Vandaag op het nieuws:
17 per week.
17 fietsers worden per week ondersteboven gereden door gevaarlijke voertuigen op vier wielen of meer, en komen er zwaargewond of helemaal niet meer uit.
Best akelig als je er over nadenkt. En het ís ook om over na te denken. 17 per week. Dat is een klein klasje, een grote groep vrienden, een familie als je wil. Is het dan stillekesaan geen tijd om hier iets aan te doen? Om onze fietspaden een klein beetje veiliger te maken en automobilisten te laten beseffen dat ze niet alleen op de weg zijn? Het lijkt voor velen ver-van-m'n-bed, maar voor je weet...komt het akelig dichtbij.
Ik heb zelf heel veel geluk gehad, en ik ben blij dat het deze dagen steeds maar beter wordt... maar van wat er dit weekend weer gebeurd is word ik kwaad hoor!Het lijkt wel of de ene fietser na de andere van de weg gemaaid wordt...
We willen dan ook onze steun beteugen aan de familie en vrienden van de meisjes die deze week het verkeer niet overleefd hebben. En duimen voor het meisje dat zwaargewond in het ziekenhuis ligt. Want kijk... een goede afloop: het kan! Je moet er in blijven geloven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Ik heb direkt aan jou gedacht, Greet toen ik over die 4 studenten las! Hoe erg toch! Wat jij kunt zal dat meisje misschien ook kunnen, ik hoop het echt voor haar. Ik hoop dat dit bericht kan bij jou komen want op je laatste bericht en de foto's heb ik verschillende keren proberen te antwoorden maar je blog aanvaardde mijn wachtwoord niet meer!
Ik heb mijn wachtwoord veranderd en stuur je mijn vorig bericht hierbij:
Greet, ik bewonder je! Wat een dappere ben jij! wat een voorbeeld! Ik ben blij dat ik dankzij dit blog de kans gekregen heb met je ,virtueel weliswaar, kennis te maken.
Ik hou heel veel van de foto's die me beter een idee geven van wat je allemaal al kunt doen. Je ziet er zoveel beter uit nu, die foto voor de spiegel is echt knap.
Binnenkort zal je zeker naar huis mogen en kunnen GAAN!
Bravo!
900 fietsdoden per jaar. Zoveel zwakke weggebruikers van het voet- of fietspad gemaaid.Zoveel drama's, zoveel pijn, zoveel verdriet.
Als mijn maag er al van samentrekt,hoe moet jij je dan voelen als je dat leest?
Hopelijk bezorgt dit je geen nachtmerries.
Om je een beetje op te beuren: ik weet zeker dat jij een groot voorbeeld bent voor anderen. Jij toont dat je van heel ver kan komen en je er toch door kan vechten. Dat helpt ons om onze kleine pijntjes en verdrietjes te relativeren, en het geeft zeker hoop aan mensen die ook voor zo'n zware revalidatie staan.
Ik ben trots op jou.
Hoe iets doodnormaals je leven kan veranderen...
Ik ben blij dat ik ondanks die verhalen nog steeds iemand heb om naar terug te kijken en te beseffen dat een goede afloop kan. Je tante Els kan het niet beter verwoorden en daarom neem ik ze graag over!!
Hoi greet,
ik volg je blog al een hele tijd en het doet me deugd dat je zoveel vooruitgang maakt en optimistisch blijft. Ik zit zelf in 2e bach geneeskunde in Gent en vond het een erg emotionele week omdat mijn medestudenten de doop organiseerden en ook een jongen van mijn jaar betrokken was bij het ongeval, hij is er gelukkig (lichamelijk) niet erg aan toe. Het zal voor hem wellicht nog lang duren vooraleer hij dit ongeval min of meer heeft kunnen verwerken, evenals voor alle familieleden en vrienden van de 4 slachtoffers. Ik moest meteen aan jou denken toen ik het nieuws hoorde.
Intussen heeft het nieuws me bereikt dat Emilie het ook niet gehaald heeft, ze heeft jammer genoeg minder "geluk" gehad dan jij... Iedereen die wil kan zijn steun betuigen in het rouwregister op de website van de studentenvereniging: http://vgk-online.com/
Ik hoop dat dit (zoveelste) ongeval eindelijk iets positief met zich meebrengt en de politici er toe aanzet iets aan de veiligheid van de fietspaden te doen.
Nog veel succes met de revalidatie Greet, gelukkig kan jij nog een sprankeltje hoop geven aan alle mensen die een familielid of kennis hebben die op dit moment aan het vechten is voor zijn/haar leven!
groeten,
indra
Ik heb ook meteen aan jou gedacht, en ik denk eigenlijk tamelijk veel aan jou, ook al ken ik je enkel van deze blog. Wij hebben geen auto en doen alles met de fiets en hebben een zoontje van 1,5. Aan hem denk ik ook veel als er weer eens een auto van het type "ik-ben-een-vlotte-chauffeur-die-op-40-cm--nauwkeurig-kan-rijden-aan-60-per-uur" rakelings langs ons scheert.
Groetjes en succes met alles,
Een reactie posten