Dag 139

Wat doet een meid als Greet de godganse dag? Veel bewegen kan niet, praten valt nog altijd dik tegen, TV zien is erg vermoeiend en een boek is nog steeds te zwaar. Veel slapen natuurlijk, maar de periode van voortdurend slapen is nu wel achter de rug (gelukkig). Denken waarschijnlijk. Maar waaraan? Waaraan denk je als je in een ziekenhuisbed ligt, vastgeketend aan al die kabeltjes en slangetjes? Aan je toestand neem ik aan. Aan hoe het nu verder moet? Aan de onzekere toekomst? Aan het lange wachten dat je in het vooruitzicht gesteld krijgt? Wachten op geleidelijke verbetering van je toestand. Als ik dat overdenk kan ik er eigenlijk niet bij dat ze er zo rustig onder blijft, zo sereen.