Dag 128

Vandaag is Greet een beetje ondeugend geweest. Ze heeft haar maagsonde uitgetrokken omdat die haar ambeteerde. Dat vertelde ze deze middag met een zekere trots en een kwajongensblik in haar ogen. Maar dat heeft ze daarna moeten bekopen want er moest een nieuwe geplaatst worden en dat is niet van de poes.
Vanmiddag waren Bomma, tante Marcelle en Peter erbij. Bomma was een beetje aangeslagen toen ze zag hoezeer haar kleindochter vermagerd was, maar ze was toch blij dat ze desondanks goed wakker was en helder. Halverwege het bezoek stonden de dokters er plots met een vervaarlijk apparaat, om haar sonde terug te plaatsen. En vermits ze daarvoor weer in slaap moest was dat eigenlijk het einde van het bezoek. Toen we vanavond weer bij haar aan bed waren was ze triestig en in de war. Er waren vandaag blijkbaar dingen gebeurd die ze niet kon plaatsen. Omdat ze meerdere keren verdoofd was was haar tijdsbesef compleet in de war en zelfseen uitvoerige uitleg kon haar stemming niet echt verbeteren. En het feit dat ze zelfs met dat spreekbuisje niet alles meteen duidelijk kan maken, droeg niet meteen bij tot een optimistische stemming. Nu ja, het kan natuurlijk niet elke dag hoera en joepie zijn.

Dag 127

Het is vanavond laat geworden, maar toch we willen toch nog vlug een berichtje schrijven, want we hebben nieuws!

Deze namiddag had Greet heel erg genoten van haar bezoek, maar toen we 's avonds binnen kwamen was ze verdrietig. De reden hiervan was het fameuze spreekbuisje. Dat waren ze nu al enkele dagen aan het beloven, en ze had de hele namiddag zelfs geen slokje water gekregen omdat ze nuchter moest zijn tijdens de plaatsing. En nu was het al avond en kon ze nog altijd niets zeggen, terwijl ze zo lang had liggen wachten. Ze beloven zo veel, maar dan gebeurt het niet, maakte ze ons duidelijk.

Maar toen kwam de dokter binnen om te vertellen dat ze wel degelijk in de loop van de vooravond een ander buisje geplaatst hadden, en dat ze dat dadelijk gingen uittesten. Greet was hiervoor in slaap gedaan, en daarom had ze het niet eens gemerkt.

Even later kreeg ze een speciaal ventieltje in de plaats van het beademingsapparaat, en kon ze eindelijk, eindelijk, eindelijk weer iets zeggen. Haar dag was weer goed gemaakt. Ze heeft de rest van de avond liggen blinken.

En nu zitten jullie allemaal te popelen om te weten wat haar eerste woordjes waren waarschijnlijk. Ze waren tamelijk voorspelbaar, maar niet zo sentimenteel als je misschien zou denken: "kunt ge mij horen?"

Dag 126

Het is heel fijn om te zien dat Greet elke dag wat meer terug de oude Greet is. Niet alleen haar gevoel voor humor is onveranderd, ze begint ook terug te verlangen naar lekker dingen: chocomousse, tiramisu en vooral passievruchtensmoothie. Jammer genoeg wil haar maag nog steeds niet mee, en zal dat dus allemaal nog even moeten wachten.

Ze heeft ook duidelijk veel plezier in wat meer bezoek. Ze probeert de hele tijd van alles te vertellen, haar mond staat geen moment stil. Alleen is het nog altijd beeld zonder klank. Het personeel in gasthuisberg wil haar absoluut aan het praten krijgen, en daarom willen ze nog maar eens een ander type buisje proberen. Maar volgens mij weten ze niet goed waar ze aan beginnen. Als Greet al het gebabbel van de afgelopen maanden wil inhalen, hebben ze daar geen minuut rust meer.

Het nadeel van zo wakker te zijn, is dat ze nu meer en meer begint te beseffen wat er met haar aan de hand is. En daar wordt ze natuurlijk niet vrolijk van. Maar ze blijft wel dapper.

Wat Greet ook veel plezier deed:

Dag 125

Vandaag was Greet weer merkbaar een heel stuk wakkerder. Ze vindt het heel erg leuk als er bezoek komt en zeker als er eens iemand anders meekomt. Ze kan elke dag haar armen een paar centimeter hoger heffen, zo kan ze nu al letters aanduiden op een blad om woorden te vormen. Ze kan nu ook al goed articuleren, wat wel nodig is als we willen liplezen. Gelukkig gaat het nu echt niet meer lang duren voor ze terug kan praten.

Ze vertelde over onze vakantie in Ecuador en over het begin van het schooljaar. Wij waren deze dingen bijna vergeten maar voor haar lijkt het waarschijnlijk dat dit nog maar twee weken geleden was.

Roel

Dag 124

Derde keer, goede keer. De langverwachte operatie is vandaag dan toch kunnen doorgaan. Ik denk dat de chirurgen van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben om een extra groot stuk van de wonden te behandelen, want het heeft behoorlijk lang geduurd. Maar dat betekent dus ook wel een behoorlijke stap voorwaarts in een keer.

