Dag 97 Oudejaarsavond

Dag Greetje,
We waren voorbereid op een kalm oudjaar, gezellig wat eten met z'n drieën na het avondbezoek, en daarna rustig verder met tweetjes nadat Roel uit was. Geen uitbundig feest dus, en naar cadeautjes stond ons hoofd al helemaal niet. Wie kon daarom vermoeden dat we vandaag het allermooiste nieuwjaarscadeau zouden krijgen, en dan nog wel van jou. Je glimlach. Die hebben we vandaag gekregen.
Nu zijn we er zeker van, je bent over het keerpunt. De afgelopen weken zijn erg kritiek geweest, en je bent heel erg diep gegaan, je was heel erg kort bij de grens. Maar nu ben je bezig terug te komen, daar hebben we vandaag de tekenen van gezien. Vandaar ook, op de grens van het nieuwe jaar, deze foto, genomen in betere tijden op de evenaar, die andere symbolische grens.

Dag 96

Greet is goed aan het bekomen van de operatie van gisteren. Alles zag er goed uit, de verdoving was weer wat verminderd, en ze was weer een heel klein beetje wakkerder. Hoewel ze nog steeds wat droevig wordt wanneer ze ziet wat er aan de hand is, raakte ze vandaag toch niet meer zo erg in paniek, waarschijnlijk door de nieuwe medicatie. Hopelijk kan ze binnenkort echt verwerken wat er met haar gebeurd is, en moet ze niet meer telkens opnieuw door die verschrikking heen.

Dag 95

De operatie van vandaag was al heel vroeg. We waren er al aan gewoon dat we op operatiedagen 's middags niet op bezoek konden gaan, maar vandaag was ze om half elf al terug op haar kamer. Eigenlijk is dat voor ons beter zo, want dan hebben we minder tijd om ongerust te zijn. Alles is vlotjes verlopen, allebei haar benen zijn weer een stukje verder dichtgemaakt. Ook de donorplaatsen van de eerdere operaties zien er, volgens de dokter, goed uit.
Wel was ze nog diep in slaap, maar na zo'n ingreep moet ze ook de kans krijgen om weer wat te recupereren.

Dag 94

En toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat een beetje zonneschijn Greet alleen maar goed doet. Alles verloopt op dit moment voorbeeldig. De nachtverpleger wist te melden dat ze de rustigste nacht tot hiertoe achter de rug had. De cijfertjes op het toestel dat de verdoving controleert beginnen stilaan te minderen. Haar verwondingen beginnen stilaan dicht te groeien en voor morgen is er weer een operatie gepland om een stukje huid te verplaatsen.

Dag 93

Vandaag is het een zonnige maar ijzigkoude dag. Terwijl we door de gangen wandelen schijnt de lage middagzon ons in de ogen. We hebben ondertussen al veel weertypes gezien op onze dagelijkse trip naar Gasthuisberg. De eerste weken zagen we zelfs hoopvolle voortekens in een schijntje zon, of gaf een meteorologische depressie ons een gelijkaardige stemming. Intussen is onze mood wat weersonafhankelijker geworden. De voornaamste reden hiervoor is de trage maar gestage evolutie die Greet doormaakt, in de goede richting. Iedereen die de wonden heeft gezien is erg positief over het genezingsproces en dat geeft ons natuurlijk een enorme opkikker.

Dag 92

Vandaag is het, zoals overal, ook in het ziekenhuis erg rustig. Niet alleen lopen er weinig bezoekers rond, ook voor Greet is het een rustdag. Geen speciale ingrepen, en zo weinig mogelijk verbandwissel. Zo krijgt ze de gelegenheid om weer wat kracht op te doen, en je kan aan haar zien dat ze daar goed gebruik van maakt. Ze ziet er nu iets minder fragiel uit dan vorige week.


