Dag 97 Oudejaarsavond

Dag Greetje,
We waren voorbereid op een kalm oudjaar, gezellig wat eten met z'n drieën na het avondbezoek, en daarna rustig verder met tweetjes nadat Roel uit was. Geen uitbundig feest dus, en naar cadeautjes stond ons hoofd al helemaal niet. Wie kon daarom vermoeden dat we vandaag het allermooiste nieuwjaarscadeau zouden krijgen, en dan nog wel van jou. Je glimlach. Die hebben we vandaag gekregen.
Nu zijn we er zeker van, je bent over het keerpunt. De afgelopen weken zijn erg kritiek geweest, en je bent heel erg diep gegaan, je was heel erg kort bij de grens. Maar nu ben je bezig terug te komen, daar hebben we vandaag de tekenen van gezien. Vandaar ook, op de grens van het nieuwe jaar, deze foto, genomen in betere tijden op de evenaar, die andere symbolische grens.

Dag 96

Greet is goed aan het bekomen van de operatie van gisteren. Alles zag er goed uit, de verdoving was weer wat verminderd, en ze was weer een heel klein beetje wakkerder. Hoewel ze nog steeds wat droevig wordt wanneer ze ziet wat er aan de hand is, raakte ze vandaag toch niet meer zo erg in paniek, waarschijnlijk door de nieuwe medicatie. Hopelijk kan ze binnenkort echt verwerken wat er met haar gebeurd is, en moet ze niet meer telkens opnieuw door die verschrikking heen.

Dag 95

De operatie van vandaag was al heel vroeg. We waren er al aan gewoon dat we op operatiedagen 's middags niet op bezoek konden gaan, maar vandaag was ze om half elf al terug op haar kamer. Eigenlijk is dat voor ons beter zo, want dan hebben we minder tijd om ongerust te zijn. Alles is vlotjes verlopen, allebei haar benen zijn weer een stukje verder dichtgemaakt. Ook de donorplaatsen van de eerdere operaties zien er, volgens de dokter, goed uit.
Wel was ze nog diep in slaap, maar na zo'n ingreep moet ze ook de kans krijgen om weer wat te recupereren.

Dag 94

En toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat een beetje zonneschijn Greet alleen maar goed doet. Alles verloopt op dit moment voorbeeldig. De nachtverpleger wist te melden dat ze de rustigste nacht tot hiertoe achter de rug had. De cijfertjes op het toestel dat de verdoving controleert beginnen stilaan te minderen. Haar verwondingen beginnen stilaan dicht te groeien en voor morgen is er weer een operatie gepland om een stukje huid te verplaatsen.

Dag 93

Vandaag is het een zonnige maar ijzigkoude dag. Terwijl we door de gangen wandelen schijnt de lage middagzon ons in de ogen. We hebben ondertussen al veel weertypes gezien op onze dagelijkse trip naar Gasthuisberg. De eerste weken zagen we zelfs hoopvolle voortekens in een schijntje zon, of gaf een meteorologische depressie ons een gelijkaardige stemming. Intussen is onze mood wat weersonafhankelijker geworden. De voornaamste reden hiervoor is de trage maar gestage evolutie die Greet doormaakt, in de goede richting. Iedereen die de wonden heeft gezien is erg positief over het genezingsproces en dat geeft ons natuurlijk een enorme opkikker.

Dag 92

Vandaag is het, zoals overal, ook in het ziekenhuis erg rustig. Niet alleen lopen er weinig bezoekers rond, ook voor Greet is het een rustdag. Geen speciale ingrepen, en zo weinig mogelijk verbandwissel. Zo krijgt ze de gelegenheid om weer wat kracht op te doen, en je kan aan haar zien dat ze daar goed gebruik van maakt. Ze ziet er nu iets minder fragiel uit dan vorige week.


A little update
Since last time that we wrote an update in English we have seen some changes for the better. The surgeons have been able to close Greet's left leg, grafting skin from healthy places, and the grafts seem to take quite well.
She has lost a lot of weight during the last weeks, but seems to be recuperating now.
We have been through a few anxious days the previous week, when Greet caught a bad fever, with temperatures rising up to 40°C, but this is over now, the doctors are fairly happy with her and therefore so are we. Although Greet is still under sedation, she now and again wakes up, just enough to feel that things are not right, and then she panics, starts crying or rather would like to cry but can´t, due to the respiration tubing and than she looks very unhappy. It's so heartbreaking, but it is a phase we will have to go through.

Las ultimas noticias
Desde la ultima vez que escribimos en español, ha habido algunos cambios en la condición de Greet. Los cirujanos pudieron cerrar las heridas en su pierna izquierda, tranplantando partes de su propia piel, y parece que esta piel se adhiere bien en su nuevo lugar.
Perdió mucho peso durante las ultimas semanas, pero parece que está recuperando un poco.
La semana pasada pasamos por unos días de angustia, porque Greet tuvo mucho fiebre, con temperaturas aumentando hasta 40°C. En este momento se encuentra mejor y los doctores están contentos y por eso nosotros también lo estamos. Aunque todavía recibe mucha anestesia, de vez en cuando despierta, bastante para sentir que no se encuentra bien, y entonces le entra el pánico y empieza a llorar, o mas bien trata de llorar y no puede a causa de los tubos de respiración que lo impiden, y se pone muy infeliz. En esos momentos nos duele el corazón, y esperamos que pronto sera capaz de hablar y indicar que llora por dolor, o miedo o tristeza.

Dag 91 Kerstmis

Kan je nu aan Greet een zalig, prettig, vrolijk Kerstmis wensen? Lijkt me nogal onaangepast. Beter: een rustige, vredige Kerst, zonder koorts, pijn, angst of verdriet.
Ben echt benieuwd wie haar eerste glimlachje gaat krijgen als haar waterlanders eenmaal achterwege blijven. Mama of papa? Die verdienen het zeker. Iemand van de verpleging? ’t Is hen van harte gegund. Zo kunnen ze ons Greet eindelijk eens echt leren kennen na al die maanden. Roel? Of Kaat? Kaat! Natuurlijk Kaat.
Maar ik kan me voorstellen dat Greet geen zin heeft om te glimlachen naar al diezelfde gemaskerde, haast onherkenbare gezichten met door dat masker gesmoorde stemmen. Dat zicht alleen al is reden genoeg om te wenen.

