Dag 66

De afgelopen dagen kregen we bij het binnenkomen telkens weer te horen "Niets speciaals vandaag, geen problemen, alles is zoals het hoort". Eigenlijk geruststellend, en toch... weer geen wonder gebeurd, weer geen buitengewone genezing. We moeten blij zijn dat er niks speciaals is, maar dat is buiten de menselijke natuur gerekend.
Toch vinden de dokters alvast dat haar toestand van die aard is dat ze morgen weer naar het OK kan, en dan wordt er hopelijk weer wat extra vierkante centimeters met eigen huid bedekt. Haal de duimen maar weer boven.

Dag 65

Wat later dan gewoonlijk, maar de computer deed vandaag een beetje moeilijk. Onze computerexperts hebben zich eens kunnen uitleven vandaag, en nu moet ik alles opnieuw ontdekken. Maar we zijn terug op gang.

Met Greet ging alles prima vandaag. Ze was rustig, alles stabiel, en 's avonds een heel klein beetje wakker. Als ze onze stemmen hoorde, begon ze een beetje te wenen, maar ze doezelde al snel terug weg. Volgens de verpleger is dat niet erg, dat ze zo reageert. Dat is een teken dat ze haar toestand niet zomaar accepteert, dat ze vecht, dat ze weer beter wil worden.

Dag 64

Vandaag niet veel nieuws van het front. De Vijand ligt nog altijd op de loer maar hij wordt op veilige afstand gehouden door de goede zorgen en met veel liefde van het verplegend personeel. Intussen is de zottewijvenclub naarstig bezig aan de voorbereidingen van de benefietavond van 4 december. De al wat oudere generatie (30+?) krijgt aan het begin van de avond een Folkmuziek concert, tenminste dat is wat we opgevangen hebben, daarna mogen zij naar huis en begint het ernstige werk :-). Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat dat inhoud maar aan de affiche te zien is het allemaal lokaal talent (denk ik). Allemaal mensen die hun steentje willen bijdragen. Allemaal jeugd van tegenwoordig. Ze mogen er zijn.

Dag 63

Vandaag ben ik alleen bij je geweest. Mama was ziek en heeft jou dus de hele dag niet gezien. Dubbel ziek dus.
Je zag er goed uit. Zo goed als redelijkerwijs kan verwacht worden gezien je toestand, dat is de formulering die ik vaak gebruik, want dat is het ook. Je ziet er eigenlijk niet goed uit. Je hoort er uit te zien zoals op die foto, met je haren in je gezicht geblazen in plaats van netjes geschikt op je hoofdkussen, springend door het landschap in plaats van stilletjes in je bed. Maar toch zie je er goed uit want je hebt er al veel slechter uitgezien de laatste weken. Het is maar relatief. Hoe is het met haar? Een beetje beter, ja, tegenover eergisteren, maar oneindig veel slechter dan pakweg 2 maand geleden.
Dat klinkt wel erg pessimistisch, maar ach, dat mag af en toe, en diep van binnen is er de hoop en het vertrouwen dat het allemaal goed komt met jou. En niet relatief!

Dag 62

Een rustige nacht, alles stabiel. De tropische sfeer op haar kamer doet haar duidelijk deugd. Maar voor wie Greet een beetje kent, is dat vast geen verrassing.

20u: We waren er voor gewaarschuwd, tegenslagen horen er ook bij, zijn onvermijdelijk. Vandaag hebben we vernomen dat die buikoperatie van drie weken terug, die haar buikwonde moest afsluiten, een maat voor niets geweest is. Terug naar af. En hoe het verder moet, daar konden de dienstdoende verpleegster en dokter niets over zeggen, dat is voor de specialisten van abdominale heelkunde. Daarvoor zullen we moeten wachten tot morgen, en hopen dat ze een antwoord hebben. Maar hoop hebben we nog, ze ligt niet voor niets in het beste ziekenhuis van Belgie. Desondanks zal het toch weer een zware nacht worden.