A little update
Since last time that we wrote an update in English we have seen some changes for the better. The surgeons have been able to close Greet's left leg, grafting skin from healthy places, and the grafts seem to take quite well.
She has lost a lot of weight during the last weeks, but seems to be recuperating now.
We have been through a few anxious days the previous week, when Greet caught a bad fever, with temperatures rising up to 40°C, but this is over now, the doctors are fairly happy with her and therefore so are we. Although Greet is still under sedation, she now and again wakes up, just enough to feel that things are not right, and then she panics, starts crying or rather would like to cry but can´t, due to the respiration tubing and than she looks very unhappy. It's so heartbreaking, but it is a phase we will have to go through.

Las ultimas noticias
Desde la ultima vez que escribimos en español, ha habido algunos cambios en la condición de Greet. Los cirujanos pudieron cerrar las heridas en su pierna izquierda, tranplantando partes de su propia piel, y parece que esta piel se adhiere bien en su nuevo lugar.
Perdió mucho peso durante las ultimas semanas, pero parece que está recuperando un poco.
La semana pasada pasamos por unos días de angustia, porque Greet tuvo mucho fiebre, con temperaturas aumentando hasta 40°C. En este momento se encuentra mejor y los doctores están contentos y por eso nosotros también lo estamos. Aunque todavía recibe mucha anestesia, de vez en cuando despierta, bastante para sentir que no se encuentra bien, y entonces le entra el pánico y empieza a llorar, o mas bien trata de llorar y no puede a causa de los tubos de respiración que lo impiden, y se pone muy infeliz. En esos momentos nos duele el corazón, y esperamos que pronto sera capaz de hablar y indicar que llora por dolor, o miedo o tristeza.

Dag 91 Kerstmis

Kan je nu aan Greet een zalig, prettig, vrolijk Kerstmis wensen? Lijkt me nogal onaangepast. Beter: een rustige, vredige Kerst, zonder koorts, pijn, angst of verdriet.
Ben echt benieuwd wie haar eerste glimlachje gaat krijgen als haar waterlanders eenmaal achterwege blijven. Mama of papa? Die verdienen het zeker. Iemand van de verpleging? ’t Is hen van harte gegund. Zo kunnen ze ons Greet eindelijk eens echt leren kennen na al die maanden. Roel? Of Kaat? Kaat! Natuurlijk Kaat.
Maar ik kan me voorstellen dat Greet geen zin heeft om te glimlachen naar al diezelfde gemaskerde, haast onherkenbare gezichten met door dat masker gesmoorde stemmen. Dat zicht alleen al is reden genoeg om te wenen.

Mijn kerstwens: dat lachje van haar!

’t Zou de mooiste kerstcadeau zijn voor ons allemaal en voor iedereen die zo intens meeleeft.

Oma

Dag 90

Vandaag kreeg Greet de kerstmenu. 90ml/uur in plaats van de gebruikelijk 70 die door de maagsonde gejaagd werd. En natuurlijk heeft ze zich overeten, die Greet, en toen moest ze wat overgeven. Typisch.

Verder deed ze het wel goed hoor, hoewel ze een beetje wakker en een beetje verdrietig was. En daarom was het wat moeilijker om weg te gaan vanavond.

Dag 89

Er loopt een lange en lastige weg langs de rand van de afgrond, en de enige manier om het einddoel te bereiken is stapje voor stapje deze weg te volgen. Elke pas vooruit brengt je dichter bij het punt waar je moet zijn, maar een foute stap kan vreselijke gevolgen hebben. Soms is de weg smal, moeilijk en gevaarlijk, zoals vorige week, soms is er iets waaraan je wat houvast hebt, soms is hij even wat breder en veiliger, soms gaat het bergop en dan vorder je slechts traag en moeizaam, soms gaat het wat bergaf en dan gaat het wat sneller vooruit. Ergens halverwege is er een pas waar je over moet, en van dan af zal het, naarmate je vordert, stilaan gemakkelijker zijn, zelfs al ben je dan nog lang niet aan de aankomst en kan er nog steeds iets fout gaan.