Mijn kerstwens: dat lachje van haar!

’t Zou de mooiste kerstcadeau zijn voor ons allemaal en voor iedereen die zo intens meeleeft.

Oma

Dag 90

Vandaag kreeg Greet de kerstmenu. 90ml/uur in plaats van de gebruikelijk 70 die door de maagsonde gejaagd werd. En natuurlijk heeft ze zich overeten, die Greet, en toen moest ze wat overgeven. Typisch.

Verder deed ze het wel goed hoor, hoewel ze een beetje wakker en een beetje verdrietig was. En daarom was het wat moeilijker om weg te gaan vanavond.

Dag 89

Er loopt een lange en lastige weg langs de rand van de afgrond, en de enige manier om het einddoel te bereiken is stapje voor stapje deze weg te volgen. Elke pas vooruit brengt je dichter bij het punt waar je moet zijn, maar een foute stap kan vreselijke gevolgen hebben. Soms is de weg smal, moeilijk en gevaarlijk, zoals vorige week, soms is er iets waaraan je wat houvast hebt, soms is hij even wat breder en veiliger, soms gaat het bergop en dan vorder je slechts traag en moeizaam, soms gaat het wat bergaf en dan gaat het wat sneller vooruit. Ergens halverwege is er een pas waar je over moet, en van dan af zal het, naarmate je vordert, stilaan gemakkelijker zijn, zelfs al ben je dan nog lang niet aan de aankomst en kan er nog steeds iets fout gaan.

Vanmiddag heb ik weer even met de dokter gesproken, en die wist me te vertellen dat het ernaar uitziet dat de bergpas bereikt is. We weten nog niet zeker of er nog meer cols volgen, maar op dit ogenblik lijkt het erop dat Greet terug wat krachten aan het verzamelen is, en stilaan terug sterker wordt.

Dag 88

Vanmiddag moest ons Greet opnieuw naar de operatiekamer, ditmaal niet voor een echte operatie maar om de huiddonorplaatsen te behandelen. Om ze sneller te laten dichtgroeien, heeft men in het laboratorium haar eigen huidcellen laten vermenigvuldigen in een flesje, en die krijgt ze nu terug. Hopelijk helpt dit haar om die donorplaatsen sneller te genezen zodat ze snel aan haar ander been kunnen beginnen.

20u: De ingreep is goed verlopen. Omdat ze nog maar net terug was op haar kamer, was ze nog in een diepe slaap, hoewel ze wel eventjes kwam piepen op het ogenblik dat wij weer wilden vertrekken. Haar temperatuur is nog niet helemaal terug normaal, maar ook niet al te hoog. Misschien heeft ze, zoals iedereen deze tijd van het jaar, een verkoudheid. Maar dat wordt in de gaten gehouden.

Dag 87

Greet was vandaag wakkerder dan we ze tot nu toe al gezien hebben, in al die weken in het ziekenhuis. Ze reageerde niet alleen, maar liet ook duidelijk merken dat ze begreep wat er gaande is, en wat we tegen haar zegden. Toen we vertelden over dat mooie liedje dat Oom Wim aan haar heeft opgedragen, wilde ze absoluut iets zeggen, en wanneer we haar bril opzetten, kreeg ze Roel in de gaten, met zijn schort en maskertje, en daar schrok ze van. Niet van Roel waarschijnlijk maar wel van zijn kleding. Dat moet haar bang gemaakt hebben. Ook als we vertelden dat er een kerstkaart van het ziekenhuis op de kamer lag, begonnen de traantjes weer te lopen, zodra ze dat woord "ziekenhuis"hoorde. Maar ze werd telkens vlug terug rustiger als we haar lieten voelen dat we bij haar waren, en dat er goed voor haar gezorgd wordt.

Haar temperatuur gaat intussen nog wat op en af. Helemaal zal ze dus van dit rot-infectie nog niet verlost zijn,maar we maken ons nog niet opnieuw ongerust.

Dag 86

Het was weer een lange, bange nacht, want gisteren was de koorts weer behoorlijk opgelopen. Vandaag, door de verzorging en de dialyse, was het weer wat lager,maar toch nog meer dan we graag zien. De verpleegster wist ons wel te melden dat de infectiewaarden dalen, en dat er tot hier toe geen andere bacteriën gevonden zijn. We zijn dus toch een beetje geruster en hopen dat ze er weer doorheen komt.

Heel voorzichtig wordt ook de verdoving weer wat afgebouwd. We willen graag dat Greet zich zo goed mogelijk voelt als ze wat wakkerder wordt en daarom hebben we een muziekinstallatietje in haar kamer gezet. Een deuntje van Manu Chao of Thomas Fersen op de achtergrond is allicht leuker dat het getik en getuut van de machines rondom haar.

20u: De koorts is weg. We kunnen/durven vanavond dan toch nog naar dat verjaardagsfeestje gaan.

Dag 85

We zijn weer een dag verder maar Greet maakt nog altijd koorts, vooral tegen de avond aan. De dokter zegt dat ze misschien een sinusitis heeft en er zal iemand van NKO komen kijken. Maar dat maakt ons natuurlijk niet minder ongerust, integendeel. We mogen wel altijd bellen 's avonds en 's nachts, als we maar de behoefte voelen. Intussen naderen de kerstdagen nu snel maar we hebben ons er allang mee verzoend dat er dit jaar weinig te vieren valt, we zullen al erg blij zijn als het kalme dagen worden.
Ik kan me nu niet van het gevoel ontdoen dat de komende weken kritisch gaan zijn, maar evenzeer weet ik dat ons Greet zich er zal door slaan en dat daarna het tij keert. Met zoveel mensen die aan haar denken en met haar meevoelen kan ze gewoon niet anders dan er terug bovenop komen.

dag 84

Met een heel klein, bang hartje ging het drie-geslacht (oma, mama, zus) vanmiddag op bezoek. Vanmorgen aan telefoon had de verpleegster gezegd dat ze vannacht weer koorts had gekregen dus onze angst was terecht. Bij aankomst op de dienst grepen we direct een dokter bij de arm, om te horen hoe erg het met Greet gesteld is. De dokter kon ons gelukkig een beetje geruststellen. Greet heeft wel degelijk een infectie, en ze maakt af en toe koorts daardoor. Het goede nieuws is dat de infectie maar op één plaats zit en dat de infectiewaarden al gedaald zijn tegenover gisteren. De specifieke antibiotica lijken dus hun werk te doen.
De knoop in onze maag is weer wat losser gemaakt door dit nieuws. We hebben Greet een flinke portie driegeslacht-kracht gegeven, zodat ze kan vechten tegen de beestjes in haar lijf en ze aan heel Gasthuisberg kan tonen hoe sterk ze is.