Dag 61

Vanaf nu zal het gemakkelijker zijn om Greet weer op te warmen na de verzorging. De thermostaat van haar kamer is hersteld, en het is nu een stuk warmer op haar kamer. Meer dan 27 graden was het er, en ze had het dan ook lekker warm.

Ze had vannacht weer nog wat gebloed, zoals wel vaker gebeurt na een operatie, maar intussen was alles alweer onder controle.

Dag 60

17.30: De operatie van vandaag was tamelijk laat. Greet is nog maar net terug op de kamer. Alles is goed verlopen en ze is weer helemaal ingepakt. Ik voel me weer een stuk beter nu. Het is toch telkens weer een stresserende dag.

20.00: Tijdens de operatie van vandaag is (eindelijk!) de eerste huidtransplantatie gebeurd. Er is een stukje huid van haar rechterbeen naar haar linkerbeen overgebracht en voor alle zekerheid nog eens afgedekt met donorhuid, voor extra bescherming. Het is wel nog maar een heel klein stukje, om te kijken of het pakt, en of de plek waar de huid is weggehaald ook weer goed geneest, want ze heel wel een heel fragiel velleke. Een heel klein stapje dus vandaag, maar het is er toch weer eentje.
Wel was ze nog heel erg koud. In de voormiddag tijdens het bad koelt ze altijd al erg af, en vandaag lag ze tijdens de operatie ook nog eens een paar uur open en bloot. Gelukkig wordt er werk van gemaakt om haar zo snel ogelijk weer op te warmen, niet alleen met een dekentje waar warme lucht wordt onder geblazen,maar ook nog met een verwarmingslamp die eigenlijk bedoeld is voor te vroeg geboren babytjes.

De foto van vandaag is de fameuze foto die op haar kamer hangt. We hebben deze dit weekend gevonden op haar eigen computer.

dag 59

Dag lieve Greet,
Tijd voor nog een briefje aan jou. Een tijdje geleden vonden we deze foto van jou, en we dachten direct terug aan het verhaal van die twee meisjes, de een stil in het ziekenhuis en de ander levendig in onze herinnering. Akelig treffend is die compositie, alsof je bij het maken ervan al een voorgevoel had van wat er ging gebeuren.
Gisteren hebben we een lange babbel gehad met een van jouw verplegers. Hij had je al een tijdje niet meer gezien, en was diep onder de indruk van de manier waarop je wonden aan het herstellen waren. Hij vroeg zich hardop af waar je de energie vandaan haalt om dit te bereiken. Een deel van het antwoord ligt natuurlijk klaar, je ben bezig het gezonde deel van je lichaam te verteren, af te breken, om die energie eruit te halen. Je smelt zienderogen weg, jouw armen zijn al verworden tot stokjes, en je gezicht begint ook al stilletjes in te vallen. Maar dat zijn dingen die wel weer goed komen eens alle verwondingen geheeld zijn, dat weten we wel. De positieve kant is dat jouw lichaam die hulpbronnen aanspreekt om de wonden te genezen, en dat je de mensen daar paf van doet staan. Daar zou je nogal eens van genieten moest je je ervan bewust zijn. Misschien kan je er later echt van genieten, als je er klaar voor bent om dit te lezen. Slaap nu maar verder en verwonder de wereld nog wat.
Je papa,

Vanavond lag je daar weer heel rustig, bijna als Sneeuwwitje. Heel toepasselijk op een dag als vandaag, terwijl de sneeuwvlokjes tegen je raam dwarrelen, maar jij ze niet ziet. Intussen zijn al je "parameters" weer goed, en ben je weer klaar voor een volgend stapje. Dat wil zeggen dat je morgen weer naar de operatiekamer gaat. We hopen op goed nieuws morgen avond, en dat al je supporters je hun energie toesturen, zodat je die toch wel zware dag goed aankan.

