Dag 113

Vanmiddag was ik er alleen bij. Ria was vannacht ziek geworden en dus heb ik maar even haar middagbezoektaak overgenomen. Bij het binnenkomen werd ik meteen onthaald op een arm die enthousiast naar omhoog stak. Greet die wilde tonen hoever ze haar arm kon opheffen, en dat was al een hele verbetering tenopzichte van gisteren. Ze was net gedialiseerd, onderweg naar de kamer kwam ik de dialyseploeg nog tegen, met een akelig toestel voorzien van een tuinslang. Ik stel mij dan voor dat ze die tuinslang aan Greet aankoppelen. Gelukkig is dat niet zo, en dient die slang enkel om het afvalwater naar de gootsteen te pompen. Enfin, net gedialyseerd dus en daardoor was haar bloeddruk erg gezakt. En desondanks vond ze toch nog de energie om die arm omhoog te hijsen.
Ze heeft ook een nieuw ademhalingsbuisje gekregen, wat dunner dan het vorige, waardoor ze in staat moet zijn om te spreken. Dat hebben we dan even getest maar het lukte haar nog niet zo goed om met voldoende kracht de lucht via haar stembanden te laten passeren, en er klonk allen een zacht gekreun. Maar toch, haar eerste stemgeluid sinds maanden! Al dat proberen is erg vermoeiend, waardoor ze even later in slaap viel. Zalig toch, om terug wat leven te zien in dat frele lijfje.