Dag Greetje,

Jij weet het niet, maar ik ben bij je geweest.
Ik heb je haar en je gezicht gestreeld met mijn plastieken-handschoenen-handen.
Ik heb je gevraagd om even te glimlachen. Wat je natuurlijk niet deed.
Ik heb onder de lakens gegluurd naar je hals en naar je armen, en versteld staan kijken naar al die machines waarmee je verbonden bent.
En ik ben blij dat ik dat allemaal gedaan heb.
Nu denk ik aan jou, niet meer als de zwaargekwetste-Greet, maar als de Greet-die-beter-wordt.
Ik heb er vertrouwen in.

Omdat je zo sterk bent, en al die machines het wel van je overnemen als je lichaam even hapert.
Omdat iedereen in het ziekenhuis zo betrokken en bekommerd is.
Omdat je mama onvermoeibaar als een moederkloek over je waakt.
En omdat wij allemaal zo vurig wensen dat het je lukt.

Dus slaap gerust nog wat, en genees jij maar rustig verder.
Die glimlach, die krijg ik nog wel.

Een zachte knuffel,

Tante Els