Dag 83

We zijn al een paar dagen in lichte paniek. Eerst was er die hoge koorts, tot 40 graden,die blijkt intussen meer antibiotica onder controle. Dus toch een infectie. Dan is er weer sprake van bijkomende verdoving, omdat ze het wakker worden toch nog niet aan kan. En gisteren is er een CT-scan gemaakt, zo een gedetailleerde röntgenfoto, en daarop is te zien dat haar bekken er toch veel, erger aan toe is dan we dachten. Misschien starten ze binnenkort een therapie om haar bloedwaarden te verbeteren, dat komt dus ook al niet spontaan goed.
Gisteren, na het ziekenhuisbezoek, hadden we geen van beiden veel zin om eten te maken en zijn we dus maar voor een snelle hap de stad ingegaan. Bij het terugwandelen kwamen we langs de goed verlichte etalage van een begrafenisondernemer. Geen van beiden keken we om of draaiden we zelf maar het hoofd, maar we voelden heel goed van mekaar wat er op dat moment in de ander omging.
Vanavond hadden we eigenlijk naad de dansles gemoeten, maar ook daarvoor ontbreekt ons vandaag het concentratievermogen. Beste tangocollegas, ik hoop dat jullie het ons niet kwalijk nemen dat we er weer een avond vantussen knijpen, zeker na wat jullie de afgelopen week voor ons en voor Greet gedaan hebben, het was een prachtig bal. Heel erg bedankt voor dit initiatief.

Dag 82

Toch nog een beetje kunnen slapen vannacht, na een laat telefoontje gisteravond, en een vroeg vanmorgen. Ze hebben ons verteld dat de koorts een normaal verschijnsel is, dat tot hiertoe onderdrukt werd door de continue dialyse. Omdat Greet nu nog maar een uurtje per dag dialyse krijgt, wordt ze niet meer voortdurend afgekoeld, en dit zou dan een reactie hierop zijn. Dit stelt ons een beetje gerust, maar toch niet helemaal.

Dit is weer een situatie zoals ik ze donderdag al beschreven had. We waren er weer een beetje te gerust in. Het ging allemaal zo goed, we waren blij dat ze eindelijk zou wakker worden, en onze batterijen waren weer helemaal opgeladen, dank zij de steun op het tangobal. En dat is dan het moment dat er weer slechter nieuws komt.

16u: Maar omgekeerd werkt het blijkbaar ook. Komen we binnen vol grote schrik, dan worden we direct op ons gemak gesteld. De verpleegster heeft uitgebreid gezegd dat we ons niet ongerust moesten maken. Tijdens het bad van vanmorgen zijn alle dokters komen kijken, en ze waren allemaal tevreden over de evolutie.

Dag 81

Vandaag was Greet voor het eerst zo wakker dat we oogcontact konden hebben, en dat ze kon reageren op de dingen die ik tegen haar zei. Ik heb zitten huilen van blijdschap, maar tegelijk ook van verdriet omdat het nu zo duidelijk is, hoe lastig ze het heeft. Ze wil iets zeggen, maar dat gaat nog niet met dat buisje in haar keel. Ze kan alleen knikken op de vragen die we stellen. Ze moet ook vaak wenen, maar het is nog niet duidelijk of dat komt door de pijn, of de angst of de verwarring, of nog iets anders. Zo moeilijk....

Vanavond heeft Greet koorts gekregen. We maken ons erg ongerust. Ze heeft nog zo weinig reserves om hiertegen te vechten.

Dag 80

Dag Greet,
Vandaag was het weer feest voor jou. Eigenlijk is er niet echt een reden om te vieren, maar ook geen reden om niet te vieren. Feit is dat er een aantal mensen zich geroepen voelden om iets te doen, zelfs zonder je echt te kennen, gewoon omdat ze aangedaan zijn door wat er gebeurd is. Vandaar dat er vandaag een benefiet-tangobal was.
En er was weer veel volk, ook mensen die jou niet kenden, of ons niet kenden, en toch gekomen zijn omdat ze zich solidair voelen. Er waren er ook die absoluut geen kaas gegeten hebben van tango, en toch gekomen zijn, omdat ze ons kennen of jou. Ik hoop dat ze er een beetje van genoten hebben, en misschien zelf zin gekregen hebben om het ook eens te doen. Ons heeft het in ieder geval deugd gedaan dat er zoveel mensen iets willen doen voor jou, en voor ons. Er waren foto's van jou, de mooiste uit de blog, vergroot en opgehangen aan de muren. Goed voor weer een flinke brok in de keel.
Toen we vanavond bij jou waren was je weer vast in slaap, maar na een tijdje werd je toch een beetje wakker zodat we konden vertellen wat er allemaal gebeurd is. Of je er veel van begrepen hebt weten we niet maar dat zullen we later wel eens vernemen.

Dag 79

De toestand van Greet is vandaag ongeveer hetzelfde als gisteren. We houden het dus maar op "geen nieuws is goed nieuws."