PS Bestaat er ook zoiets als een vaderkloek?

dag 58

Gisteren ben ik niet op bezoek geweest omdat ik een beetje ziekjes was. Niks ernstig, waarschijnlijk gewoon de spanning van de afgelopen weken die zich moest ontladen, maar ik wilde in elk geval niet het risico nemen om Greet met iets te besmetten. Het leek daardoor alsof ik haar al verschrikkelijk lang niet meer gezien had. Maar er is in de tussentijd niet echt iets veranderd. Alles blijft stabiel, maar er is nu blijkbaar toch weer twijfel of haar breuken nu al genezen zijn of niet. We wachten nog steeds op informatie van de specialisten ter zake.

Dag Greetje,

Jij weet het niet, maar ik ben bij je geweest.
Ik heb je haar en je gezicht gestreeld met mijn plastieken-handschoenen-handen.
Ik heb je gevraagd om even te glimlachen. Wat je natuurlijk niet deed.
Ik heb onder de lakens gegluurd naar je hals en naar je armen, en versteld staan kijken naar al die machines waarmee je verbonden bent.
En ik ben blij dat ik dat allemaal gedaan heb.
Nu denk ik aan jou, niet meer als de zwaargekwetste-Greet, maar als de Greet-die-beter-wordt.
Ik heb er vertrouwen in.

Omdat je zo sterk bent, en al die machines het wel van je overnemen als je lichaam even hapert.
Omdat iedereen in het ziekenhuis zo betrokken en bekommerd is.
Omdat je mama onvermoeibaar als een moederkloek over je waakt.
En omdat wij allemaal zo vurig wensen dat het je lukt.

Dus slaap gerust nog wat, en genees jij maar rustig verder.
Die glimlach, die krijg ik nog wel.

Een zachte knuffel,

Tante Els

Dag 57

Gisteren had Greet een opgezwollen kaak en oog, waar we ons wat zorgen over maakte. Gelukkig was de zwelling vandaag al heel wat minder. Er was vocht naar haar wang gezakt door te lang op één kant te liggen tijden het verzorgingsmoment. Door haar hoofd wat hoger te leggen, is het vocht weer weggetrokken.
Op het einde van het bezoekhalfuurtje kwamen er 2 verplegers binnen om foto's te maken van haar arm en bekken. Straks weten we in hoeverre haar breuken al hersteld zijn.

Dag 56

Ze hebben ons vandaag weer de daver op het lijf gejaagd. De omroeper kwam zoals steeds met zijn boodschap: "Meneer X en mevrouw Y zijn naar de kamer." En toen: "De familie van Greet Nelles moet even wachten." Dan vrees je het ergste natuurlijk, maar toen bleek dat het baduurtje wat was uitgelopen, en dat haar verbanden nog opnieuw moesten worden aangebracht. Na 10 minuutjes mochten we dan naar de afdeling, maar ook daar moesten we nog even wachten, want haar haar was nog niet gekamd. Toch een teken dat ze echt tot in de puntjes verzorgd wordt.
Omdat ze dus nog maar net uit bad kwam, was ze nog erg koud, en daardoor wat bleek, en nog zeer diep in slaap. Toch trok ze een vies gezicht toen ze haar een beetje verplaatsten. Maar dat duurde gelukkig maar heel eventjes.

Dag 55

Nu Greet sinds een paar dagen weer regelmatig naar het bad gaat, zit er blijkbaar goede verbetering in de toestand van de wonden. Ook de nevenverschijnselen van de infectie zijn aan het minderen. Toch wordt haar wekelijks uitstapje naar de operatiekamer nog even uitgesteld, zodat ze terug op kracht kan komen.

