Dag 156

Greet in het gras. Hiervoor moeten twee voorwaarden in orde zijn. Het weer moet mooi zijn, en vandaag hebben we daar al een glimp van opgevangen. Met kleine lettertjes wordt de lente aangekondigd, een knopje hier en een vogelgekwettertje daar en we voelen onze stemming al de hoogte in schieten. Dit komt alvast goed. Tweede voorwaarde: Greet uit het ziekenbed. Als we voortgaan op hetgeen de dokters zeggen, en op de vooruitgang die ze de afgelopen twee weken doorgemaakt heeft, zit dat er stilaan ook aan te komen.

Dag 155

Het kleine gemene microobje heeft het voor mekaar gekregen dat de voor vandaag geplande operatie is uitgesteld. Greet was er behoorlijk down van. Elke dag uitstel is een dag langer in bed in het ziekenhuis. We troosten haar en onszelf met de idee dat ze intussen toch verder kan aansterken en op die manier de verloren tijd toch nog nuttig kan maken. Af en toe kom je in het ziekenhuis bekende gezichten tegen, en behalve bij een geboorte of als ze er zelf werken is zo een ontmoeting geen goed teken. Toch stop je dan voor een praatje en dan wordt je er nog eens van bewust hoeveel mensen deze blog bereikt. Greet, je wordt stilaan een BV, maar ik denk dat je veel liever een onbekend meisje gebleven was dat nu ergens op stage zou zijn in Barcelona of zo.

Dag 154

Pfff, we hebben weer eens te vroeg victorie gekraaid. Een enkel dagje zonder maskers en schorten en er is alweer zo'n klein gemeen bacterietje dat van de gelegenheid gebruik maakt om naar binnen te sluipen. En het schijnt er dan nog eentje van de hardnkekkige soort te zijn. De schorten zijn al terug uit de kast gehaald. Hopelijk duurt dit niet al te lang.

Op alle andere fronten gaat het intussen wel goed vooruit. Het menu breidt nog steeds uit, en de hoeveelheden vergroten van dag tot dag. En ze heeft voor het eerst ZELF in de Flair gelezen. Met een klein steuntje van de mama, maar toch bijna alleen.

Dag 153

Op een dag die zo zonnig begin als vandaag moest het vanzelf wel weer wat beter gaan. En dan nog voor de eerste maal spaghetti op het menu, dat maakt het helemaal goed. Zo goed dat zelfs de quarantaine - maatregelen niet meer nodig zijn. We mochten dus vandaag voor het eerst de kamer binnen zonder schort, handschoenen en masker. Gek is dat, het voelde heel onwennig om daar zo te staan, alsof we iets helemaal verkeerd aan het doen waren.

Dag 152

Vandaag is een minder dagje. alles is lastig, tot het ademen toe. Overal een beetje pijn, alles duurt te lang en tot overmaat van ramp nog een paar keer overgeven, je zou voor minder een beetje depri worden. Maar desondanks is het toch een taaie.

Dag151

We hadden nog niet moeten wanhopen over het aantal yoghurtjes dat moet aangevoerd worden. En komt nu stilaan ook wat afwisseling in het menu. Er zijn niet alleen de puddinkjes, maar ook fruit mag vanaf nu. We hadden wat druifjes meegebracht (cliché, ik weet het, erger "fruit voor in het ziekenhuis" kun je het niet bedenken, maar ze had er zelf achter gevraagd), en die hebben goed gesmaakt. Maar wat nog beter is: ze heeft ze helemaal alleen gegeten. Een bordje met wat druifjes op haar bed, en de rest moest ze zelf doen. Gedaan met "een lepeltje voor papa, en een lepeltje voor mama".

Intussen is er alweer een nieuw benefiet-initiatief opgestart. De ex-collega's hebben onze oproep om bloed te geven ter harte genomen, en een leuke campagne hierrond opgestart. Hieronder is een stuk uit de brief die verstuurd werd aan de medewerkers. Iedereen die dit wil kan natuurlijk meedoen. Je kan het Greeticket hier downloaden,of vanaf de link in de linkerkolom. De eerste reactie op de actie is al gekomen, in de vorm van een zeer ontroerend e-kaartje van en anonieme sympathisant.