Wij zijn ons vandaag gaan aanmelden in het bloedtransfusiecentrum. Dat is beperkt gebleven tot een symbolische actie, omdat we nog geen zes maand terug zijn uit malarialand, maar we zijn nu wel geregistreerd en zullen op tijd en stond een uitnodiging krijgen om bloed te gaan geven. Ik hoop dat velen van jullie van de opendeurdag van het Rode Kruis gebruikt gemaakt hebben om ook bloeddonor te worden. Indien niet, het is nog niet te laat. Er is altijd wel ergens een bloedinzameling.

dag 78

Aan de reacties te zien, heb ik gisteren de indruk gegeven dat er slecht nieuws was. Maar wees gerust, dat is niet het geval. Vanmiddag, toen ik de kamer binnenkwam, was de dokter net daar en hij was best tevreden.
Wel is het zo dat Greet nog behoorlijk wat pijn heeft, en vooral de plaatsen waar de huid is weggenomen voor de transplantatie schijnen erg pijnlijk te zijn. Daarom is de verdoving terug wat verhoogd, zodat ze niet te veel last heeft daarvan. Het echte wakker worden is dus weer voor even uitgesteld. Ze blijft intussen wel volledig zelf ademen, en er is zelfs hoop dat ze binnenkort ook zal kunnen spreken, ondanks het buisje in haar keel. Dan zal ze kunnen vertellen of en waar ze pijn heeft, of misschien dat ze verdrietig is omdat ze in het ziekenhuis ligt.

20u: 2e zit

Dag 77

We beginnen zo stilaan te beseffen dat "wakker" in het ziekenhuis een zeer relatief begrip is. De medicatie wordt wel degelijk systematisch afgebouwd, maar meer dan wat knipperen met haar ogen en wat grimassen trekken is er voorlopig niet bij. Wat wel goed lukt is het ademen zonder ondersteuning van de machine. Dat heeft Greet vandaag de hele dag gedaan. Voor de nacht en tijdens de verzorging krijgt ze wel nog een beetje hulp.

Mijn eigen gemoedstoestand is intussen heel wisselvallig. Als ik, zoals vanmiddag,optimistisch gestemd ben, dan is er altijd wel iemand die iets zegt waardoor ik daarna weer depri ben, of ongerust over wat er nog allemaal fout kan gaan. Als ik dan de volgende keer binnenkom met een heel klein hartje, dan krijgen we weer goed nieuws te horen, waardoor mijn stemming weer helemaal omslaat. Ik probeer mezelf dus bang te houden, in de hoop zo wat extra goed nieuws uit te lokken.

Dag 76

Vanmiddag heb ik nog eens met de dokter gesproken, en hij was alles bijeen toch wel positief over de evolutie van de afgelopen week. De toestand van Greet blijft nog altijd erg fragiel, maar intussen gaat ze toch ook vooruit. De extra vitamientjes hebben haar blijkbaar deugd gedaan, het volledig zelfstandig ademen gaat haar ook al wat beter af, en de huidtransplantaties zien er goed uit. Het belangrijkste op dit ogenblik is dat de overige wonden nu ook zo vlug mogelijk gedicht worden en dat ze terug op krachten komt.

20u: Vanmiddag had de dokter het erover dat Greet binnenkort in een zetel zou kunnen zitten, naast haar bed. Ik heb dat opgevat als een lange-termijnplanning, en gedacht dat het zeker nog enkele weken zou duren voor het zover was. Maar wat zagen we als we vanavond binnenkwamen? Haar bed was gekanteld, zodat ze een beetje rechtop kon zitten. Half liggen en half zitten, eigenlijk, een beetje alsof ze in/op de troon van de prinses met de erwt lag/zat. Het lijkt dus nu toch menens te zijn. Ze opende ook een paar keer haar ogen, een reageerde een heel klein beetje als we tegen haar spraken. Op zulke momenten vertellen we haar telkens weer hoeveel mensen er voor haar aan het duimen zijn, en we zijn ervan overtuigd dat dat haar helpt om het vol te houden.

Dag 75

Stilaan wordt er serieus werk gemaakt van Greets terugkeer in de wereld van de wakkeren. De medicatie wordt afgebouwd, ze zal nu elke dag wat langer van het beademingstoestel afgaan en hoewel elk zinnetje, elke optie zeer voorwaardelijk uitgesproken wordt en met veel schroom, toch klinkt het als muziek. Vandaag heeft ze alvast een paar uur alleen geademd en dat lukte goed. De moed zit er dus weer in en we kunnen er weer een nachtje tegen.

Intussen is het de derde keer in korte tijd dat een Herentenaar op een gelijkaardige manier het nieuws haalt, alweer een fietser onder een vrachtwagen. Blijf alsjeblieft op een veilige afstand van vrachtwagens.

dag 74

Pfoe..., ik zit hier nog steeds met de daver op het lijf. Vanmorgen was er telefoon van het ziekenhuis, een van de dokters zelf. Dat betekent slecht nieuws, denk je dan. Maar gelukkig was dat niet zo. Greet was net in bad, en de dokters waren gaan kijken, en hebben toen beslist om vandaag nog verder te doen met de huidtransplantaties. Vandaag is dus weer een spannende ( of beter gespannen) dag, maar toch ook weer een stapje vooruit.

Allee, ze heeft weer een paar lappen gekregen. Huid dus. En het is weer snel gegaan, hop de OK in en hop de OK weer uit. Zo hoort het, zonder liflafjes en niet te zeer afkoelen. En nu ligt ze dus weer schoon te slapen, ons prinsesje. Diep in slaap en goed verdoofd want het schijnt erg pijnlijk te zijn, het wegnemen van huid om elders te gebruiken.
En wat die foto betreft, zoiets hadden wij ook in gedachten.

Dag 73

Greet was vanmiddag weer diep in slaap. Er is weinig nieuws. Nu gaan we op familiebezoek en hopelijk hebben we na het avondbezoek meer (goed!) nieuws.

20u: We zijn de vorige dagen toch een beetje te euforisch geweest. Natuurlijk wisten we wel dat het wakker worden niet zou verlopen zoals in de film. Hop, de oogjes open en we zijn weer fris en monter. Zo werkt het niet. Maar toch valt het nu tegen dat we Greet nog niet opnieuw wat wakkerder hebben gezien. Vandaag kreeg ze zelfs terug een beetje meer verdoving. Het is voortdurend afwegen tussen comfort en de noodzaak om stilaan terug meer zelf te gaan functioneren.

Met dank aan Tiny voor de foto.