Met dank aan Michiel voor de foto

Dag 54

Terwijl hier alle aandacht voortdurend naar Greet ging, moest Roel examens doen. Met de gespannen sfeer hier thuis, en als "ontspanning" twee keer per dag naar het ziekenhuis tijdens de blokweek, dat zijn ver van ideale studieomstandigheden. Maar hij heeft het toch klaargespeeld. Gisteren heeft hij zijn punten gekregen en die zijn zeer goed. We zijn trots op hem, dat mag ook wel eens gezegd worden.

Gisteren werd het slaapmiddel van Greet weer even op een laag pitje gezet. Toen ze haar ogen open deed, probeerde ze weer te praten. De verpleger heeft haar toen uitgelegd dat dat voorlopig nog niet mogelijk is, en gezegd waar ze was, en wat er is. Ze leek dat goed te begrijpen en te accepteren. Geen paniekreacties deze keer. Ze vroegen haar om haar tong uit te steken, en dat deed ze ook. :-)
Ook vanavond was ze wat wakkerder, maar bleef ze toch mooi rustig. We hadden wel het gevoel dat ze besefte dat wij daar waren, en we hebben haar verteld over alle activiteiten die op stapel staan en haar het bijbehorende muziekje laten horen. Dat zal haar zeker deugd gedaan hebben.

Dag 53

Op de kamer van Greet hangt een heel mooie foto van haar die Josep heeft opgestuurd zodat wij, en ook de mensen die haar verzorgen toch haar glimlach kunnen zien telkens we de kamer binnenkomen. De verpleger die vanmiddag bij haar was zei over die foto: "Dat is waar we naartoe werken. Het zal nog wel even duren, maar zo moet ze terug worden."

Het bad schijnt weer in orde te zijn, dus vanaf vandaag begint weer het dagelijkse ritueel. Volgens diezelfde verpleger zien haar wonden er ook stilaan een beetje beter uit. Het lijkt er dus op dat we weer op de goede weg zijn.

Dag 52

In tegenstelling met wat er gepland was, moest Greet vandaag niet naar het bad. Niet omdat er met haar iets aan de hand is, maar omdat eerste de loodgieter moet langskomen.
Ze schijnt intussen goed te reageren om de antibiotica, dus we hopen dat deze angstige dagen snel weer voorbij zijn, en dat ze terug kan beginnen vooruit gaan.

Dag 51

15u: Greet zag er goed uit vandaag. Nu ze geen beademingsbuis meer in haar mond heeft, ziet ze er normaler uit. Enkel het buisje van haar sondevoeding belemmert het uitzicht van haar gelaat. Het lijkt bijna alsof ze gewoon ligt te slapen.
Omdat ze net nog een beetje bloed had bijgekregen, had ze ook een mooie kleur.
De verpleger toonde ons de omvang van haar beenwonden. We hadden hier eigenlijk nog steeds geen volledig zicht op. Je wilt dit weten, maar eigenlijk ook weer niet. Nu weten we het, en het is niet erger dan we het ons voorgesteld hadden.
We namen eens een kijkje naar haar arm die uit de spalk gehaald is. Die ziet er een beetje eng uit: met bloeduitstortingen en erg mager, maar de binnenkant van de arm is in orde en de buitenkant zal ook wel terug in orde komen. De kiné zal nu oefeningen moeten doen met haar om de armspieren terug te ontwikkelen.


Time for a little update in English.
As we have told you before, Greet had a broken arm, broken ribs and several fractures in her pelvis. This week new photos were made to see how these fractures are healing, and the doctors decided to remove the splint from her arm and the fixator from the pelvis. From now on she can start to do exercises to mobilise her joints. They are stiff from being immobilised for such a long time.

The closing of her wounds is going very slowly. It is a process that will take months. In the mean time we are still concerned about the risk of infections. She has one right now and needs to take antibiotics.
In the mean time, she is still kept in narcosis. Every few days they lower the dose to see how she reacts when she wakes up, but as long as she has too much pain, they keep her asleep.