Vanmiddag heb ik weer even met de dokter gesproken, en die wist me te vertellen dat het ernaar uitziet dat de bergpas bereikt is. We weten nog niet zeker of er nog meer cols volgen, maar op dit ogenblik lijkt het erop dat Greet terug wat krachten aan het verzamelen is, en stilaan terug sterker wordt.

Dag 88

Vanmiddag moest ons Greet opnieuw naar de operatiekamer, ditmaal niet voor een echte operatie maar om de huiddonorplaatsen te behandelen. Om ze sneller te laten dichtgroeien, heeft men in het laboratorium haar eigen huidcellen laten vermenigvuldigen in een flesje, en die krijgt ze nu terug. Hopelijk helpt dit haar om die donorplaatsen sneller te genezen zodat ze snel aan haar ander been kunnen beginnen.

20u: De ingreep is goed verlopen. Omdat ze nog maar net terug was op haar kamer, was ze nog in een diepe slaap, hoewel ze wel eventjes kwam piepen op het ogenblik dat wij weer wilden vertrekken. Haar temperatuur is nog niet helemaal terug normaal, maar ook niet al te hoog. Misschien heeft ze, zoals iedereen deze tijd van het jaar, een verkoudheid. Maar dat wordt in de gaten gehouden.

Dag 87

Greet was vandaag wakkerder dan we ze tot nu toe al gezien hebben, in al die weken in het ziekenhuis. Ze reageerde niet alleen, maar liet ook duidelijk merken dat ze begreep wat er gaande is, en wat we tegen haar zegden. Toen we vertelden over dat mooie liedje dat Oom Wim aan haar heeft opgedragen, wilde ze absoluut iets zeggen, en wanneer we haar bril opzetten, kreeg ze Roel in de gaten, met zijn schort en maskertje, en daar schrok ze van. Niet van Roel waarschijnlijk maar wel van zijn kleding. Dat moet haar bang gemaakt hebben. Ook als we vertelden dat er een kerstkaart van het ziekenhuis op de kamer lag, begonnen de traantjes weer te lopen, zodra ze dat woord "ziekenhuis"hoorde. Maar ze werd telkens vlug terug rustiger als we haar lieten voelen dat we bij haar waren, en dat er goed voor haar gezorgd wordt.

Haar temperatuur gaat intussen nog wat op en af. Helemaal zal ze dus van dit rot-infectie nog niet verlost zijn,maar we maken ons nog niet opnieuw ongerust.

Dag 86

Het was weer een lange, bange nacht, want gisteren was de koorts weer behoorlijk opgelopen. Vandaag, door de verzorging en de dialyse, was het weer wat lager,maar toch nog meer dan we graag zien. De verpleegster wist ons wel te melden dat de infectiewaarden dalen, en dat er tot hier toe geen andere bacteriën gevonden zijn. We zijn dus toch een beetje geruster en hopen dat ze er weer doorheen komt.

Heel voorzichtig wordt ook de verdoving weer wat afgebouwd. We willen graag dat Greet zich zo goed mogelijk voelt als ze wat wakkerder wordt en daarom hebben we een muziekinstallatietje in haar kamer gezet. Een deuntje van Manu Chao of Thomas Fersen op de achtergrond is allicht leuker dat het getik en getuut van de machines rondom haar.

20u: De koorts is weg. We kunnen/durven vanavond dan toch nog naar dat verjaardagsfeestje gaan.

Dag 85

We zijn weer een dag verder maar Greet maakt nog altijd koorts, vooral tegen de avond aan. De dokter zegt dat ze misschien een sinusitis heeft en er zal iemand van NKO komen kijken. Maar dat maakt ons natuurlijk niet minder ongerust, integendeel. We mogen wel altijd bellen 's avonds en 's nachts, als we maar de behoefte voelen. Intussen naderen de kerstdagen nu snel maar we hebben ons er allang mee verzoend dat er dit jaar weinig te vieren valt, we zullen al erg blij zijn als het kalme dagen worden.
Ik kan me nu niet van het gevoel ontdoen dat de komende weken kritisch gaan zijn, maar evenzeer weet ik dat ons Greet zich er zal door slaan en dat daarna het tij keert. Met zoveel mensen die aan haar denken en met haar meevoelen kan ze gewoon niet anders dan er terug bovenop komen.