Dag 72

Zoals gisteren reeds gezegd wordt de verdoving vanaf nu stelselmatig afgebouwd. Eerst de Ketalar, die is nu volledig gestopt, en dan de Dipri, maar daar wordt een beetje mee getest hoever men kan gaan zonder dat het te oncomfortabel wordt. Het resultaat is alleszins dat ze van nu af aan vaker en langer wakker zal zijn. Hoe dat zal verlopen zullen we moeten afwachten maar het staat nu al vast dat er nog sterk emotionele momenten zullen volgen en dat de traantjes rijkelijk zullen vloeien, maar veel van die traantjes zullen van blijdschap en geluk zijn.

Vanmiddag was Greet weer vast in slaap want met het in bad gaan had ze weer wat extra verdoving gekregen. Haar thermometer gaf op een bepaald ogenblik slechts 15 graden aan, maar omdat ons Greet helemaal niet berijpt was hebben we maar geconcludeerd dat de thermometer zelf stuk was, en ja hoor, met een nieuwe was haar temperatuur weer helemaal wat hij moet zijn.
En nu maar afwachten hoe wakker ze vanavond zal zijn.
Met dank aan Josep voor de foto. Helemaal Greet.

Dag 71

De dag na de benefiet moeten we nog een beetje bekomen, want we zijn werkelijk overdonderd door het succes. Zo veel mensen, allemaal voor ons Greetje: fantastisch!!
We willen dan ook uit de grond van ons hart iedereen bedanken voor zijn of haar aanwezigheid. Speciale dank en een hele dikke zoen en knuffel voor het go-go-Greet-team. Wat zij gerealiseerd hebben in die korte tijd is fantastisch, bedankt voor jullie inzet!!
Slaap maar lekker uit allemaal, wij gaan dadelijk aan Greet vertellen hoe graag ze gezien is door al haar vrienden en kennissen.






20u: Greet heeft het geweld van La Vie en Rose blijkbaar gevoeld tot in haar ziekenhuisbed. Ze was vanavond voor het eerst in al die weken echt wakkerder. Nog niet zo helder dat we er een echte conversatie mogelijk was, maar wat een verschil met de afgelopen 10 weken, en zelfs nog met vanmiddag. Ze doet haar ogen open, al ziet ze dan niet veel zonder bril, ze beweegt haar hoofd en haar armen, en vooral: ze reageert op onze aanwezigheid, al is het dan soms maar traantjes, maar dat is begrijpelijk in haar situatie. Ze ademt nu ook volledig zelf, zonder ondersteuning van de machine. Dat kost haar zichtbaar moeite, maar ze doet het toch maar.
Vandaag heeft ze dus weer een grote stap gezet in de goed richting, en wij zijn ervan overtuigd dat de avond van gisteren daar zeker aan bijgedragen heeft.

Dag 70

In Herent zijn er computerproblemen, dus hou ik de blog eventjes up-to-date vanuit Erembodegem. Over Greet haar toestand is er weinig nieuws. Ze blijft mooi stabiel.

Greet-van-de-foto heeft alvast haar feestkledij aangetrokken voor vanavond!! Wij hopen jullie allemaal te kunnen verwelkomen op de grote benefiet (in even hippe outfit).

Tot vananvond,
Kaat

Dag 69

Vandaag hebben we nog een gesprek gehad met de arts van abdominale geneeskunde, over Greets buikwonde. Niet erg bemoedigend enerzijds omdat het een probleem is dat ze hoogstwaarschijnlijk voor de rest van haar leven meedraagt, los van littekens en dergelijke, maar anderzijds een beetje geruststellend omdat de dokters het als nevenprobleem zien, niks acuut, niet levensbedreigend. Van een heel andere orde dan de verwondingen aan haar benen, die nu de meeste aandacht opeisen en de grootste zorg vereisen.
Vanwege die afspraak waren we er vandaag een heel stuk vroeger bij, maar we mochten toch al onze dochter zien. Kom even snel binnen zei de verpleegster die bezig was met de buisjes en katheders, ze is nu een beetje wakker, dan kan ze horen en voelen dat haar ouders er zijn. Helaas, tegen dat we ontsmet en ingepakt waren was ze alweer in dromenland. Maar toch erg attent van dat meisje.

dag 68

Het was weer even schrikken vandaag. Wanneer ik om twee uur de kamer van Greet binnen kwam, stonden er zeker zes mensen rond haar bed, en werd ik vriendelijk verzocht nog even in de gang te blijven. Er was nog een onderzoek bezig. Er werd gecontroleerd of haar hart last had gehad van de infectie,maar alles bleek in orde.

De verpleegster wist me te vertellen dat er blijkbaar gisteren toch weer een transplantatie van eigen huid is gebeurd, en niet van donorhuid zoals we dachten. Dus we zijn toch weer een stap vooruit.

Ze krijgt nu ook voeding met een verhoogde hoeveelheid calorieën, en daarbij nog extra vitamines, zodat ze zo snel mogelijk weer aansterkt. Allemaal goede berichtjes dus vandaag, en dat mag ook wel eens.

21u15: Vanavond stond er een hele resem dokters rond haar bed. Blijkbaar was het de gewone avondronde met artsen in opleiding, en zeker niks om ongerust over te worden. De verpleegster van wacht, nog in opleiding voor een specialisatie Intensieve, vertelde ons dat ze Greet verzorgd had die eerste week in de andere afdeling. Ze zei dat Greets verwondingen er ongelooflijk veel beter uitzagen dan toen, en dat is voor ons aan hele troost en een hart onder de riem.

Met de eigen-huid transplantaties is ze eigenlijk officieel aan het genezen.

Toch moeten we eindigen met wat slecht nieuws. Vanmorgen is een jongen uit Herent in Leuven door een vrachtwagen overreden. Hij heeft minder geluk gehad, hij is ter plaatse overleden. We wensen de familie hiermee veel sterkte om de komende tijd door te geraken.

Dag 67

16.30u Telefoontje naar het ziekenhuis. Door een verandering in de planning vertrekt Greet nu pas naar het OK. Het zal dus nog wel even duren voor er meer nieuws is.