We willen iedereen hierbij uitnodigen om bloed (of bloedplaatjes of plasma) te gaan geven bij het Rode Kruis en/of deel te nemen aan hun plaatselijke bloedinzamelacties, of zich te richten aan het Bloedtransfusiecentrum. Meer info over plaatsen, data en tijdstippen kan je vinden viahttp://www.rodekruis.be/NL/Steun/Bloed/WaarWanneer/. Zo is er op de afdeling van het Rode Kruis/Bloedtransfusiecentrum op Campus Gasthuisberg (Herestraat 49, 3000 Leuven) ’s namiddags tussen 14-16u meestal een iets kalmer moment en op woensdag is het dan zelfs nog rustiger. Het bloedgeven zelf duurt ongeveer 15 minuutjes, maar indien het de eerste keer is dat je bloed geeft, dan moet je nog ingeschreven te worden en iedereen moet ook nog even bij de arts langsgaan. Neem je ID-kaart mee (verplicht), en als je er al over één beschikt, ook je donorkaart.

Naar aanleiding van onze actie zouden wij graag iets ‘voelbaars’ willen kunnen overhandigen aan Greet en haar familie en daarom hadden wij gedacht aan een systeem met ticketjes. Je kan een ticketje printen en meenemen naar het Rode Kruis, dit kan je dan deponeren in de bokaal die ter beschikking staat aan de receptie bij het Rode Kruis Gasthuisberg. Je mag hierop natuurlijk altijd een kort aanmoedigend tekstje of zelfs iets grappigs meegeven, op die manier kunnen we het zonnetje voor Greet misschien terug wat laten schijnen. Voor het geval je je ticketje moest vergeten: deze ‘GreeTickets’ zullen ook beschikbaar zijn aan de receptie van het Rode Kruis. In het geval dat je ergens anders bloed gaat geven, mag je altijd het ticketje invullen en mailen aan carine.decock@med.kuleuven.be; zij zorgt dat wel dat het goed terecht komt .

Dag 150

Vanmiddag. Niks speciaals te melden denken we. Wat gegeten (potje yoghurt), een beetje gefluister , wat TV gekeken. wat moet je dan weer bloggen?
Vanavond. Bij het binnenkomen verwelkomt Greet ons met echte klank; ze heeft intussentijd haar stembanden teruggevonden. Dan zien we ook dat er geen elektroden meer aan haar vasthangen, dat zijn een stuk of zes kabeltjes ineens die weg zijn. En dan krijgen we ook nog te horen dat ze nog een potje yoghurt gegeten heeft en dat ze intussen drie kilo is bijgekomen. Soms gaat het ongelooflijk vlug.
Voor de wiskundigen onder ons: donderdag: enkele hapjes (laat ons dat schatten op een kwart potje), vrijdag: een half potje, zaterdag: een potje, zondag: twee potjes. Dat kan volgende week eindigen op 128 potjes yoghurt per dag, en na nog een week 16384 potjes. Beste verplegers en verpleegsters: gelieve dit een beetje in het oog te houden.

Dag 149

Drukke dag vandaag. Vanmiddag was Victor op bezoek, hij was vol zelfvertrouwen al doorgelopen naar Greets kamer en was haar al volop aan het entertainen terwijl Ria vergeefs op hem stond te wachten in de inkomhal. Spaanse conversaties dus. En vanavond stonden nog twee jongens op het menu, waarvan een hiernaast te zien is. Ze heeft nog altijd succes, ons Greet. Elke dag gaan de dingen weer ietsje vlotter dan de dag ervoor. Drinken met een rietje bijvoorbeeld in plaats van met een spuitje, dat ziet er toch een beetje normaler uit. Een hapje yoghurt, wat langer van de beademingsmachine af, de dialyse nog een dagje langer uitgesteld, het zijn allemaal kleine overwinningen die ons blij maken en de moeilijke dagen doen vergeten. Binnenkort misschien eens een boterham en dan... tiramisu?

Dag 148

Greet is voor het eerst sinds een hele tijd weer eens uitgebreid in bad geweest. Ze had erop gerekend het nu ook eens een keertje "live" mee te maken, en ze herinnert zich inderdaad dat ze naar de badkamer gereden werd. En toen werd ze weer wakker op haar kamer en was het allemaal voorbij.