dag 84

Met een heel klein, bang hartje ging het drie-geslacht (oma, mama, zus) vanmiddag op bezoek. Vanmorgen aan telefoon had de verpleegster gezegd dat ze vannacht weer koorts had gekregen dus onze angst was terecht. Bij aankomst op de dienst grepen we direct een dokter bij de arm, om te horen hoe erg het met Greet gesteld is. De dokter kon ons gelukkig een beetje geruststellen. Greet heeft wel degelijk een infectie, en ze maakt af en toe koorts daardoor. Het goede nieuws is dat de infectie maar op één plaats zit en dat de infectiewaarden al gedaald zijn tegenover gisteren. De specifieke antibiotica lijken dus hun werk te doen.
De knoop in onze maag is weer wat losser gemaakt door dit nieuws. We hebben Greet een flinke portie driegeslacht-kracht gegeven, zodat ze kan vechten tegen de beestjes in haar lijf en ze aan heel Gasthuisberg kan tonen hoe sterk ze is.

Dag 83

We zijn al een paar dagen in lichte paniek. Eerst was er die hoge koorts, tot 40 graden,die blijkt intussen meer antibiotica onder controle. Dus toch een infectie. Dan is er weer sprake van bijkomende verdoving, omdat ze het wakker worden toch nog niet aan kan. En gisteren is er een CT-scan gemaakt, zo een gedetailleerde röntgenfoto, en daarop is te zien dat haar bekken er toch veel, erger aan toe is dan we dachten. Misschien starten ze binnenkort een therapie om haar bloedwaarden te verbeteren, dat komt dus ook al niet spontaan goed.
Gisteren, na het ziekenhuisbezoek, hadden we geen van beiden veel zin om eten te maken en zijn we dus maar voor een snelle hap de stad ingegaan. Bij het terugwandelen kwamen we langs de goed verlichte etalage van een begrafenisondernemer. Geen van beiden keken we om of draaiden we zelf maar het hoofd, maar we voelden heel goed van mekaar wat er op dat moment in de ander omging.
Vanavond hadden we eigenlijk naad de dansles gemoeten, maar ook daarvoor ontbreekt ons vandaag het concentratievermogen. Beste tangocollegas, ik hoop dat jullie het ons niet kwalijk nemen dat we er weer een avond vantussen knijpen, zeker na wat jullie de afgelopen week voor ons en voor Greet gedaan hebben, het was een prachtig bal. Heel erg bedankt voor dit initiatief.

Dag 82

Toch nog een beetje kunnen slapen vannacht, na een laat telefoontje gisteravond, en een vroeg vanmorgen. Ze hebben ons verteld dat de koorts een normaal verschijnsel is, dat tot hiertoe onderdrukt werd door de continue dialyse. Omdat Greet nu nog maar een uurtje per dag dialyse krijgt, wordt ze niet meer voortdurend afgekoeld, en dit zou dan een reactie hierop zijn. Dit stelt ons een beetje gerust, maar toch niet helemaal.

Dit is weer een situatie zoals ik ze donderdag al beschreven had. We waren er weer een beetje te gerust in. Het ging allemaal zo goed, we waren blij dat ze eindelijk zou wakker worden, en onze batterijen waren weer helemaal opgeladen, dank zij de steun op het tangobal. En dat is dan het moment dat er weer slechter nieuws komt.

16u: Maar omgekeerd werkt het blijkbaar ook. Komen we binnen vol grote schrik, dan worden we direct op ons gemak gesteld. De verpleegster heeft uitgebreid gezegd dat we ons niet ongerust moesten maken. Tijdens het bad van vanmorgen zijn alle dokters komen kijken, en ze waren allemaal tevreden over de evolutie.