21u Greet was net terug van de operatiekamer toen we toekwamen. Ze werd nog volop aangekoppeld aan alle tubetjes en bedrading maar ze was alweer bijna op temperatuur. Dat mag ook wel want er heerst een helse temperatuur op haar kamer, 27 graden in de schaduw.
Ze heeft vandaag weer wat donorhuid gekregen maar de details wist de verpleegster niet. Die krijgen we morgen wel te horen. Het voornaamste is dat deze episode weer goed verlopen is.
Het is de afgelopen dagen druk geweest in de wachtzaal, een Spaans-Belgische familie heeft er post gevat en dit weekend was er blijkbaar een delegatie vanuit Spanje overgekomen om het familielid te bezoeken. Alleszins was er op die manier wel wat leven in de wachtzaal.

Dag 66

De afgelopen dagen kregen we bij het binnenkomen telkens weer te horen "Niets speciaals vandaag, geen problemen, alles is zoals het hoort". Eigenlijk geruststellend, en toch... weer geen wonder gebeurd, weer geen buitengewone genezing. We moeten blij zijn dat er niks speciaals is, maar dat is buiten de menselijke natuur gerekend.
Toch vinden de dokters alvast dat haar toestand van die aard is dat ze morgen weer naar het OK kan, en dan wordt er hopelijk weer wat extra vierkante centimeters met eigen huid bedekt. Haal de duimen maar weer boven.

Dag 65

Wat later dan gewoonlijk, maar de computer deed vandaag een beetje moeilijk. Onze computerexperts hebben zich eens kunnen uitleven vandaag, en nu moet ik alles opnieuw ontdekken. Maar we zijn terug op gang.

Met Greet ging alles prima vandaag. Ze was rustig, alles stabiel, en 's avonds een heel klein beetje wakker. Als ze onze stemmen hoorde, begon ze een beetje te wenen, maar ze doezelde al snel terug weg. Volgens de verpleger is dat niet erg, dat ze zo reageert. Dat is een teken dat ze haar toestand niet zomaar accepteert, dat ze vecht, dat ze weer beter wil worden.

Dag 64

Vandaag niet veel nieuws van het front. De Vijand ligt nog altijd op de loer maar hij wordt op veilige afstand gehouden door de goede zorgen en met veel liefde van het verplegend personeel. Intussen is de zottewijvenclub naarstig bezig aan de voorbereidingen van de benefietavond van 4 december. De al wat oudere generatie (30+?) krijgt aan het begin van de avond een Folkmuziek concert, tenminste dat is wat we opgevangen hebben, daarna mogen zij naar huis en begint het ernstige werk :-). Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat dat inhoud maar aan de affiche te zien is het allemaal lokaal talent (denk ik). Allemaal mensen die hun steentje willen bijdragen. Allemaal jeugd van tegenwoordig. Ze mogen er zijn.

Dag 63

Vandaag ben ik alleen bij je geweest. Mama was ziek en heeft jou dus de hele dag niet gezien. Dubbel ziek dus.
Je zag er goed uit. Zo goed als redelijkerwijs kan verwacht worden gezien je toestand, dat is de formulering die ik vaak gebruik, want dat is het ook. Je ziet er eigenlijk niet goed uit. Je hoort er uit te zien zoals op die foto, met je haren in je gezicht geblazen in plaats van netjes geschikt op je hoofdkussen, springend door het landschap in plaats van stilletjes in je bed. Maar toch zie je er goed uit want je hebt er al veel slechter uitgezien de laatste weken. Het is maar relatief. Hoe is het met haar? Een beetje beter, ja, tegenover eergisteren, maar oneindig veel slechter dan pakweg 2 maand geleden.
Dat klinkt wel erg pessimistisch, maar ach, dat mag af en toe, en diep van binnen is er de hoop en het vertrouwen dat het allemaal goed komt met jou. En niet relatief!

Dag 62

Een rustige nacht, alles stabiel. De tropische sfeer op haar kamer doet haar duidelijk deugd. Maar voor wie Greet een beetje kent, is dat vast geen verrassing.

20u: We waren er voor gewaarschuwd, tegenslagen horen er ook bij, zijn onvermijdelijk. Vandaag hebben we vernomen dat die buikoperatie van drie weken terug, die haar buikwonde moest afsluiten, een maat voor niets geweest is. Terug naar af. En hoe het verder moet, daar konden de dienstdoende verpleegster en dokter niets over zeggen, dat is voor de specialisten van abdominale heelkunde. Daarvoor zullen we moeten wachten tot morgen, en hopen dat ze een antwoord hebben. Maar hoop hebben we nog, ze ligt niet voor niets in het beste ziekenhuis van Belgie. Desondanks zal het toch weer een zware nacht worden.

Dag 61

Vanaf nu zal het gemakkelijker zijn om Greet weer op te warmen na de verzorging. De thermostaat van haar kamer is hersteld, en het is nu een stuk warmer op haar kamer. Meer dan 27 graden was het er, en ze had het dan ook lekker warm.

Ze had vannacht weer nog wat gebloed, zoals wel vaker gebeurt na een operatie, maar intussen was alles alweer onder controle.

Dag 60

17.30: De operatie van vandaag was tamelijk laat. Greet is nog maar net terug op de kamer. Alles is goed verlopen en ze is weer helemaal ingepakt. Ik voel me weer een stuk beter nu. Het is toch telkens weer een stresserende dag.

20.00: Tijdens de operatie van vandaag is (eindelijk!) de eerste huidtransplantatie gebeurd. Er is een stukje huid van haar rechterbeen naar haar linkerbeen overgebracht en voor alle zekerheid nog eens afgedekt met donorhuid, voor extra bescherming. Het is wel nog maar een heel klein stukje, om te kijken of het pakt, en of de plek waar de huid is weggehaald ook weer goed geneest, want ze heel wel een heel fragiel velleke. Een heel klein stapje dus vandaag, maar het is er toch weer eentje.
Wel was ze nog heel erg koud. In de voormiddag tijdens het bad koelt ze altijd al erg af, en vandaag lag ze tijdens de operatie ook nog eens een paar uur open en bloot. Gelukkig wordt er werk van gemaakt om haar zo snel ogelijk weer op te warmen, niet alleen met een dekentje waar warme lucht wordt onder geblazen,maar ook nog met een verwarmingslamp die eigenlijk bedoeld is voor te vroeg geboren babytjes.

