Dag 111

Aiaiai, het was vandaag Oma haar dagje niet. Het begon allemaal met een achterstallig verjaardags/kerstkadootje voor Greet. Oma wist al lang wat ze wilde kopen tegen de tijd dat Greet wakker zou worden. Nu het eindelijk zover is, bleek het gezochte kadootje in heel Mechelen niet meer in voorraad. In Leuven hadden ze het nog wel, dus trokken we voor het bezoek nog vlug even de stad in. In sneltempo de Diestsestaat af, geschenkje kopen en nog sneller weer de Bondgenotenlaan op, om toch maar op tijd in het ziekenhuis te zijn. We waren er helemaal buiten adem van. En dan wil die stomme auto niet starten... Vlug naar de bus dan maar, en ja het lukt, net op tijd, of beter om 2 minuten over twee, komen we aan in de roze gang.
Maar dan zien we dat de deur van de kamer dicht is, en het lichtje erboven brandt. Ze zijn nog bezig met een onderzoek en een kleine ingreep, zodat we moeten wachten in de gang. Nog meer hartkloppingen.
Als we dan eindelijk binnen mogen, slaapt Greet natuurlijk nog. En Oma had er zich zo op verheugd om haar wakker te zien. Weer pech. Na een tiental minuutjes gingen haar ogen heel voorzichtig toch open, net genoeg om te zien wie er op bezoek was, en haar kadootje te krijgen, met een heel klein glimlachje, maar meer zat er nog niet in. Volgende keer beter, Oma, kom vlug nog maar eens terug.

Toch een positieve noot om te eindigen: De resultaten van het onderzoek zagen er goed uit, en Greet heeft nu haar fameuze "spraakcannulletje". Dus hopelijk kan ze al snel enkele woordjes zeggen.

20u: Het spreken ging vanavond nog niet zo goed (helemaal niet eigenlijk), omdat haar ademhaling nog niet sterk genoeg is. Maar we hebben wel een andere primeur: Greet heeft zelf een brief gelezen. We dachten dat ze daarvoor nog te suf zou zijn, maar het lukte wonderwel.