Ya es tiempo de poneros al día en español.
Contamos antes que Greet tenía fracturas en su brazo derecho, en sus costillas y en la cadera.Esta semana tomaron fotos para ver la condición de las fracturas,y los doctores decidieron remover la tablilla de su brazo y el sistema estabilizador de la cadera. Ahora tiene que mover los brazos y las piernas para movilizar las articulaciones, que están rígidas de tanto tiempo sin mover.

El cierre de las heridas en sus piernas y barriga es un proceso que va muy despacio y necesitará varios meses. Entretanto estamos preocupados por el riesgo de infecciones. Hay una infección en este momento y tiene que tomar antibiótica.

Todavía sigue anestesiada. De vez en cuando bajan la dosis para ver como reacciona cuando despierta, pero si sufre demasiado, la dejan dormir unas días mas.

La vie en rose

De vrienden en vriendinnen van Greet organiseren een benefietavond. De opbrengst ervan gaat naar het Rode Kruis en het bloedtransfusiecentrum, voor zover het niet nodig is voor Greet zelf.
We zullen jullie laten weten vanaf wanneer de kaarten te verkrijgen zijn.

Dag 50

15u: Er zijn vandaag wel wat veranderingen te melden.
Gisteren tijdens haar bezoek aan de OK zijn er ook foto's gemaakt van haar rechterarm en bekken. Blijkbaar is alles daar goed genoeg bevonden want zowel de spalk aan haar arm als de bekkenfixateur zijn nu verwijderd. Vanaf nu kan ze dus ook beginnen met oefeningen om haar arm terug beweeglijk te maken, net zoals ze nu al doet voor haar benen.
Het minder goede nieuws is dat ze terug antibiotica moet krijgen omwille van de infectie.
We mochten vandaag niet te lang binnen blijven want de verpleger was alles aan het klaarzetten voor het plaatsen van een beademingsbuisje door haar keel. Dat zou gebeuren zodra wij weg waren. Dat lijkt heel akelig, maar de in het ziekenhuis zeggen ze ons dat het voor haar minder lastig is dan het buisje door haar mond dat ze tot nu toe had. In elk geval zal haar gezicht dan beter zichtbaar zijn, en worden haar keel en mond meer gespaard.

21u: Het plaatsen van het beademingssysteem is vlot verlopen, maar het blijft nog wel even wennen aan het nieuwe zicht. Omdat ook haar katheders aan vervanging toe zijn, en ze nog niet opgefrist was na die ingrepen, zag er vanavond niet op haar best uit. Morgen, als ze wat gewassen is, zal ze er hopelijk wat beter uit zien.

Met dank aan Tiny voor de foto

Dag 49

Zeven weken al. Toen de dokters op die eerste dag zeiden dat ze een aantal weken onder narcose zou gehouden worden, hadden we nooit gedacht dat dit meer dan zeven weken zouden worden. Het begint stilaan op een winterslaap te lijken.

14.15u: Daarnet was er een telefoontje van het ziekenhuis om te zeggen dat Greet terug is op haar kamer. De ingreep is goed verlopen. De kunsthuid van haar rechterbeen is weggehaald en vervangen door donorhuid. Niet echt een stap vooruit, maar het allerbelangrijkste is nu de beginnende infectie onder controle te houden.

Met dank aan Annelies voor de foto.

Dag 48

Gisterenavond en vanmorgen hebben we nog met het ziekenhuis gebeld. De koorts was gisterenavond terug gedaald. Voorlopig geen reden tot paniek dus.

17u: We spraken vanmiddag even met de dokter. Greet heeft wel degelijk wat infectie op haar wonden, maar enkel oppervlakkig. De dokter maakte zich hier weinig zorgen over, maar het vertraagt natuurlijk wel de genezing. Morgen is het, zoals iedere donderdag, operatie.