Dag 123

De operatie die vorige week was uitgesteld,gaat vandaag wel door. Geen middagbezoek daardoor. Vanavond volgt er meer nieuws.

Het moet een drukke dag geweest zijn op de afdeling. Er zijn verschillende nieuwe patiënten opgenomen, en blijkbaar waren er ook onverwachte operaties. Dat heeft de planning van de chirurgen overhoop gegooid, en is Greet niet meer aan de beurt gekomen. De operatie is dus weer eens uitgesteld, waarschijnlijk tot morgen. Zelf vond ze dat wel erg want ze heeft de hele dag in spanning gezeten. Om 11 uur was ze al klaar om naar de operatiezaal te vertrekken. Om 12 uur hoorde ze dan dat ik niet op bezoek zou komen, omdat ze toch niet op de kamer zou zijn, en de hele namiddag heeft ze liggen afwachten of en wanneer het haar beurt zou zijn. Je zou van minder over je toeren geraken.
Gelukkig heeft ze die lange wachttijd wat kunnen overbruggen met een film met een toepasselijke titel: "Ma vie en rose".
Zodra we bij haar waren, kalmeerde ze al snel. Ze heeft een paar slokjes fruitsap gedronken, en ons dan uitgehoord over alles wat ze gemist heeft door haar winterslaap: haar eigen verjaardagsfeestje, de eerste bezoekjes, het familieweekend. Het begint nu langzaamaan tot haar door te dringen hoe lang ze daar al ligt (precies 4 maanden vandaag), en hoe lang ze nog zal moeten blijven.

Dag 122

De impact van die vrachtwagen mag dan wel zwaar geweest zijn, haar gevoel voor humor is er niet mee geraakt, dat staat nog altijd stevig overeind. Dat heeft Greet ons vanmiddag duidelijk gemaakt. Ze heeft ongeveer het hele bezoekuur grapjes liggen maken en ze lachte Kaat vierkant uit toen die vroeg of ze de ondertiteling van "La Meglio Gioventu" kon lezen. Alsof ze die nodig had na een half jaar Perugia! Daarmee weten we dus ook dat haar talenknobbel niet geraakt is.
Volgende week wordt alvast een drukke bezoekweek. Nu ze zo goed wakker is zal ze er deugd aan hebben om nog wat vrienden en familie te zien. Wie komt mag een paar bladzijden uit haar boek voorlezen :-).

Dag 121

De nieuwe kamer bevalt Greet wel, en ons eigenlijk ook. Knusser, voor zover je dat kan zeggen van een ziekenkamer. Gisterenavond hadden we een van haar nieuwjaarscadootjes meegebracht, een kralengordijn dat ze heel leuk vond. Niet echt om onmiddellijk op te hangen in een intensieve afdelijk vonden we, maar toen we deze middag toekwamen hingen de kralen al voor het raam. Heel attent van de mensen daar en het geeft ook een persoonlijk tintje aan de kamer. De dokter is nog eens langs geweest, hij is behoorlijk tevreden over haar toestand. Hij heeft haar bij deze gelegenheid nog eens verteld wat de aard van haar verwondingen zijn, sereen en zonder de gore details, maar ook niet verbloemend. En hij maakte het duidelijk dat, hoewel ze al aardig aan het genezen is, er nog een hele weg te gaan is. Greet nam het allemaal redelijk rustig op maar toen de dokter eenmaal weg was was er toch iets van paniek in haar blik te zien. Gelukkig trok dat snel weg. Alhoewel de officiele bezoektijd maar een kwartier is blijven we de laatste tijd veel langer, nu Greet wakker is. Toch is het duidelijk dat een uurtje bezoek veel energie vraagt en ze dan aan een dutje toe is.

Dag 120

De nieuwe kamer van Greet mag dan al kleiner zijn, het is er zeker zo gezellig. Ze ligt op de zonnekant, dus als het weer ooit weer beter wordt, zal ze daar zeker van genieten. En ze ligt ook vlak bij de verplegerskamer, zodat ze verpleegkundige die haar verzorgt, dadelijk bij haar is als er iets scheelt, zonder daarom de hele tijd naast haar bed te moeten staan. Gemakkelijker voor hen, en een beetje meer privacy voor Greet.
Wat ze vandaag aan het leren is, is drinken met een rietje. Tot hiertoe druppelden we water in haar mond met een spuitje als ze dorst had, maar ze kan daar behoorlijk hard aan zuigen. Uit een bekertje met een rietje zal daarom wel al vlug lukken en dat is toch weer een stapje vooruit.

Vanaf vandaag mag Greet een tijdje geen wielersport uitoefenen. Ze krijgt namelijk EPO en als ze dan op de fiets betrapt wordt zwaait er wat. Als troost mag ze zich scharen tussen beroemdheden als Ricardo Ricco, Ulrich, en natuurlijk een hoop anderen die zich niet lieten betrappen.
Verder ging het vanavond vrij goed, met naar het einde toe een beetje pijn overal, maar dat was waarschijnlijk omdat de verdoving weer een tandje lager gezet was (wielerterm?). alleszins konden er weeral een paar lachjes af.
En waar blijven die filmpjes?