Dag 81

Vandaag was Greet voor het eerst zo wakker dat we oogcontact konden hebben, en dat ze kon reageren op de dingen die ik tegen haar zei. Ik heb zitten huilen van blijdschap, maar tegelijk ook van verdriet omdat het nu zo duidelijk is, hoe lastig ze het heeft. Ze wil iets zeggen, maar dat gaat nog niet met dat buisje in haar keel. Ze kan alleen knikken op de vragen die we stellen. Ze moet ook vaak wenen, maar het is nog niet duidelijk of dat komt door de pijn, of de angst of de verwarring, of nog iets anders. Zo moeilijk....

Vanavond heeft Greet koorts gekregen. We maken ons erg ongerust. Ze heeft nog zo weinig reserves om hiertegen te vechten.

Dag 80

Dag Greet,
Vandaag was het weer feest voor jou. Eigenlijk is er niet echt een reden om te vieren, maar ook geen reden om niet te vieren. Feit is dat er een aantal mensen zich geroepen voelden om iets te doen, zelfs zonder je echt te kennen, gewoon omdat ze aangedaan zijn door wat er gebeurd is. Vandaar dat er vandaag een benefiet-tangobal was.
En er was weer veel volk, ook mensen die jou niet kenden, of ons niet kenden, en toch gekomen zijn omdat ze zich solidair voelen. Er waren er ook die absoluut geen kaas gegeten hebben van tango, en toch gekomen zijn, omdat ze ons kennen of jou. Ik hoop dat ze er een beetje van genoten hebben, en misschien zelf zin gekregen hebben om het ook eens te doen. Ons heeft het in ieder geval deugd gedaan dat er zoveel mensen iets willen doen voor jou, en voor ons. Er waren foto's van jou, de mooiste uit de blog, vergroot en opgehangen aan de muren. Goed voor weer een flinke brok in de keel.
Toen we vanavond bij jou waren was je weer vast in slaap, maar na een tijdje werd je toch een beetje wakker zodat we konden vertellen wat er allemaal gebeurd is. Of je er veel van begrepen hebt weten we niet maar dat zullen we later wel eens vernemen.

Dag 79

De toestand van Greet is vandaag ongeveer hetzelfde als gisteren. We houden het dus maar op "geen nieuws is goed nieuws."

Wij zijn ons vandaag gaan aanmelden in het bloedtransfusiecentrum. Dat is beperkt gebleven tot een symbolische actie, omdat we nog geen zes maand terug zijn uit malarialand, maar we zijn nu wel geregistreerd en zullen op tijd en stond een uitnodiging krijgen om bloed te gaan geven. Ik hoop dat velen van jullie van de opendeurdag van het Rode Kruis gebruikt gemaakt hebben om ook bloeddonor te worden. Indien niet, het is nog niet te laat. Er is altijd wel ergens een bloedinzameling.

dag 78

Aan de reacties te zien, heb ik gisteren de indruk gegeven dat er slecht nieuws was. Maar wees gerust, dat is niet het geval. Vanmiddag, toen ik de kamer binnenkwam, was de dokter net daar en hij was best tevreden.
Wel is het zo dat Greet nog behoorlijk wat pijn heeft, en vooral de plaatsen waar de huid is weggenomen voor de transplantatie schijnen erg pijnlijk te zijn. Daarom is de verdoving terug wat verhoogd, zodat ze niet te veel last heeft daarvan. Het echte wakker worden is dus weer voor even uitgesteld. Ze blijft intussen wel volledig zelf ademen, en er is zelfs hoop dat ze binnenkort ook zal kunnen spreken, ondanks het buisje in haar keel. Dan zal ze kunnen vertellen of en waar ze pijn heeft, of misschien dat ze verdrietig is omdat ze in het ziekenhuis ligt.

