Dag 43

Gisteren maakte iemand in het ziekenhuis de opmerking dat ze graag zien dat Kaat op bezoek komt, omdat ze altijd zo positief ingesteld is, en omdat ze zich zo sterk gedraagt. Dat deed me beseffen dat onze dochters stammen uit een geslacht van sterke vrouwen, die ofwel door hun wijsheid ofwel door hun grenzeloze levenslust de hele wereld aankunnen. En als ik hen samen zie, dan denk ik dat we er van elke soort eentje gekregen hebben.

Ook vandaag deed Greet het weer heel goed. Ze proberen stilletjes aan haar slaapmiddel af te bouwen, en ze reageerde daar prima op. Ze was een beetje wakkerder, maar bleef toch rustig. Er vloeide wel een traantje als ik tegen haar sprak, maar de raakte niet meer in paniek zoals we wel eerder gezien hebben. Pijnstillers krijgt ze intussen wel nog. We kunnen gerust zijn dat ze comfortabel is, ook als ze wakker wordt.

20u: Echt wakker worden zit er voorlopig nog niet in. In de loop van de namiddag kreeg ze het weer moeilijker. Ze wilde gaan praten en dat lukt natuurlijk niet. Kort voor het bezoekuur hebben ze haar dan toch opnieuw wat verdoving bijgegeven. En dat was maar goed ook, want toen kwam de dokter kijken naar het resultaat van de operatie van gisteren, en dat zijn dingen die ze beter niet kan zien. Wij ook niet trouwens. Maar de dokter was wel tevreden.