Dag 119

De vrienden die vandaag op bezoek kwamen, hadden een plantje bij, een mini-dadelpalm, zelf met veel zorg en geduld gekweekt, speciaal voor Greet. Jammer genoeg lieten ze zich aan het onthaal hiermee betrappen, en werd het dadelijk in verzekerde bewaring genomen tot na het bezoek. Bloemen en planten zijn niet toegelaten op de afdeling. Nu hebben ze het terug mee naar huis genomen, om het verder te laten groeien tot Greet op een kamer ligt waar het wel mag, of misschien tot onze veranda eindelijk geplaatst is.
Het doet haar wel goed om eens andere gezichten te zien. Nu ze vaker wakker is, begint het stilliggen ook wel vervelend te worden. En er is nog maar zo weinig dat ze kan doen, een beetje muziek luisteren, en wat TV kijken en dat is het zowat.En omdat ze nog regelmatig wegdoezelt, zeker als ze wat pijnstiller heeft gekregen, is zelfs die TV niet echt leuk.

Intussen is Greet verhuisd. Tussen het middag en avondbezoek is ze naar een kleinere kamer verhuisd binnen het brandwondencentrum. Om organisatorische redenen, omdat ze op die manier efficiënter toezicht kunnen houden op de patienten. En waarom? Omdat er niet voldoende verplegend personeel te vinden is. Jongeren aller landen: studeer verpleegkunde. Een beroep met toekomst. Het is hard werken, daar zien we dagelijks staaltjes van, maar ik denk dat het ook veel voldoening kan geven, vooral als je weer iemand er door gesleurd hebt.

Dag 118

De verzorging is vandaag een beetje lastig verlopen, met de nodige pijn. Vandaar dat ze extra verdoving gekregen had, en er nogal slaperig bijlag. Maar zodra ze haar ogen opende vroeg ze dadelijk naar haar papa. Jammer genoeg kan die vandaag niet op bezoek komen, omwille van het werk. Dat hadden we haar gisteren verteld, en dat was ze duidelijk niet vergeten. Maar het vooruitzicht op bezoek van vrienden maakte dat al vlug weer goed.

Dag 117

De afgelopen dagen heeft Greet wat last gehad van haar maag, en daarom was er overgeschakeld op intraveneuze voeding. Vandaag heeft men nog een trits onderzoeken gedaan en meteen ook een nieuwe voedingssonde gestoken en ondertussen eens rondgekeken in haar maag, maar niets speciaals gevonden. Vandaar dat ze nu terug op sondevoeding staat, maar deze keer instantsoep in plaats van chocomelk ;-). Alhoewel ze dan ook pas uit de verdoving bijkwam toen we vanavond binnenkwamen was ze erg wakker en ze lag een beetje TV te kijken. Jawel.

Dag 116

Greet heeft blijkbaar een moeilijke nacht achter de rug. Plots hangt ze terug aan allerlei apparaten waarvan wij dachten, of toch tenminste hoopten, dat ze daar vanaf was. Maar misschien wilden ze een beetje te rap gaan met het afbouwen van alle ondersteuning en moet ze dat nu bekopen.Er was ook een operatie gepland voor vandaag, maar omdat ze zich niet goed genoeg voelde, is dat niet doorgegaan.

Zijzelf beweerde nochtans dat ze heel goed geslapen had. Zo goed dat ze dacht dat ze thuis is haar eigen bed was. Ze was dan ook geschrokken van al die mensen die plots rond haar stonden, en met allerlei buisjes in de weer waren. Ze heeft ook de verzorging vandaag goed doorgemaakt, zonder extra verdoving zelfs, en ze was dan ook klaar wakker tijdens ons bezoekje.
Zij heeft ons heel duidelijk gemaakt dat ze vast van plan is om snel te genezen, en dat ze hard haar best doet om terug sterk te worden. Ze was dan ook heel trots toen ze ons kon tonen hoe hoog ze haar beide armen al kon optillen.

We vertelden haar dat er binnenkort een prins langskomt die haar wil wakker kussen, en toen kon ze niet meer stoppen met glimlachen.

Dag 115

De hoofdingang van Gasthuisberg is verbonden met de autoparking door een overdekte passage. Deze passage heeft een officieel uitziend straatnaambord:"de glazen wandelweg". Met deze willen we die naam veranderen in "de gang der zuchten", want gezucht wordt er.
Er bestaan vele soorten zuchten. Zuchten van verdriet, omwille van een verlies of een groot ongeluk dat je is overkomen, de soort die komt nadat de tranen zijn opgedroogd. Zuchten van spanning, maar ook van ontlading. Zuchten van opluchting, de best gekende soort, en zuchten van angst, om wat er nog te wachten staat. Zuchten van vertwijfeling, of een zucht van blijdschap, die dicht in de buurt van die van opluchting komt, maar toch niet helemaal dezelfde is want opluchting leidt niet noodzakelijk tot blijdschap. Zuchten van ongeduld, omdat het allemaal zo lang duurt.
Soms komt de ene zucht na de andere, een opluchting over een voorbije angst die gevolgd wordt door een verdrietig gevoel als je weer denkt aan wat haar nog te wachten staat. Veel van die zuchten worden geslaakt op weg naar en terug van de kamer, omdat je dan tijd hebt om te denken aan wat er komen zal, of om wat je gezien hebt te bekijken in een breder perspectief. Daarom dus: de gang der zuchten.