Dag 147

We hadden een klein feestje vanavond. Of beter gezegd, Greet vierde een klein feestje en wij waren mee blij. Ze heeft namelijk voor het eerst weer wat gegeten. Vanmiddag was er aangekondigd dat ze een yoghurtje zou krijgen, en dan mocht ze kiezen tussen pudding, of rijstpap of yoghurt. Maar Greet kiest niet graag tussen verschillende dessertjes, en dus kreeg ze ze alle drie. Netjes op een platootje, met een servietje en een lepeltje erbij, en een kannetje thee, met een echte tas. Het zag er, voor ons in elk geval, feestelijk uit. En in elk geval als een hele stap in de richting van de normaliteit.
Het hele feestmaal bleef voorlopig nog wel beperkt tot enkele hapjes, maar toch...

Dag 146

Een serieus schrikmoment vanmorgen. Greet hangt nog altijd aan een heleboel kabeltjes, buisjes en draadjes, waarvan er eentje aan een katheder die in een slagader zit. En precies die kwam plots los vanmorgen, tijdens de verzorging. En als een slagader begint te bloeden, dan spuit het bloed er letterlijk uit. En bovendien wilde het nog niet zomaar direct weer stoppen. Gelukkig was er volk genoeg in de buurt om dadelijk in te grijpen en heeft het allemaal niet al te lang geduurd. Maar bangelijk was het wel.

dag 145

De operatie van gisteren is goed gelukt, maar het wel nog erg pijnlijk. Meer dan bij de andere arm het geval was, zegt Greet zelf, maar als ik kijk hoe ze zich gedraagt, vermoed ik dat ze de pijn van vorige keer alweer wat vergeten is. Gelukkig reageert ze erg goed op de nieuwe pijnstiller die ze sinds enkele dagen krijgt.

Vanavond moest ze weer eens oefenen met spreken, bevel van de dokter, een beetje tegen haar zin eigenlijk. Maar ze was zelf blij verrast dat het zo goed lukte. dus heeft ze een hele tijd klanken liggen oefenen. "Aaa, eee ii ooo uuu, aiaiaiai, sss sss tsk tsk tsk test test test. Ik wist niet dat spreken zo grappig kon zijn." En dan kon ze nog niet eens zien hoe wij achter ons maskertje mee zaten te mimen. Maar of die pret nu echt was omdat het zo leuk is om weer iets te zeggen, of de euforie van de drugs, zullen we wel nooit weten.

Dag 144

Toen ik toekwam in het ziekenhuis, was Greet al klaar om naar de operatiezaal te vertrekken. De hoofdverpleger wist me te melden dat ze nog een twintigtal minuutjes met de voorgaande patiënt zouden bezig zijn, dus ik kan nog eventjes bij haar. Uiteindelijk werden dat geen 20 minuutjes maar meer dan anderhalf uur. En niets anders te doen dan afwachten ondertussen. Dan duurt de tijd lang, en is alles goed om voor wat afleiding te zorgen: een tasje koffie (voor mij) of een schoudermassage (voor Greet).

20u: We wisten van tevoren niet wat er vandaag precies te gebeuren stond. Het bleek uiteindelijk de linkerelleboog te zijn, die onder handen is genomen. Minder ingrijpend dan aan de rechterkant, maar zo te zien even pijnlijk. Greet was nog groggy van de operatie, dus het was een relatief kort bezoekje vanavond. Hopelijk lukt het haar om wat te slapen vannacht, zodat ze er niet al te veel last van heeft.

Dag 143

De dagen beginnen al merkbaar te lengen, ook voor Greet die nu ongeveer een maand wakker is en het wachten beu is. Het is nu wel duidelijk dat haar neerslachtigheid vooral te maken heeft met verveling, en met het feit dat ze niet kan doen waar ze zin in heeft. Dat is iets wat ze vroeger ook wel eens had, een slechte bui vanwege verveling, of omdat ze iets anders moest doen dan ze eigenlijk wilde. En voor een vervang-activiteit is ze dan niet te vinden. Dat is waarschijnlijk niet hoe jullie Greet kennen, maar voor ons toont ook dit dat ze nog steeds de oude is.

Vanavond moest er weer geoefend worden. Het was al weer even gelden dat het spreek-buisje nog eens dienst gedaan had, maar ze kan het niet blijven uitstellen. Nu ze een beetje sterker begint te worden, zal ook het spreken wel beginnen vlotten. Op dit ogenblik kost het haar wel nog heel veel moeite. Na een paar keer "Ijskreem, ijskreem...." was ze helemaal buiten adem. Morgen oefenen we op "tiramisu".