Dag 47

We zijn gisteren een beetje nalatig geweest. Dat kwam eigenlijk omdat we vlak na het avondbezoek op familiebezoek geweest zijn. Tja, een beetje ontspanning moet kunnen, niet waar. Daarom hier toch nog het verslag van gisterenavond. Toen we toekwamen was ze net terug van de OK, nog niet helemaal opnieuw aangesloten aan alle tubetjes en slangen, maar toch al helemaal op temperatuur. We zijn helaas een beetje te optimistisch geweest gisterenmorgen, de eigen-huidtransplantatie die we verwacht hadden is niet doorgegaan omdat er nog wat contaminaties aanwezig waren. In plaats daarvan heeft ze tijdelijk donorhuid gekregen. Ook de bekkenbeugel is nog niet weg en dat alles zorgde voor een zeker downgevoel. Ach, we zijn er herhaaldelijk voor gewaarschuwd, maar toch slaat het telkens weer toe als het niet helemaal volgens de verwachtingen gaat.

15u: De infectie schijnt onder controle te zijn. We kunnen nu alleen maar hopen dat ze spoedig toch klaar is voor de volgende stap. Morgen hopen we weer eens met een dokter te spreken, en dan hebben we waarschijnlijk weer wat concretere vooruitzichten.

20u: Vanavond had Greet wat koorts. Blijkbaar steekt de infectie toch opnieuw de kop op. Duimen maar dat dit geen al te grote stap achteruit betekent.

Dag 46

17.30u: Greet is net terug van de OK, en alles is goed verlopen. Meer informatie straks na het bezoek.

Dag 45

Zondag is ook in het ziekenhuis een rustige dag. En loopt dan minder personeel rond dan in de week, en er worden dan geen onderzoeken, operaties of behandelingen gepland. Dus ook voor Greet is het vandaag een rustdag. Zelfs geen fitness op zondag.

Roel wordt intussen erg goed in het parkeren in een parkeergarage. Zijn oefenritjes voor zijn rijbewijs blijven de laatste tijd beperkt tot een rit naar het ziekenhuis en terug. Maar dat kan hij dan ook al heel goed.

20u30: Morgen is het opnieuw OK dag (niet okee maar okaa) en dan beslist men over het plaatsen van autogreffen, transplantaties van eigen huis dus. En ook over het verwijderen van de bekkenstabilisatiebeugels, de stangen die het bekken tot nu toe bijeengehouden hebben. Dat zou een serieuze verbetering zijn want dat betekent dat die afdeling goed geheeld is. Laat ons dus duimen, hopen, kaarsen branden enz. dat het OK zal zijn in de OK.

Dag 44

15u: Geen grote veranderingen vandaag. Ons prinsesje slaapt nog steeds rustig verder en waarschijnlijk zullen er dit weekend geen pogingen meer zijn om haar wakkerder te laten worden, want maandag moet ze alweer naar de operatiekamer. Als alles goed gaat, krijgt ze dan voor de eerste keer een transplantatie van haar eigen huid.

Dag 43

Gisteren maakte iemand in het ziekenhuis de opmerking dat ze graag zien dat Kaat op bezoek komt, omdat ze altijd zo positief ingesteld is, en omdat ze zich zo sterk gedraagt. Dat deed me beseffen dat onze dochters stammen uit een geslacht van sterke vrouwen, die ofwel door hun wijsheid ofwel door hun grenzeloze levenslust de hele wereld aankunnen. En als ik hen samen zie, dan denk ik dat we er van elke soort eentje gekregen hebben.

Ook vandaag deed Greet het weer heel goed. Ze proberen stilletjes aan haar slaapmiddel af te bouwen, en ze reageerde daar prima op. Ze was een beetje wakkerder, maar bleef toch rustig. Er vloeide wel een traantje als ik tegen haar sprak, maar de raakte niet meer in paniek zoals we wel eerder gezien hebben. Pijnstillers krijgt ze intussen wel nog. We kunnen gerust zijn dat ze comfortabel is, ook als ze wakker wordt.