Vanmiddag lag ze weer diep in slaap, net als gisteren. Aan haar voeten droeg ze haar laatste nieuwjaarscadeautje, een paar slofjes dat ze kreeg van een van haar neven of nichten. Eindelijk heeft ze weer iets persoonlijks aan, na maanden enkel in verbanden gewikkeld te zijn. Van dit cadeau kan ze dus al onmiddellijk genieten.

Dag 114

Middagbezoek.
Met zijn vieren kwamen we binnen. Kaat had een mooi cadeau meegebracht, zo een elektronisch fotokader, waarmee we de hele voormiddag in de weer geweest waren om het op te vullen met fotos.
Maar haar zusje lag heel diep te slapen. Ze had net de wondverzorging gehad en daarvoor had ze een andere verdoving gekregen, waardoor ze nog steeds in dromenland verkeerde. Wakker maken lukte helemaal niet dus hebben we het kadertje geïnstalleerd en zijn we maar wat gaan shoppen. Hondeneten en kippevoer en dergelijke (jasjes en truitjes voor de meisjes).
Straks wordt ze wakker en dan zal ze al die fotos zien. Hopelijk verschijnt er dan weer zo een glimlachje op haar gezicht.

Dag 113

Vanmiddag was ik er alleen bij. Ria was vannacht ziek geworden en dus heb ik maar even haar middagbezoektaak overgenomen. Bij het binnenkomen werd ik meteen onthaald op een arm die enthousiast naar omhoog stak. Greet die wilde tonen hoever ze haar arm kon opheffen, en dat was al een hele verbetering tenopzichte van gisteren. Ze was net gedialiseerd, onderweg naar de kamer kwam ik de dialyseploeg nog tegen, met een akelig toestel voorzien van een tuinslang. Ik stel mij dan voor dat ze die tuinslang aan Greet aankoppelen. Gelukkig is dat niet zo, en dient die slang enkel om het afvalwater naar de gootsteen te pompen. Enfin, net gedialyseerd dus en daardoor was haar bloeddruk erg gezakt. En desondanks vond ze toch nog de energie om die arm omhoog te hijsen.
Ze heeft ook een nieuw ademhalingsbuisje gekregen, wat dunner dan het vorige, waardoor ze in staat moet zijn om te spreken. Dat hebben we dan even getest maar het lukte haar nog niet zo goed om met voldoende kracht de lucht via haar stembanden te laten passeren, en er klonk allen een zacht gekreun. Maar toch, haar eerste stemgeluid sinds maanden! Al dat proberen is erg vermoeiend, waardoor ze even later in slaap viel. Zalig toch, om terug wat leven te zien in dat frele lijfje.

Dag 112

Het is een vermoeiende voormiddag geweest voor Greet. Dagelijks komt de kinesist langs om haar gewrichten soepel te houden ondanks het lange stilliggen. Maar nu ze wakker is, wordt er wel iets meer van haar verwacht dan alleen haar benen te laten bewegen door de bedfiets (jaja). Vanaf nu moet ze echt meewerken zodat ze weer spieren kan beginnen opbouwen. Het wordt vanaf nu dus echt fitnessen. Ze heeft hard gewerkt daaraan deze voormiddag, en ze was dan ook moe tijdens het bezoekuurtje.

Dag 111

Aiaiai, het was vandaag Oma haar dagje niet. Het begon allemaal met een achterstallig verjaardags/kerstkadootje voor Greet. Oma wist al lang wat ze wilde kopen tegen de tijd dat Greet wakker zou worden. Nu het eindelijk zover is, bleek het gezochte kadootje in heel Mechelen niet meer in voorraad. In Leuven hadden ze het nog wel, dus trokken we voor het bezoek nog vlug even de stad in. In sneltempo de Diestsestaat af, geschenkje kopen en nog sneller weer de Bondgenotenlaan op, om toch maar op tijd in het ziekenhuis te zijn. We waren er helemaal buiten adem van. En dan wil die stomme auto niet starten... Vlug naar de bus dan maar, en ja het lukt, net op tijd, of beter om 2 minuten over twee, komen we aan in de roze gang.
Maar dan zien we dat de deur van de kamer dicht is, en het lichtje erboven brandt. Ze zijn nog bezig met een onderzoek en een kleine ingreep, zodat we moeten wachten in de gang. Nog meer hartkloppingen.
Als we dan eindelijk binnen mogen, slaapt Greet natuurlijk nog. En Oma had er zich zo op verheugd om haar wakker te zien. Weer pech. Na een tiental minuutjes gingen haar ogen heel voorzichtig toch open, net genoeg om te zien wie er op bezoek was, en haar kadootje te krijgen, met een heel klein glimlachje, maar meer zat er nog niet in. Volgende keer beter, Oma, kom vlug nog maar eens terug.