Dag 142

Een foto van lang geleden, maar dat grote hart maakt het wel toepasselijk voor vandaag.

Greet is de laatste dagen wat neerslachtig en we denken dat dat komt doordat ze stilaan besef krijgt van de reikwijdte van wat haar overkomen is. En ze heeft natuurlijk ook heel veel tijd om daarover na te denken, en omdat het spreken nog steeds niet echt lukt is het ook moeilijk om haar gevoelens daarover kwijt te geraken. Gelukkig heeft ze heel veel steun, ook van de verpleegploeg die altijd klaarstaan om het voor haar zo comfortabel mogelijk te maken, en ook wel om morele steun te bieden. Ze klaagt niet en ze blijft dapper oefenen om weer sterker te worden, maar ze lijkt zich terug te trekken in een coconnetje.

Toch wilde ze wel weten wat we gedaan hadden voor de verjaardag van Roel vandaag, en we weten wel zeker dat ze er dolgraag bij was geweest, al kan haar maag nog geen chocoladefondue verdragen.

Dag 141

Het heeft lang geduurd, maar vandaag heeft Oma eindelijk Greet haar lachje weer eens gezien. Simpel is het niet geweest want hun auto blijft maar tegenpruttelen, maar op de duur heeft ze zich laten overtuigen om dan maar met de bus te komen. Dat vraagt wat meer tijd, maar zo erg was het toch ook weer niet, he.

We hebben weer eens een uitgebreid verslag van de stand van zaken gekregen. In onze ogen zag het er allemaal vrij goed uit, maar voor Greet was het de eerste keer dat Greet het hele verhaal in zijn geheel te horen kreeg. Voor haar moet het toch een hele boterham zijn om te verwerken.

Maandag staat er alweer een operatie op het programma, maar het einde van de reeks komt nu toch stilaan in zicht.

Dag 140

Door het lange liggen, en het intense genezingsproces, dat zowat 100% van haar energie gevergd heeft, is Greet heel wat spiermassa verloren. Die moet ze nu stilaan terug opbouwen door oefeningen te doen. Tot voor kort waren die oefeningen beperkt tot de bewegingen die de kinesist met haar armen en benen maakte, maar nu moet ze zelf aan het werk. Om weer soepel te worden, moet ze haar armen en handen (benen voorlopig nog niet) strekken en plooien. Om weer sterker te worden, moet ze kracht zetten, en dus heffen. Iemand anders zou daar gewichtjes voor gebruiken, maar Greet doet het in stijl, en dus met een parfumflesje.

Dag 139

Wat doet een meid als Greet de godganse dag? Veel bewegen kan niet, praten valt nog altijd dik tegen, TV zien is erg vermoeiend en een boek is nog steeds te zwaar. Veel slapen natuurlijk, maar de periode van voortdurend slapen is nu wel achter de rug (gelukkig). Denken waarschijnlijk. Maar waaraan? Waaraan denk je als je in een ziekenhuisbed ligt, vastgeketend aan al die kabeltjes en slangetjes? Aan je toestand neem ik aan. Aan hoe het nu verder moet? Aan de onzekere toekomst? Aan het lange wachten dat je in het vooruitzicht gesteld krijgt? Wachten op geleidelijke verbetering van je toestand. Als ik dat overdenk kan ik er eigenlijk niet bij dat ze er zo rustig onder blijft, zo sereen.

Dag 138

Heel wat technische beslommeringen deze middag. Greet was nog maar net terug van het nemen van een scan, en haar verband moest nog worden bijgewerkt voor ik bij haar mocht. Maar intussen was daar het dialysetoestel al, en waren er probleempjes met haar maagsonde. en dat komt allemaal bovenop de dagelijkse verzorging. Het is te begrijpen dat ze soms zin heeft om aan de noodrem te trekken.
Terwijl ik zat te wachten op de gang, kwam de dokter voorbij om even verslag uit te brengen, en hij was toch zeer tevreden over de vorderingen van de laatste weken.