De foto van vandaag is de fameuze foto die op haar kamer hangt. We hebben deze dit weekend gevonden op haar eigen computer.

dag 59

Dag lieve Greet,
Tijd voor nog een briefje aan jou. Een tijdje geleden vonden we deze foto van jou, en we dachten direct terug aan het verhaal van die twee meisjes, de een stil in het ziekenhuis en de ander levendig in onze herinnering. Akelig treffend is die compositie, alsof je bij het maken ervan al een voorgevoel had van wat er ging gebeuren.
Gisteren hebben we een lange babbel gehad met een van jouw verplegers. Hij had je al een tijdje niet meer gezien, en was diep onder de indruk van de manier waarop je wonden aan het herstellen waren. Hij vroeg zich hardop af waar je de energie vandaan haalt om dit te bereiken. Een deel van het antwoord ligt natuurlijk klaar, je ben bezig het gezonde deel van je lichaam te verteren, af te breken, om die energie eruit te halen. Je smelt zienderogen weg, jouw armen zijn al verworden tot stokjes, en je gezicht begint ook al stilletjes in te vallen. Maar dat zijn dingen die wel weer goed komen eens alle verwondingen geheeld zijn, dat weten we wel. De positieve kant is dat jouw lichaam die hulpbronnen aanspreekt om de wonden te genezen, en dat je de mensen daar paf van doet staan. Daar zou je nogal eens van genieten moest je je ervan bewust zijn. Misschien kan je er later echt van genieten, als je er klaar voor bent om dit te lezen. Slaap nu maar verder en verwonder de wereld nog wat.
Je papa,

Vanavond lag je daar weer heel rustig, bijna als Sneeuwwitje. Heel toepasselijk op een dag als vandaag, terwijl de sneeuwvlokjes tegen je raam dwarrelen, maar jij ze niet ziet. Intussen zijn al je "parameters" weer goed, en ben je weer klaar voor een volgend stapje. Dat wil zeggen dat je morgen weer naar de operatiekamer gaat. We hopen op goed nieuws morgen avond, en dat al je supporters je hun energie toesturen, zodat je die toch wel zware dag goed aankan.

PS Bestaat er ook zoiets als een vaderkloek?

dag 58

Gisteren ben ik niet op bezoek geweest omdat ik een beetje ziekjes was. Niks ernstig, waarschijnlijk gewoon de spanning van de afgelopen weken die zich moest ontladen, maar ik wilde in elk geval niet het risico nemen om Greet met iets te besmetten. Het leek daardoor alsof ik haar al verschrikkelijk lang niet meer gezien had. Maar er is in de tussentijd niet echt iets veranderd. Alles blijft stabiel, maar er is nu blijkbaar toch weer twijfel of haar breuken nu al genezen zijn of niet. We wachten nog steeds op informatie van de specialisten ter zake.

Dag Greetje,

Jij weet het niet, maar ik ben bij je geweest.
Ik heb je haar en je gezicht gestreeld met mijn plastieken-handschoenen-handen.
Ik heb je gevraagd om even te glimlachen. Wat je natuurlijk niet deed.
Ik heb onder de lakens gegluurd naar je hals en naar je armen, en versteld staan kijken naar al die machines waarmee je verbonden bent.
En ik ben blij dat ik dat allemaal gedaan heb.
Nu denk ik aan jou, niet meer als de zwaargekwetste-Greet, maar als de Greet-die-beter-wordt.
Ik heb er vertrouwen in.

Omdat je zo sterk bent, en al die machines het wel van je overnemen als je lichaam even hapert.
Omdat iedereen in het ziekenhuis zo betrokken en bekommerd is.
Omdat je mama onvermoeibaar als een moederkloek over je waakt.
En omdat wij allemaal zo vurig wensen dat het je lukt.

Dus slaap gerust nog wat, en genees jij maar rustig verder.
Die glimlach, die krijg ik nog wel.

Een zachte knuffel,

Tante Els

Dag 57

Gisteren had Greet een opgezwollen kaak en oog, waar we ons wat zorgen over maakte. Gelukkig was de zwelling vandaag al heel wat minder. Er was vocht naar haar wang gezakt door te lang op één kant te liggen tijden het verzorgingsmoment. Door haar hoofd wat hoger te leggen, is het vocht weer weggetrokken.
Op het einde van het bezoekhalfuurtje kwamen er 2 verplegers binnen om foto's te maken van haar arm en bekken. Straks weten we in hoeverre haar breuken al hersteld zijn.

Dag 56

Ze hebben ons vandaag weer de daver op het lijf gejaagd. De omroeper kwam zoals steeds met zijn boodschap: "Meneer X en mevrouw Y zijn naar de kamer." En toen: "De familie van Greet Nelles moet even wachten." Dan vrees je het ergste natuurlijk, maar toen bleek dat het baduurtje wat was uitgelopen, en dat haar verbanden nog opnieuw moesten worden aangebracht. Na 10 minuutjes mochten we dan naar de afdeling, maar ook daar moesten we nog even wachten, want haar haar was nog niet gekamd. Toch een teken dat ze echt tot in de puntjes verzorgd wordt.
Omdat ze dus nog maar net uit bad kwam, was ze nog erg koud, en daardoor wat bleek, en nog zeer diep in slaap. Toch trok ze een vies gezicht toen ze haar een beetje verplaatsten. Maar dat duurde gelukkig maar heel eventjes.

Dag 55

Nu Greet sinds een paar dagen weer regelmatig naar het bad gaat, zit er blijkbaar goede verbetering in de toestand van de wonden. Ook de nevenverschijnselen van de infectie zijn aan het minderen. Toch wordt haar wekelijks uitstapje naar de operatiekamer nog even uitgesteld, zodat ze terug op kracht kan komen.

Met dank aan Michiel voor de foto

Dag 54

Terwijl hier alle aandacht voortdurend naar Greet ging, moest Roel examens doen. Met de gespannen sfeer hier thuis, en als "ontspanning" twee keer per dag naar het ziekenhuis tijdens de blokweek, dat zijn ver van ideale studieomstandigheden. Maar hij heeft het toch klaargespeeld. Gisteren heeft hij zijn punten gekregen en die zijn zeer goed. We zijn trots op hem, dat mag ook wel eens gezegd worden.