Toch een positieve noot om te eindigen: De resultaten van het onderzoek zagen er goed uit, en Greet heeft nu haar fameuze "spraakcannulletje". Dus hopelijk kan ze al snel enkele woordjes zeggen.

20u: Het spreken ging vanavond nog niet zo goed (helemaal niet eigenlijk), omdat haar ademhaling nog niet sterk genoeg is. Maar we hebben wel een andere primeur: Greet heeft zelf een brief gelezen. We dachten dat ze daarvoor nog te suf zou zijn, maar het lukte wonderwel.

Dag 110

Greet was vandaag bijzonder goed gezind. De glimlachjes leken wel in de uitverkoop. Ze voelde zich blijkbaar erg goed, en dat liet ze merken, bij het lezen van de kaartjes, bij het uitpakken van het kadootje van vandaag, bij het drinken, en zelfs bij het bezoekje van de dokter.
De dokter is nog eens langs gekomen, om te vertellen hoever de zaken staan. Hij vroeg haar of ze dat zelf ook wilde horen, en toen knikte ze ijverig van ja. En ze kon er ook goed tegen om dat allemaal te horen. Waarschijnlijk weet ze intussen wel al min of meer wat er allemaal aan de hand is, maar ik denk niet dat ze alles al beseft. Maar de dokter was tevreden over de vooruitgang die ze maakt, en dat zal voor haar ook wel goed zijn om te horen.

De spraakcomputer die gisteren bij haar bed stond, was weer een beetje aan de kant geschoven. Het een voor een aanduiden van de lettertjes, die dan ook nog eens in een ongewone volgorde staan, is iets wat veel concentratie vraagt. Dat lukt dus nog niet zo goed. Misschien dat we straks nog eens proberen. De kans is ook groot dat ze binnenkort een "spraakcannulletje" krijgt, in de plaats van het buisje waardoor ze nu ademt. en dat zou het mogelijk moeten maken om echt te praten. Dat gaat hopelijk beter, en dat moet ze vroeg of laat toch opnieuw leren.

Vanavond sliep ze weer toen we binnentraden. Liesbeth (de verpleegster) zei dat ze heel de namiddag geslapen heeft, en blijkbaar zo diep dat ze veiligheidshalve de beademing heeft aangelaten. Het kan maar deugd doen denk ik dan. Enfin, we hebben haar toch maar wakker gemaakt want we komen tenslotte niet graag voor niks. Dat wakker worden duurde wel even, vooral die pogingen van haar om haar ogen open te doen en dan ook open te houden, maar zo kennen we haar tenminste terug :-).
We hebben wat gekletst en wat gedronken. Dat wil zeggen dat wij veel babbelden en af en toe wat water spoten in Greet haar mond, terwijl dat arme schaap maar pogingen bleef doen om iets te zeggen, met haar lippen. Beeld maar geen klank in het jargon. En iedere keer dat ze iets wilde zeggen interpreteerden we dat gemakshalve als "water" en dan spoten we weer wat water in haar mond. Gelukkig hadden we het af en toe juist.
Bericht aan Liesbeth (de vriendin): roze konijnen zou ze eigenlijk wel zien zitten
Bericht aan Helena: van vuile moppen krijgt ze toch nog buikpijn

Dag 109

De chirurgen waren er al vroeg bij vandaag. Toen ik rond de middag belde om te vragen of Greet tijdens het bezoekuur nog op de kamer zou zijn, bleek ze al terug, EN al wakker. De operatie is vlot verlopen. Er is weer een stuk van haar rechterbeen toegemaakt en ze bleek er niet te veel last van te hebben.

Nu ze steeds beter wakker is, gaat de communicatie ook ietsje beter, maar als we niet kunnen raden waar ze naartoe wil, blijft het moeilijk. Ze kan zo hulpeloos en verdrietig zijn als het haar niet lukt om ons iets duidelijk te maken. Daarom gaan we straks proberen of ze woorden kan maken, door letters aan te duiden op een bord. Dan geraken we misschien iets verder dan alleen maar: "warm? koud? dorst? pijn? muziek? ..."

Wat is het verband tussen Greet en Lernaut-en-Hauspie? De spraakcomputer. Jaja, die Greet is ondertussen geëquipeerd met een heuse high-tech computer, te bedienen via een laser die aan haar bril vastgemaakt is. En daarvan is de bedoeling dat ze langzaamaan kan gaan duidelijk maken wat ze eigenlijk wil, want dat uitvragen met ja/nee vragen is uitermate frustrerend, voor ons en voor haar. Maar voorlopig gaat dat nog niet al te goed want ook met haar hoofd draaien om die laser te richten is nog vermoeiend. Dus dan maar TV kijken. Naar zo een domme Amerikaanse show op ketnet, maar toch grappig. Maar haar gevoel voor humor is ze toch niet kwijtgeraakt want ze heeft een paar keer breed geglimlacht op een of ander grapje.

