno sto migliorando. Adesso sto in “rehab”, bisogna di diminuire le medicine, curare le ultime ferire, e poi posso andare al centro di riabilitazione, per fare ancora più body building. Ho perso molto dei miei muscoli e ricuperarli non è facile. Ma mi rendo conto che ogni giorno sono più forte.

Oggi ha stato un giorno grandissimo! Per la prima volta sono uscita dalla mia stanza, e dall’ospedale! Mai ho goduto tanto del sole e l’aria fresca. Che felicità!!

Prometto di scrivervi quando ci sono più notizie!
Baci,

Greet

Dag 240

Een heel speciale dag voor Greet vandaag. Voor het eerst sinds vele maanden mocht ze even BUITEN!

Omwille van het mooie weer van vandaag hadden te verpleegsters besloten dat het tijd was voor een uitstapje. Dus werden er een paar extra dekens op haar bed gelegd, alle buisjes en kabeltjes die even niet noodzakelijk waren losgemaakt, en dan kon haar bed naar buiten gerold worden. Met de grote lift naar beneden, door de spoedafdeling, tussen de ambulances door, en dan een hobbelwegje op tot aan de vijver. En dan een half uurtje genieten van de zon, de eendjes, de bloemen en de buitenlucht. Feest!

Dag 239

Vandaag is voor veel mensen een brugdag, en dat is ook in het ziekenhuis zo. Het aantal niet-dringende operaties wordt dan zoveel mogelijk beperkt. Het was dan ook een misverstand dat de ingreep van Greet voor vandaag gepland was. De eigenlijke datum was volgende week vrijdag. Maar geen nood, zoveel uitstel is er niet. De planning is intussen alweer veranderd, en de operatie is nu voorzien voor maandag ochtend.

De dokter is ook eens komen praten over haar gewicht. Er lijken verschillende verklaringen mogelijk te zijn voor haar gewichtsverlies, maar geen enkele daarvan is zorgwekkend, omdat ze wel zichtbaar sterker wordt. Vanaf vandaag heeft Greet, en dus ook wij, formeel verbod gekregen zich nog zorgen te maken over haar gewicht. Maar veel krachtvoedsel eten blijft wel de boodschap.

Dag 235

De operatie van vandaag is weer goed verlopen. Greet had een doorligwonde op haar onderrug, en die is nu toegemaakt. Toen we rond zes uur bij haar kwamen, was ze wakker genoeg om grapjes te maken, maar nog niet wakker genoeg om haar ogen open te doen. Het lukte dus wel om een praatje te slaan, maar een beetje vreemd voelt dat wel. De operatie zelf is vlot gegaan, maar nu moet ze door een periode waarop ze niet plat op haar rug mag liggen. Dat zou dus nog een beetje moeilijk kunnen worden.

We hopen dat dit nu echt de laatste operatie in die aard is geweest. Vrijdag volgt er wel nog een ingreep aan haar keel, want ook die wil niet vanzelf dichtgaan. Eens dat achter de rug is , zal ze pas echt weer volop kunnen gaan babbelen.