20u: Echt wakker worden zit er voorlopig nog niet in. In de loop van de namiddag kreeg ze het weer moeilijker. Ze wilde gaan praten en dat lukt natuurlijk niet. Kort voor het bezoekuur hebben ze haar dan toch opnieuw wat verdoving bijgegeven. En dat was maar goed ook, want toen kwam de dokter kijken naar het resultaat van de operatie van gisteren, en dat zijn dingen die ze beter niet kan zien. Wij ook niet trouwens. Maar de dokter was wel tevreden.

Dag 42

13.30u: De hele voormiddag hebben we zitten praten met de heren van de verzekering, om zeker te zijn dat alle paperassen die met het ongeval en alle gevolgen ervan in orde komen. Een hele boterham is dat. Maar gelukkig zullen zij helpen om dat allemaal mee op volgen, zodat we ons hopelijk geen zorgen zullen moeten maken over de financiële gevolgen.
Intussen zou Greet op weg moeten zijn naar de operatiezaal, voor de toch wel belangrijke ingreep van vandaag. Nog maar eens tijd voor kaarsjes.

20u: De kaarsjes hebben weer hun werk gedaan, en de chirurgen ook trouwens. De operatie is goed verlopen, weinig bloedverlies en ons Greet was weer helemaal op temperatuur toen we toekwamen. Haar buikwonde was vandaag onderwerp van chirurgie en ze is nu afgedekt op zo'n manier dat ze nu vanzelf kan toegroeien. Met het betere nieuws van gisteren en de goede afloop van de operatie vandaag is er weer heel wat van de druk afgenomen. Toch worden we de vluchtigheid van die opluchting gewaar als we haar daar dan zien liggen, stil en klein, verbonden aan de machines die haar leven bewaken.

Dag 41

Vandaag hebben de dokters een stafmeeting gehad om ons Greet nog eens in het lang en het breed te bespreken, en daarna is een van de dokters met ons komen praten. Uiteraard gingen we daar met een klein hartje naar toe, omdat tijdens we dit gesprek waarschijnlijk te weten zouden komen wat haar vooruitzichten zijn op lange termijn.
En al bij al blijkt het allemaal nogal mee te vallen. Het had zoveel erger kunnen zijn.
Morgen wordt de wonde op haar buik gedicht, en als het allemaal goed verloopt krijgt ze misschien zelfs haar eerste huidtransplantatie. Haar bekken heeft waarschijnlijk geen verdere behandeling nodig, en ook voor de breuk van haar elleboog zijn er op korte termijn geen ingrepen gepland.
Vandaag is ook de kine gestart, en moet ze dus beginnen fitnessen. Haar gewrichten, en dan vooral de knieën, zijn een beetje stram geworden van het lange stilliggen, en die moeten dus stilaan weer soepel gemaakt worden. De beweeglijkheid van haar heupen bleek beter dan verwacht.
Blijft natuurlijk het gegeven dat ze nog steeds onder narcose is, dat ze nog een paar maanden op intensieve zal moeten blijven en dat haar revalidatie zeer veel tijd zal vragen. En ook dat complicaties nog steeds een reële mogelijkheid zijn. Blijf dus nog maar duimen voor Greet.

Dag 40

Lieve schat,
't Is geen pretje om je daar te zien liggen, geel, opgezwollen oogjes, slangen, buisjes, machinerie!
Weet dat we allemaal heel hard aan je denken, en willen dat je weer de vroegere blije, levenslustige Greet wordt. Weet ook dat heel de familie, al je vrienden, heel de wereld, heel veel van je houden, zoveel dat het wel goed moet komen. Panikeer maar niet te erg als je wakker wordt, we zijn er om je door de moeilijke periode te loodsen. En wie weet, ik denk zo, dat je ons later nog zult uitlachen om onze bezorgdheid en angst.
Ik hoop dat het waar wordt.