Drinken

Een vogeljong uit het nest gevallen. Dat was het beeld dat een van Greets vriendinnen heeft gebruikt na een bezoek. Een treffender beeld kon ze inderdaad niet maken. En als een uit het nestgevallen vogeljong hebben we Greet vandaag te drinken gegeven. Met een spuitje gevuld met wat water. En ze tuitte haar lippen rond het gaatje van de spuit, en ze genoot zichtbaar van de paar druppels water die ze binnen kreeg. En wij genoten intens van deze gelegenheid om ook eens iets voor haar te kunnen doen.
Maar eigenlijk nog meer van het feit dat ze ons eindelijk kon duidelijk maken dat ze iets wilde, namelijk drinken.

Dag 108

De afgelopen maanden zag ik elke dag mensen in het ziekenhuis toekomen met cadeautjes en dat maakte me dan telkens weer wat jaloers. Het drukte mij telkens met mijn neus op het feit dat we zo machteloos waren, en zo weinig konden doen voor Greet. Maar eindelijk komt daar nu verandering in. Er staat hier thuis nog een hele stapel kerstcadeautjes te wachten voor Greet van haar neven en nichtjes. We hebben Greet beloofd dat we elke dag een pakje zullen meebrengen. Dat scheen ze wel een leuk idee te vinden en zo ziet ze dat de hele familie aan haar denkt.
Stiekem blijf ik dan nog wel wat jaloers op de mensen die bloemen kunnen meebrengen of lekkere dingen (taart! champagne!), of nog meer op diegenen die met een valiesje in de hand naar de uitgang gaan, maar tegelijk groeit ook het vertrouwen dat we ook die binnenkort zullen inhalen.

Morgen is er weer een operatie gepland. Dat wordt dus weer tegelijk een spannende dag, en een dag die haar een stap verder helpt.

Met dank aan Johan voor de foto.

Dag 107

Vandaag was Greet heel wakker. Super! Ze knikte enthousiast ja en nee op alle vragen die we haar stelden. We hebben eindelijk een echt (toch bijna echt) tweerichtingsgesprek kunnen voeren. Ze kon ons onder andere duidelijk maken dat ze te warm had en dat we het dekentje van haar af moesten halen. Hiervoor was natuurlijk wel een hele serie van ja-neen vragen nodig. Ook mochten we van haar de muziek in haar kamer niet opzetten. Waarom niet was niet echt duidelijk, misschien was dat te vermoeiend voor haar. Als ze nog een klein beetje sterker is zal terug kunnen praten. Dan kan ze eindelijk echt duidelijk maken wat ze juist wil en waar ze last van heeft.

We hebben haar uitgelegd waar ze was en hoelang ze er lag. Het was duidelijk dat ze dit begreep maar ze kon er tegen en schoot niet in paniek. Als we vroegen of ze wist waarom ze in het hospitaal lag knikte ze van ja, dus daarover hebben we voorlopig maar gezwegen.

Ze heeft vandaag weer verschillende keren geglimlacht, zelfs als we zeiden dat ze moest lachen in plaats van zo ongelukkig te kijken.

Ook kan ze al vrij goed met haar armen bewegen. Ze zit dan vooral aan de beademingsbuis te voelen, waarschijnlijk omdat ze dit irritant vindt. Ze heeft zelfs naar ons gezwaaid toen we naar huis gingen. Daarna zeiden we dat ze haar ogen moest toe doen en nog wat moest slapen deed ze dit onmiddellijk. Zo kan ze wat uitrusten zodat ze straks bij het avondbezoek opnieuw zo wakker kan zijn.

En al dit is gebeurd juist op die ene dag dat mama eens thuis is gebleven. Hopelijk is Greet straks dus uitgerust.

Roel

Dag 106

De zon schijnt weer, en de toestand van Greet gaat er weer op vooruit. Het lijkt erop dat de infectie van de vorige dagen weer onder controle is. Alles ziet er weer net een beetje beter uit dan de vorige dagen. Geen koorts meer, geen vieze beestjes meer in de staaltjes, en wonden die nu echt aan het genezen zijn.
Nu Greet vaker wakker is, moet ze ook weer leren spreken. Daarvoor krijgt ze binnenkort een ander ademhalingsbuisje, en dan zou het wat vlotter moeten gaan. Dat zal het leven voor haar wat gemakkelijker maken, wanneer ze zelf kan vertellen wat ze wil. Nu blijft het toch vaak een beetje raden wat er scheelt, als ze weent of grimassen trekt, of gebaren maakt die we niet kunnen interpreteren. Ze kan dan wel ja en nee knikken, maar als wij of de verpleegkundige de foute vragen stellen, dan helpt dat allemaal niet veel. Maar voor het echt zal lukken om te spreken, zal ze eerst nog wat moeten oefenen.
Dat laat ons ook weer beseffen hoeveel ze opnieuw zal moeten leren. Ze is op dit ogenblik zo verzwakt, dat elke beweging moeite kost. Als een uit het nest gevallen vogeltje, zeggen haar vriendinnen. Dat betekent dat ze alles van begin af aan opnieuw zal moeten opbouwen. En dat zal uiteraard nog een lange tijd vragen.