20u: 2e zit

Dag 77

We beginnen zo stilaan te beseffen dat "wakker" in het ziekenhuis een zeer relatief begrip is. De medicatie wordt wel degelijk systematisch afgebouwd, maar meer dan wat knipperen met haar ogen en wat grimassen trekken is er voorlopig niet bij. Wat wel goed lukt is het ademen zonder ondersteuning van de machine. Dat heeft Greet vandaag de hele dag gedaan. Voor de nacht en tijdens de verzorging krijgt ze wel nog een beetje hulp.

Mijn eigen gemoedstoestand is intussen heel wisselvallig. Als ik, zoals vanmiddag,optimistisch gestemd ben, dan is er altijd wel iemand die iets zegt waardoor ik daarna weer depri ben, of ongerust over wat er nog allemaal fout kan gaan. Als ik dan de volgende keer binnenkom met een heel klein hartje, dan krijgen we weer goed nieuws te horen, waardoor mijn stemming weer helemaal omslaat. Ik probeer mezelf dus bang te houden, in de hoop zo wat extra goed nieuws uit te lokken.

Dag 76

Vanmiddag heb ik nog eens met de dokter gesproken, en hij was alles bijeen toch wel positief over de evolutie van de afgelopen week. De toestand van Greet blijft nog altijd erg fragiel, maar intussen gaat ze toch ook vooruit. De extra vitamientjes hebben haar blijkbaar deugd gedaan, het volledig zelfstandig ademen gaat haar ook al wat beter af, en de huidtransplantaties zien er goed uit. Het belangrijkste op dit ogenblik is dat de overige wonden nu ook zo vlug mogelijk gedicht worden en dat ze terug op krachten komt.

20u: Vanmiddag had de dokter het erover dat Greet binnenkort in een zetel zou kunnen zitten, naast haar bed. Ik heb dat opgevat als een lange-termijnplanning, en gedacht dat het zeker nog enkele weken zou duren voor het zover was. Maar wat zagen we als we vanavond binnenkwamen? Haar bed was gekanteld, zodat ze een beetje rechtop kon zitten. Half liggen en half zitten, eigenlijk, een beetje alsof ze in/op de troon van de prinses met de erwt lag/zat. Het lijkt dus nu toch menens te zijn. Ze opende ook een paar keer haar ogen, een reageerde een heel klein beetje als we tegen haar spraken. Op zulke momenten vertellen we haar telkens weer hoeveel mensen er voor haar aan het duimen zijn, en we zijn ervan overtuigd dat dat haar helpt om het vol te houden.

Dag 75

Stilaan wordt er serieus werk gemaakt van Greets terugkeer in de wereld van de wakkeren. De medicatie wordt afgebouwd, ze zal nu elke dag wat langer van het beademingstoestel afgaan en hoewel elk zinnetje, elke optie zeer voorwaardelijk uitgesproken wordt en met veel schroom, toch klinkt het als muziek. Vandaag heeft ze alvast een paar uur alleen geademd en dat lukte goed. De moed zit er dus weer in en we kunnen er weer een nachtje tegen.

Intussen is het de derde keer in korte tijd dat een Herentenaar op een gelijkaardige manier het nieuws haalt, alweer een fietser onder een vrachtwagen. Blijf alsjeblieft op een veilige afstand van vrachtwagens.

dag 74

Pfoe..., ik zit hier nog steeds met de daver op het lijf. Vanmorgen was er telefoon van het ziekenhuis, een van de dokters zelf. Dat betekent slecht nieuws, denk je dan. Maar gelukkig was dat niet zo. Greet was net in bad, en de dokters waren gaan kijken, en hebben toen beslist om vandaag nog verder te doen met de huidtransplantaties. Vandaag is dus weer een spannende ( of beter gespannen) dag, maar toch ook weer een stapje vooruit.

Allee, ze heeft weer een paar lappen gekregen. Huid dus. En het is weer snel gegaan, hop de OK in en hop de OK weer uit. Zo hoort het, zonder liflafjes en niet te zeer afkoelen. En nu ligt ze dus weer schoon te slapen, ons prinsesje. Diep in slaap en goed verdoofd want het schijnt erg pijnlijk te zijn, het wegnemen van huid om elders te gebruiken.
En wat die foto betreft, zoiets hadden wij ook in gedachten.