Oma


15u: Vandaag gaat alles weer goed, rustige hartslag, minder zuurstof, goede bloeddruk en niet te koud. Dat zien we allemaal graag. Er wordt nu zelfs luidop van langetermijnplannen gesproken. De dokters zullen al wel langer over nagedacht hebben over wat er nog allemaal moet gebeuren, wat er mogelijk is en wat niet, maar tegen ons hebben ze altijd gezegd dat we niet verder vooruit mochten kijken dan een dag per keer. Morgen hebben we een ontmoeting met de dokters, zodat ze ons kunnen vertellen wat er de komende tijd op het programma staat. En hoe lang die langetermijnplanning dan is, zullen we dan wel horen.

Dag 39

20u30:
Dag wereld,
Vermits je zitten te wachten op nieuws, ziehier. Greet is vandaag weer heelhuids uit de operatiekamer gekomen. Ik weet het. Heelhuids is een ongepaste uitdrukking in dit verband (shit), maar anderzijds, een beetje galgenhumor houdt een mens op de been (alweer fout).
Desondanks is het niet helemaal verkeerd want Greet heeft weer een stukje (kunst)huid bijgekregen, op haar ander been deze keer. De hele operatie is deze keer nog vlotter verlopen dan de vorige keer, sneller, met minder bloedverlies, met minder warmte verlies (de vorige keren durfde ze al eens met een lichaamstemperatuur van 35 graden of minder naar haar kamer terugkeren).

Dag 38

Doornroosje,

Gisteren schreef ik je over de dag van gisteren. De dag waarop je in slaap viel, honderd jaar geleden.
Ik heb daar de hele dag over nagedacht, terwijl ik verder liep.
Als honderd jaar als de dag van gisteren is, dan is duizend jaar als tien dagen geleden. [...]
Maar dan is de dag van morgen ook pas over honderd jaar.
Dat verbaast me niet.
Morgen: dat is zó ver weg, zó onbereikbaar ver weg.
Dat heb ik altijd al gevonden.
Morgen is over honderd jaar.
Er gaan vier jaar in een uur.
De zon gaat onder. Over een jaar wordt het donker.
Over tien jaar ga ik slapen en aan jou denken.
Eergisteren was je nog niet eens geboren.
Overmorgen gooien je achterkleinkinderen met sneeuwballen.
En nu lijkt wel eindeloos te duren. Klein ondeelbaar nu.
Het is nu. Het is altijd maar nu.

P.

uit "Brieven aan Doornroosje" van Toon Tellegen.


20u: Vandaag zijn we enkel 's avonds bij Greet geweest, zodat we overdag eens bij Kaat op bezoek konden gaan. Want hoe stoer ze ook doet, ook zij heeft soms de hulp van papa en mama nodig.
De toestand van Greet is intussen nog altijd stabiel. De voeding verloopt nu zo goed dat ze haar zelfs op dieet hebben moeten zetten. Bij wijze van spreken dan. Ze kreeg vandaag minder dan gisteren omdat ze teveel calorieën haalde uit de voeding die ze kreeg.
Morgen moet ze alweer naar de operatiekamer. Het is de bedoeling om nu ook op haar andere been kunsthuid te zetten. Laat die kaarsjes dus maar weer branden.

Dag 37

Een zondag die geen echte Zondag is. Een feestdag zonder reden om te feesten. Een 1 november dag in al zijn troosteloosheid. We missen je.

15u: Vandaag heb je nog wat bloed bijgekregen, omdat er vannacht een bloedvatje stuk was in je buik. Geen ramp, gewoon een ongemak, vooral dan voor de verpleger. Verder ben je weer wat meer onder verdoving omdat je een beetje te vaak wakker werd en telkens begon te wenen. Slecht voor je hart en je algemene conditie, maar die worden nu dus een beetje rust gegund. Positief is dat je sondevoeding weer verder is opgedreven zodat je lever, die te lijden heeft van onder meer de intraveneuze voeding, kan recupereren.