Vanavond was Greet alweer wat vrolijker dan de voorbije dagen. Haar hoofdpijn was weg en ook haar koorts was gezakt. Logisch dus dat ze zich terug beter voelt. Toen we toekwamen was ze tv aan het kijken en bediende ze zelf het bakje! Ook haar bril op en af zetten lukt al aardig, de dagelijkse oefeningen hebben dus hun effect. Binnenkort kan ze Jan Spiergewijs weer een frietkot opheffen, dat beloofde ze ons toch :-)

dag 137

Het regent, vies weer, en dat heeft zijn weerslag op Greet.
Hoofdpijn, en andere pijnen, links en rechts, die haar iedere zin ontnemen. Zin om vooruit te gaan, zin om te glimlachen op een grapje, zin om naar een verhaal te luisteren, het is nu allemaal te veel. Morgen gaat het hard regenen en stormen, ze gaat dus moeilijke tijden tegemoet. Ik stel mij voor dat daar in dat hoofdje ook allerlei drukgebieden met elkaar in de clinch gaan. Vanmiddag kon Yannick ook al niet veel tegen de bui uitrichten. We gaan dus geduldig moeten wachten op beter weer.

Dag 136

Zondag, rustdag, Vandaag geen kine, geen dialyse, alleen uitrusten van de emoties van de afgelopen week. En dat zijn er genoeg geweest, zowel positieve als negatieve, met de operatie met bijbehorende pijn, de koorts, de verveling, maar ook het feit van elke dag wat sterker te zijn, en wat meer te kunnen... en het speciale bezoek natuurlijk.

21u: We hebben het hier al eens gezegd, een "statusoverzicht" heeft iets dubbelzinnigs. Je hoort dat er vooruitgang is, maar tegelijk wordt je weer geconfronteerd met de werkelijkheid. Wat we tot nu toe konden wegmoffelen achter de goede vooruitgang die ze maakt wordt weer in het volle daglicht geplaatst. Niet dat er onverwachte complicaties zijn of toestanden die er voordien niet waren. Nee, alles gaat eigenlijk zo goed als het kan, maar dan komen er dingen ter sprake die er altijd aanwezig waren en die nu weer bij naam en toenaam genoemd worden en die we voor onszelf toch liever verzwegen hadden gehouden. En de afgelopen maanden hebben we zo vaak gedacht "Als ze het maar haalt, dan is al de rest minder belangrijk, of dan kunnen we dat wel aan". Maar nu worden we steeds meer geconfronteerd met "de rest", en dan valt het ons toch nog zwaarder dan we verwacht hadden.

Ook voor Josep was het vandaag weer een moeilijke dag, want hij moest alweer afscheid nemen, zonder goed te weten hoe het allemaal verder zal verlopen. Hij vertrok dan ook met een zwaar gemoed, maar de last die hij meeneemt, is Greet lichter geworden, want ze was duidelijk zeer gelukkig dat hij weer eens gekomen is.

Dag 135

Omdat niet elke dag leuk is of gewoon draaglijk, was Greet vandaag wat neerslachtig. Een zeurende hoofdpijn die zich al een paar dagen aankondigt, een slechte nacht vanwege misselijkheid en buikpijn, en misschien ook een beetje teveel opwinding de vorige dag. En om het helemaal te verknoeien, komt dan dat vreselijke apparaat binnengerold voor de dagelijkse dialyse. Kortom een recept voor tranen en ontroostbaarheid. Zelfs Michiel kon nauwelijks de sfeer opkrikken. Eigenlijk had ik veel meer zulke momenten verwacht, dus al bij al valt het wel mee. Toch is het moeilijk voor ons om haar dan achter te laten, maar Greet gaf te kennen dat ze eigenlijk liever wilde slapen. Hopelijk is ze straks in betere form als Josep komt...

Dag 134

Veel bezoek vandaag, en alle talen door elkaar. Maar voor Greet is dat nog steeds geen probleem. Alleen voor het liplezen (ze had weer een beetje ademhalings-ondersteuning nodig) was het niet altijd even gemakkelijk omdat we eerst moesten uitvissen in welke taal ze bezig was.

Eigenlijk had ze wel wat pijn vandaag, maar de extra pijnstiller was toch een beetje uitgesteld, zodat ze niet slaperig zou zijn tijdens het bezoek, en er met volle teugen kon van genieten.

Dag 133

De nieuwe katheder is geplaatst, deze keer terwijl Greet onder verdoving was, zodat ze er niet zoveel last van had als gisteren. Door het verwijderen van de oude katheder was haar koorts ook vanzelf al weer een beetje gedaald.