Dag 73

Greet was vanmiddag weer diep in slaap. Er is weinig nieuws. Nu gaan we op familiebezoek en hopelijk hebben we na het avondbezoek meer (goed!) nieuws.

20u: We zijn de vorige dagen toch een beetje te euforisch geweest. Natuurlijk wisten we wel dat het wakker worden niet zou verlopen zoals in de film. Hop, de oogjes open en we zijn weer fris en monter. Zo werkt het niet. Maar toch valt het nu tegen dat we Greet nog niet opnieuw wat wakkerder hebben gezien. Vandaag kreeg ze zelfs terug een beetje meer verdoving. Het is voortdurend afwegen tussen comfort en de noodzaak om stilaan terug meer zelf te gaan functioneren.

Met dank aan Tiny voor de foto.

Dag 72

Zoals gisteren reeds gezegd wordt de verdoving vanaf nu stelselmatig afgebouwd. Eerst de Ketalar, die is nu volledig gestopt, en dan de Dipri, maar daar wordt een beetje mee getest hoever men kan gaan zonder dat het te oncomfortabel wordt. Het resultaat is alleszins dat ze van nu af aan vaker en langer wakker zal zijn. Hoe dat zal verlopen zullen we moeten afwachten maar het staat nu al vast dat er nog sterk emotionele momenten zullen volgen en dat de traantjes rijkelijk zullen vloeien, maar veel van die traantjes zullen van blijdschap en geluk zijn.

Vanmiddag was Greet weer vast in slaap want met het in bad gaan had ze weer wat extra verdoving gekregen. Haar thermometer gaf op een bepaald ogenblik slechts 15 graden aan, maar omdat ons Greet helemaal niet berijpt was hebben we maar geconcludeerd dat de thermometer zelf stuk was, en ja hoor, met een nieuwe was haar temperatuur weer helemaal wat hij moet zijn.
En nu maar afwachten hoe wakker ze vanavond zal zijn.
Met dank aan Josep voor de foto. Helemaal Greet.

Dag 71

De dag na de benefiet moeten we nog een beetje bekomen, want we zijn werkelijk overdonderd door het succes. Zo veel mensen, allemaal voor ons Greetje: fantastisch!!
We willen dan ook uit de grond van ons hart iedereen bedanken voor zijn of haar aanwezigheid. Speciale dank en een hele dikke zoen en knuffel voor het go-go-Greet-team. Wat zij gerealiseerd hebben in die korte tijd is fantastisch, bedankt voor jullie inzet!!
Slaap maar lekker uit allemaal, wij gaan dadelijk aan Greet vertellen hoe graag ze gezien is door al haar vrienden en kennissen.






20u: Greet heeft het geweld van La Vie en Rose blijkbaar gevoeld tot in haar ziekenhuisbed. Ze was vanavond voor het eerst in al die weken echt wakkerder. Nog niet zo helder dat we er een echte conversatie mogelijk was, maar wat een verschil met de afgelopen 10 weken, en zelfs nog met vanmiddag. Ze doet haar ogen open, al ziet ze dan niet veel zonder bril, ze beweegt haar hoofd en haar armen, en vooral: ze reageert op onze aanwezigheid, al is het dan soms maar traantjes, maar dat is begrijpelijk in haar situatie. Ze ademt nu ook volledig zelf, zonder ondersteuning van de machine. Dat kost haar zichtbaar moeite, maar ze doet het toch maar.
Vandaag heeft ze dus weer een grote stap gezet in de goed richting, en wij zijn ervan overtuigd dat de avond van gisteren daar zeker aan bijgedragen heeft.

Dag 70

In Herent zijn er computerproblemen, dus hou ik de blog eventjes up-to-date vanuit Erembodegem. Over Greet haar toestand is er weinig nieuws. Ze blijft mooi stabiel.