Dag 105

Vandaag mocht er weer een delegatie van het Gogogreet-team mee op bezoek. Ze waren vast van plan om haar aan het lachen te krijgen, maar ook nu was Greet weer eerder in een ween-stemming, en dat maakte dat de vriendinnen ook net langer in een giechelstemming waren. Maar we hadden wel indruk dat ze niet graag had dat we weer weggingen op het einde van het bezoekhalfuurtje.

Gisteravond was het nieuwjaarsreceptie van de tangoclub. Wij hebben een mooie cheque gekregen, met de opbrengst van het benefietbal. We willen hier nog eens zeer gemeend iedereen bedanken die dit mee heeft mogelijk gemaakt, vooral Hilde, Roger en Monique, en zeker ook de mannen van den Travoo. Wij staan telkens weer sprakeloos van de solidariteit van zoveel mensen, waarvan sommigen Greet of ons niet eens kennen, en die toch met ons meeleven, en iets willen doen.
Een gedeelte van het geld zullen we zo snel mogelijk overmaken aan het bloedtransfusiecentrum. Zij zullen dit zeker goed kunnen gebruiken nu er weer een bloedtekort dreigt.

20u: Vanavond was Greet weer een beetje wakkerder, en dus hebben we van de gelegenheid geprofiteerd om enkele kaartjes voor te lezen. We toonden haar een kaartje met een slagroomtaart met aardbeien, en dat bracht zowaar een lachje tevoorschijn.

Dag 104

Vanmorgen is Greet onder de scanner geweest om alles nog eens grondig te controleren en proberen uit te vissen waarom ze nu eigenlijk zoveel koorts maakt. Op de definitieve resultaten hiervan is het nog eventjes wachten. De koorts zelf wordt nu goed onder controle gehouden, en daardoor is zijzelf een stuk rustiger dan gisteren.

Nu alle kaartjes van de muren en deuren en vensters zijn afgehaald, hebben we dat dikke pak e-kaartjes eens geteld en het zij er precies 104. Hoe toepasselijk.

Dag 103

Het kon niet blijven duren blijkbaar, de goed-nieuws-show van de laatste weken. Vanmorgen had Greet weer een stevige koortsopstoot, en er zijn ook weer wat bacteriën gevonden. Dat betekent dus weer een antibioticakuur, weer een serie onderzoeken om te zien waar het juist vandaan komt, en weer bang afwachten.
Vanmiddag was de koorts wel al weer gedaald, en was ze terug een stuk stabieler. Laat ons dus maar duimen dat het allemaal weer vlug achter de rug is.

Voor wie haar een kaartje wil sturen: Greet ligt nog steeds op afdeling 519, ze is alleen tijdelijk een plaatsje opgeschoven. En vermist er niemand anders met dezelfde naam in het ziekenhuis is, vinden ze haar ook zonder die nummer wel terug.

20 u: Ook vanavond was haar koorts weer flink opgelopen. Omdat ze intussen wel wakker was, had ze er ook behoorlijk last van. Maar dadelijk verhuist ze weer naar haar oude kamer, en daar staat het oude, intussen vertrouwde dialysemachien op haar te wachten. De kans bestaat nog altijd daar haar hoge temperatuur daaraan te wijten is, en in elk geval zal dat haar toch wat afkoelen, als het toch door de beestjes zou komen.

Dag 102

Door de dikke sneeuwlaag heen zijn we toch naar het ziekenhuis geploeterd. We waren extra vroeg vertrokken, zodat we nog net op tijd waren voor de aankondiging van het bezoekuur. Normaal zou Greet op een dag als deze er zeker op uit getrokken zijn met haar fotoapparaat om wat sfeerbeelden vast te leggen van deze sneeuw zoals we hem niet dikwijls te zien krijgen. Weer iets dat ze gemist heeft.

Het ziet ernaar uit dat er stilaan terug beweging komt in haar nieren. Nu ze niet meer continu aan de dialyse ligt, waren er twee mogelijkheden: of ze zou alle vocht en afvalstoffen opstapelen, of ze zouden langs de gewone weg afgevoerd worden. En op zijn minst een gedeelte van het vocht heeft de normale weg terug gevonden.

Vanavond moet Greet verhuizen naar een andere kamer. De thermostaat moet worden gerepareerd, en ook aan de bekabeling van de computer schijnt het een en ander te mankeren. Tijd dus voor groot onderhoud in de kamer, en dat kan natuurlijk niet terwijl zij daar ligt. Daarom hebben we vandaag eens echt kunnen helpen, en hebben we alle kaartjes afgehaald. Want na het technisch onderhoud volgt ook een grondige poetsbeurt, en dan moeten de kaartjes eventjes weg. Dat geeft ons ook de gelegenheid om alle kaartjes eens voor te lezen op een ogenblik dat ze wat wakker is. Maar zodra ze weer definitief geïnstalleerd is, zullen we de kamer natuurlijk opnieuw versieren.