Tegen het bezoekuur was ze alweer goed wakker, zodat ze volop kon genieten van de vriendinnen die erbij waren vandaag, en met hen onnozele quizjes uit de Flair kon spelen. Zij lazen de vragen voor, en Greet moest alleen maar antwoorden met ja of nee, of gezichten trekken (duh-uh, of natuurlijknietwatdenkjewel, of ssst, dat moet mama niet weten).

Dag 132

Ik kon het toch niet laten om weer langs te gaan vandaag.
De operatie van gisteren moet weer een staaltje medische spitstechnologie geweest zijn. Maar het ziet er wel naar uit dat het goed gelukt is, en Greet heeft vanaf nu niet alleen een polsslag maar ook een 'elleboogslag'. Zelf gehoord.

Haar eerste luister-CD is ook al toegekomen, dus als ze nu lang genoeg wakker kan blijven, heeft ze iets te doen. Echt vlot zal dat ook pas gaan als ze zelf de nodige apparatuur kan bedienen. Nu is ze nog afhankelijk van de hulp van de verpleging, en hoewel die heel erg in de weer zijn, zou ze het veel liever allemaal weer zelf kunnen.

20u: Een kathederinfectie gooit weer roet in het eten. Dat betekent niet alleen weer koorts en antibiotica. Het betekent ook dat de huidige katheders weer moeten vervangen worden en dat loopt niet van een leien dakje. Ze is al zo vaak geprikt dat ze nog moeilijk een goed plekje kunnen vinden. Na 2 uur proberen was het nog niet gelukt. Natuurlijk voelde Greet zich dan ook niet zo goed vanavond. Hopelijk lukt het morgen beter, en zijn we dan weer voor een hele tijd gerust.

Dag 131

De hoofdpijn heeft weer eens toegeslagen, en dus moest ik een vervangbezoeker vinden, om Greet niet te lang alleen te laten. Met Luc in het buitenland, Kaat aan het werk en Roel op kot, moest Cove dus opdraaien voor die functie. Maar hij heeft niet heel lang van zijn status kunnen genieten, want hij werd al snel weer buitengebonjourd, omdat Greet moest worden klaargemaakt voor de operatie van vandaag. De wondjes op haar ellebogen zouden vandaag worden gedicht.

Vanavond ben ik even bij Greet langsgegaan, na het "buitenland". Ze was eigenlijk net terug uit de operatiezaal waar ze dus eigenlijk lang vertoefd heeft. Was het daar aanschuiven of hebben ze veel werk gehad met haar elleboog, dat is niet zo duidelijk. Wel dat haar rechterelleboog een huidflap gekregen heeft, een die doorbloed wordt. Ik stel mij zo voor dat daar wat microchirurgie aan tepas kwam om al die bloedvaten met elkaar te verbinden, dus zal dat wel de reden geweest zijn waarom ze zolang weg geweest is. Enfin, ze lag er weer, nog een beetje in de roes van de verdoving en duidelijk niet van plan om haar ogen open te doen, alhoewel ze eigenlijk wel een beetje wakker was want ze antwoordde op al mijn vragen en ze stak haar tong uit om te zeggen dat ze dorst had (ons geheim teken voor dorst). Morgen zal ze wel weer wat wakkerder zijn. Heeft iemand zin om haar morgenmiddag te gaan bezoeken? Ria is nog ziek en kan dus niet gaan. Suggesties welkom (Cove zal er waarschijnlijk zijn, maar wie hem wil vergezellen is welkom).

Dag 130

Greet is elke dag zichtbaar wat sterker. Ook het spreken gaat elke dag een beetje beter. Alleen ziet ze dat zelf niet zo. Voor haar gaat het allemaal veel te traag. Ze zou zo graag rechtzitten, gebaren maken, verhalen vertellen, maar dat gaat allemaal nog niet.
Geduld meisje, het zal er sneller zijn dan je denkt, ook al kan je dat vandaag nog niet geloven. Maar ja, geduld is nooit je sterkste kant geweest.

Dag 129

De slechte bui van gisteren was alweer voorbij. Maar de dagen beginnen wel lang te duren en de verveling slaat toe. Bezoekjes zijn fijn,maar duren altijd te kort. En er ligt nu wel een hele stapel films klaar, maar het lukt niet altijd om de verpleger van dienst duidelijk te maken dat ze die wil zien.