De chirurgen waren er al vroeg bij vandaag. Toen ik rond de middag belde om te vragen of Greet tijdens het bezoekuur nog op de kamer zou zijn, bleek ze al terug, EN al wakker. De operatie is vlot verlopen. Er is weer een stuk van haar rechterbeen toegemaakt en ze bleek er niet te veel last van te hebben.
Nu ze steeds beter wakker is, gaat de communicatie ook ietsje beter, maar als we niet kunnen raden waar ze naartoe wil, blijft het moeilijk. Ze kan zo hulpeloos en verdrietig zijn als het haar niet lukt om ons iets duidelijk te maken. Daarom gaan we straks proberen of ze woorden kan maken, door letters aan te duiden op een bord. Dan geraken we misschien iets verder dan alleen maar: "warm? koud? dorst? pijn? muziek? ..."
Wat is het verband tussen Greet en Lernaut-en-Hauspie? De spraakcomputer. Jaja, die Greet is ondertussen geëquipeerd met een heuse high-tech computer, te bedienen via een laser die aan haar bril vastgemaakt is. En daarvan is de bedoeling dat ze langzaamaan kan gaan duidelijk maken wat ze eigenlijk wil, want dat uitvragen met ja/nee vragen is uitermate frustrerend, voor ons en voor haar. Maar voorlopig gaat dat nog niet al te goed want ook met haar hoofd draaien om die laser te richten is nog vermoeiend. Dus dan maar TV kijken. Naar zo een domme Amerikaanse show op ketnet, maar toch grappig. Maar haar gevoel voor humor is ze toch niet kwijtgeraakt want ze heeft een paar keer breed geglimlacht op een of ander grapje.
4 opmerkingen:
nice photo ;)
weet je wat het is met vogeltjes die uit het nest zijn gevallen?
Met de juiste zorgen van lieve mensen, geraken ze er weer helemaal bovenop, om - als het moment daar is- hun vleugels uit te slaan - klaar voor een nieuwe wereld, sterker dan ooit.
Hallo, leuk te lezen dat het al wat beter gaat. Ik heb deze blog op drie dagen tijd volledig gelezen. Toen Greet haar ongeval heeft gehad zat ik zelf in het revalidatiecentrum van het UZ Gent. Na een operatie ben ik volledig verlamd geraakt. Ik weet dus zeer goed wat het is om geduld te moeten hebben, maar ik ben ook een van de gelukzakken die door het oog van de naald is gekropen (en er weliswaar een zware handicap heeft aan overgehouden, maar that's life). Ik ben op 20 mei geopereerd, en 30 december was mijn laatste dag in het ziekenhuis. Lang, maar als het nodig is...
Het belangrijkste is dat je nooit de hoop mag verliezen. Elke keer als er weer een probleem opgelost is kom je een stap dichter bij het ontslag uit het ziekenhuis, en dat is het lichtpuntje aan het eind van de tunnel. En het klopt wat hier gezegd wordt: als je daar ligt heb je de steun van vrienden en familie heel hard nodig! Maar het ziet er goed uit, de evolutie lijkt toch relatief snel de goeie kant op te gaan, en het begint er op te lijken dat Greet er met een paar krassen op haar carrosserie vanaf zal komen. Ik duim mee!
Greet 007, werkt enkel met vernufte techniekjes...
Een reactie posten