Dag 101

Greet heeft ondanks haar koorts een rustige nacht achter de rug, en haar temperatuur is ook weer gedaald naar een aanvaardbaar niveau gedaald.
Vanmiddag was ze nog afgekoeld en suf van de verzorging, en we hopen dat ze straks wat wakkerder zal zijn,maar dat ze niet weer te warm wordt. Er wordt nog steeds gewerkt aan de airco op haar kamer.

Dag 100

Honderd dagen. Honderd dagen slaapt ze al.
Honderd dagen van vechten, en volhouden.
Honderd dagen van afwachten, bang zijn, en dan weer eens blij met een klein stapje vooruit.
Honderd dagen. Moeten we dit nu vieren omdat we blij dat ze al zover geraakt is? Of moeten we juist treuren omdat ze hier zo lang moet liggen in de plaats van van het leven te genieten?

Honderd dagen slaapt ze al. Dat is niet hetzelfde als 100 jaar natuurlijk, maar toch is het lang, en is het tijd dat ons prinsesje ontwaakt. Vanmiddag deed ze nog een stevige poging, maar de medicijnen kunnen slechts heel langzaam afgebouwd worden, omdat ze anders last zou krijgen van allerlei neveneffecten.

We hadden ook nog een gesprek met een dokter. Vanaf vandaag is de continue dialyse weer gestopt, en krijgt ze een korte dialyse dagelijks gedurende een uurtje of twee. We moeten er wel op voorbereid zijn Greet hierdoor weer koorts gaat krijgen. Zolang die niet al te hoog oploopt en er geen infecties gevonden worden, moeten we ons dus niet ongerust maken (zegt de dokter, of dat ook gaat lukken is nog wat anders.)

20u: We waren verwittigd, maar dat haar temperatuur zo snel en zo hevig zou oplopen hadden we toch niet verwacht. Ze was wel erg warm, en ze had er duidelijk veel last van. Nog steeds volgens diezelfde dokter is dit een fase waar ze onvermijdelijk vroeg of laat doorheen moet. Het is alsof ze moet afkicken van de kunstnier, en blijkbaar vinden de dokters dat Greet daar nu sterk genoeg voor is. We doen ons best dit te geloven, maar het is moeilijk haar zo te zien.

Intussen is er weer eens iemand van de technische dienst langs gekomen om de temperatuur van haar kamer bij te regelen. In het begin, toen Greet regelmaat sterk afkoelde tijdens de verzorging, kregen ze de kamer niet warm genoeg, en nu kregen ze de temperatuur niet meer beneden de 25 graden. Dat is nu weer opgelost, dus hopelijk helpt haar dat ook een beetje om wat af te koelen.

Dag 99

Vandaag kreeg Greet bezoek van de vzw de roze trizee. We hadden gehoopt dat dit haar vrolijk genoeg zou stemmen voor nog een lachje, maar helaas. Ze had nog maar pas wat extra pijnstillers gekregen, en dus was ze nog te suf om te reageren. Bovendien was ze een beetje misselijk, en daardoor eerder in de stemming om te wenen dan om te lachen.

Men wist ons vandaag te vertellen dat het behandelde stuk van haar rechterbeen goed aan het genezen is, en ook de donorplaats op haar rechteronderbeen is weer helemaal toe. Aan de linkerkant schijnt het allemaal wat moeizamer te gaan. Daar is de transplantatie niet helemaal aangeslagen. Het zal nog de nodige tijd vragen voor alle wonden dicht zijn, maar langzaam maar zeker wint ze toch terrein.

dag 98 nieuwjaar

Om te beginnen: aan iedereen een heel gelukkig Nieuwjaar gewenst!

Greet was net aan het wakker worden toen we binnen kwamen. We moesten haar een beetje aanmoedigen, maar na een poosje was ze toch redelijk wakker. We hadden de indruk dat Greet iets wilde zeggen. De verpleger zag dit ook en zei 'wacht, we zullen haar eens proberen te laten spreken'. Wat een leuk nieuwjaarsgeschenk! Het ventieltje van haar beademingssysteem draaide hij toe en omdat ze nu door haar mond ademde, kwam er weer lucht langs haar stembanden. Het moet voor haar een heel raar gevoel zijn om na lange tijd weer zo te ademen en ze moest er nog eventjes aan wennen. Ze zal dus nog een paar keer moeten oefenen voor ze echt zal kunnen spreken.
Ondertussen heeft de verpleger wel al een codetaal met haar afgesproken. Door met haar ogen te knipperen, zegt ze 'ja' of 'nee'.
Als tweede nieuwjaarscadeau kregen we vandaag opnieuw een klein glimlachje te zien! Jeej! Oma, doe nog van dat soort wensen!!

Kaat

Vannacht om 12 uur wilden we vanaf de mollekesberg naar het vuurwerk gaan kijken, maar door de mist is dat beperkt tot het luisteren naar het geknal. Dat werd echter meer dan goedgemaakt door Kaat en Cove die kort voor middernacht aan onze deur stonden met een fles champagne. We hebben dan toch nog een toast uitgebracht op 2009, het jaar waarin Greet beter moet worden.....zal worden.....wordt.