Greet-van-de-foto heeft alvast haar feestkledij aangetrokken voor vanavond!! Wij hopen jullie allemaal te kunnen verwelkomen op de grote benefiet (in even hippe outfit).

Tot vananvond,
Kaat

Dag 69

Vandaag hebben we nog een gesprek gehad met de arts van abdominale geneeskunde, over Greets buikwonde. Niet erg bemoedigend enerzijds omdat het een probleem is dat ze hoogstwaarschijnlijk voor de rest van haar leven meedraagt, los van littekens en dergelijke, maar anderzijds een beetje geruststellend omdat de dokters het als nevenprobleem zien, niks acuut, niet levensbedreigend. Van een heel andere orde dan de verwondingen aan haar benen, die nu de meeste aandacht opeisen en de grootste zorg vereisen.
Vanwege die afspraak waren we er vandaag een heel stuk vroeger bij, maar we mochten toch al onze dochter zien. Kom even snel binnen zei de verpleegster die bezig was met de buisjes en katheders, ze is nu een beetje wakker, dan kan ze horen en voelen dat haar ouders er zijn. Helaas, tegen dat we ontsmet en ingepakt waren was ze alweer in dromenland. Maar toch erg attent van dat meisje.

dag 68

Het was weer even schrikken vandaag. Wanneer ik om twee uur de kamer van Greet binnen kwam, stonden er zeker zes mensen rond haar bed, en werd ik vriendelijk verzocht nog even in de gang te blijven. Er was nog een onderzoek bezig. Er werd gecontroleerd of haar hart last had gehad van de infectie,maar alles bleek in orde.

De verpleegster wist me te vertellen dat er blijkbaar gisteren toch weer een transplantatie van eigen huid is gebeurd, en niet van donorhuid zoals we dachten. Dus we zijn toch weer een stap vooruit.

Ze krijgt nu ook voeding met een verhoogde hoeveelheid calorieën, en daarbij nog extra vitamines, zodat ze zo snel mogelijk weer aansterkt. Allemaal goede berichtjes dus vandaag, en dat mag ook wel eens.

21u15: Vanavond stond er een hele resem dokters rond haar bed. Blijkbaar was het de gewone avondronde met artsen in opleiding, en zeker niks om ongerust over te worden. De verpleegster van wacht, nog in opleiding voor een specialisatie Intensieve, vertelde ons dat ze Greet verzorgd had die eerste week in de andere afdeling. Ze zei dat Greets verwondingen er ongelooflijk veel beter uitzagen dan toen, en dat is voor ons aan hele troost en een hart onder de riem.

Met de eigen-huid transplantaties is ze eigenlijk officieel aan het genezen.

Toch moeten we eindigen met wat slecht nieuws. Vanmorgen is een jongen uit Herent in Leuven door een vrachtwagen overreden. Hij heeft minder geluk gehad, hij is ter plaatse overleden. We wensen de familie hiermee veel sterkte om de komende tijd door te geraken.

Dag 67

16.30u Telefoontje naar het ziekenhuis. Door een verandering in de planning vertrekt Greet nu pas naar het OK. Het zal dus nog wel even duren voor er meer nieuws is.

21u Greet was net terug van de operatiekamer toen we toekwamen. Ze werd nog volop aangekoppeld aan alle tubetjes en bedrading maar ze was alweer bijna op temperatuur. Dat mag ook wel want er heerst een helse temperatuur op haar kamer, 27 graden in de schaduw.
Ze heeft vandaag weer wat donorhuid gekregen maar de details wist de verpleegster niet. Die krijgen we morgen wel te horen. Het voornaamste is dat deze episode weer goed verlopen is.
Het is de afgelopen dagen druk geweest in de wachtzaal, een Spaans-Belgische familie heeft er post gevat en dit weekend was er blijkbaar een delegatie vanuit Spanje overgekomen om het familielid te bezoeken. Alleszins was er op die manier wel wat leven in de wachtzaal.