Gisteren werd het slaapmiddel van Greet weer even op een laag pitje gezet. Toen ze haar ogen open deed, probeerde ze weer te praten. De verpleger heeft haar toen uitgelegd dat dat voorlopig nog niet mogelijk is, en gezegd waar ze was, en wat er is. Ze leek dat goed te begrijpen en te accepteren. Geen paniekreacties deze keer. Ze vroegen haar om haar tong uit te steken, en dat deed ze ook. :-)
Ook vanavond was ze wat wakkerder, maar bleef ze toch mooi rustig. We hadden wel het gevoel dat ze besefte dat wij daar waren, en we hebben haar verteld over alle activiteiten die op stapel staan en haar het bijbehorende muziekje laten horen. Dat zal haar zeker deugd gedaan hebben.

Dag 53

Op de kamer van Greet hangt een heel mooie foto van haar die Josep heeft opgestuurd zodat wij, en ook de mensen die haar verzorgen toch haar glimlach kunnen zien telkens we de kamer binnenkomen. De verpleger die vanmiddag bij haar was zei over die foto: "Dat is waar we naartoe werken. Het zal nog wel even duren, maar zo moet ze terug worden."

Het bad schijnt weer in orde te zijn, dus vanaf vandaag begint weer het dagelijkse ritueel. Volgens diezelfde verpleger zien haar wonden er ook stilaan een beetje beter uit. Het lijkt er dus op dat we weer op de goede weg zijn.

Dag 52

In tegenstelling met wat er gepland was, moest Greet vandaag niet naar het bad. Niet omdat er met haar iets aan de hand is, maar omdat eerste de loodgieter moet langskomen.
Ze schijnt intussen goed te reageren om de antibiotica, dus we hopen dat deze angstige dagen snel weer voorbij zijn, en dat ze terug kan beginnen vooruit gaan.

Dag 51

15u: Greet zag er goed uit vandaag. Nu ze geen beademingsbuis meer in haar mond heeft, ziet ze er normaler uit. Enkel het buisje van haar sondevoeding belemmert het uitzicht van haar gelaat. Het lijkt bijna alsof ze gewoon ligt te slapen.
Omdat ze net nog een beetje bloed had bijgekregen, had ze ook een mooie kleur.
De verpleger toonde ons de omvang van haar beenwonden. We hadden hier eigenlijk nog steeds geen volledig zicht op. Je wilt dit weten, maar eigenlijk ook weer niet. Nu weten we het, en het is niet erger dan we het ons voorgesteld hadden.
We namen eens een kijkje naar haar arm die uit de spalk gehaald is. Die ziet er een beetje eng uit: met bloeduitstortingen en erg mager, maar de binnenkant van de arm is in orde en de buitenkant zal ook wel terug in orde komen. De kiné zal nu oefeningen moeten doen met haar om de armspieren terug te ontwikkelen.


Time for a little update in English.
As we have told you before, Greet had a broken arm, broken ribs and several fractures in her pelvis. This week new photos were made to see how these fractures are healing, and the doctors decided to remove the splint from her arm and the fixator from the pelvis. From now on she can start to do exercises to mobilise her joints. They are stiff from being immobilised for such a long time.

The closing of her wounds is going very slowly. It is a process that will take months. In the mean time we are still concerned about the risk of infections. She has one right now and needs to take antibiotics.
In the mean time, she is still kept in narcosis. Every few days they lower the dose to see how she reacts when she wakes up, but as long as she has too much pain, they keep her asleep.

Ya es tiempo de poneros al día en español.
Contamos antes que Greet tenía fracturas en su brazo derecho, en sus costillas y en la cadera.Esta semana tomaron fotos para ver la condición de las fracturas,y los doctores decidieron remover la tablilla de su brazo y el sistema estabilizador de la cadera. Ahora tiene que mover los brazos y las piernas para movilizar las articulaciones, que están rígidas de tanto tiempo sin mover.

El cierre de las heridas en sus piernas y barriga es un proceso que va muy despacio y necesitará varios meses. Entretanto estamos preocupados por el riesgo de infecciones. Hay una infección en este momento y tiene que tomar antibiótica.

Todavía sigue anestesiada. De vez en cuando bajan la dosis para ver como reacciona cuando despierta, pero si sufre demasiado, la dejan dormir unas días mas.

La vie en rose

De vrienden en vriendinnen van Greet organiseren een benefietavond. De opbrengst ervan gaat naar het Rode Kruis en het bloedtransfusiecentrum, voor zover het niet nodig is voor Greet zelf.
We zullen jullie laten weten vanaf wanneer de kaarten te verkrijgen zijn.

Dag 50

15u: Er zijn vandaag wel wat veranderingen te melden.
Gisteren tijdens haar bezoek aan de OK zijn er ook foto's gemaakt van haar rechterarm en bekken. Blijkbaar is alles daar goed genoeg bevonden want zowel de spalk aan haar arm als de bekkenfixateur zijn nu verwijderd. Vanaf nu kan ze dus ook beginnen met oefeningen om haar arm terug beweeglijk te maken, net zoals ze nu al doet voor haar benen.
Het minder goede nieuws is dat ze terug antibiotica moet krijgen omwille van de infectie.
We mochten vandaag niet te lang binnen blijven want de verpleger was alles aan het klaarzetten voor het plaatsen van een beademingsbuisje door haar keel. Dat zou gebeuren zodra wij weg waren. Dat lijkt heel akelig, maar de in het ziekenhuis zeggen ze ons dat het voor haar minder lastig is dan het buisje door haar mond dat ze tot nu toe had. In elk geval zal haar gezicht dan beter zichtbaar zijn, en worden haar keel en mond meer gespaard.

21u: Het plaatsen van het beademingssysteem is vlot verlopen, maar het blijft nog wel even wennen aan het nieuwe zicht. Omdat ook haar katheders aan vervanging toe zijn, en ze nog niet opgefrist was na die ingrepen, zag er vanavond niet op haar best uit. Morgen, als ze wat gewassen is, zal ze er hopelijk wat beter uit zien.

Met dank aan Tiny voor de foto