Operatie geslaagd!

Wat een zenuwslopende dag was het weer vandaag. Het afwachten met de telefoon dichtbij, het telefoneren om te weten of ze al terug was, de lange wandeling met een klein hartje door de "gang der zuchten", allerlei deja-vue-gevoelens doken weer op. En dan duurde het ook nog eens zo lang voor we wisten hoe de operatie verlopen was. Greet was al om 10 uur naar de operatiezaal gebracht, maar toen we om 5 uur op haar kamer aankwamen, was ze nog steeds niet terug. Dus nog langer wachten, tot de dokter zijn ronde deed, en ons eindelijk kon gerust stellen, met de melding dat de operatie goed verlopen was en dat ze alles hadden kunnen doen wat gepland was. Haar buik ziet er weer terug een klein beetje beter uit.
Pas om half 8 was ze dan eindelijk zelf daar, nog heel bleek en een beetje misselijk, maar tegelijk ook met een stralende glimlach.

Weer in het ziekenhuis

Daarnet hebben we Greet naar het ziekenhuis gebracht voor de eerste van wat waarschijnlijk een lange reeks hersteloperaties wordt. Twijfelend tussen veel goede moed, en schrik dat het toch niet allemaal zal lopen zoals gepland.
Het zal pas tijdens de operatie zelf blijken wat er mogelijk is, en wat niet, en dat maakt ons allemaal extra zenuwachtig. Alle duimen, kaarsjes en goede wensen zijn dus meer dan welkom.
Voor wie haar een elektronisch ziekenhuiskaartje wil sturen: ze ligt op afdeling 447.

La vie en rose II

... en ze leefde nog lang en gelukkig.

~THE END~

Eindelijk thuis!

Na een uurtje op spoed bleek dat ze aan mijn pijnlijke teen niet veel konden doen. Ik mocht dus gelukkig weer naar huis. (voor een pijntje aan je dikke teen houden ze je ook niet in het ziekenhuis, gelukkig) En zo kon mijn "thuiszijn" eindelijk beginnen.
Het is nog even aanpassen: al mijn ziekenhuisrommel thuis een plaatsje geven, nieuwe dagelijkse routines kweken, nieuwe kinesist, zelf gedisciplineerd genoeg zijn om braafjes al mijn oefeningen te doen... maar ik begin er in te komen.
Zaterdagavond gingen we een avondje naar Brussel: met de trein. Dat is vanuit Leuven met de rolstoel wel goed te doen, mits een paar stapjes met krukken.Toen we in het centraal station stonden, klaar om op te stappen, nam de conducteur ons mee, naar een deur zonder trapje. En terwijl hij al enthousiast bezig was een hellend vlakje uit te halen, stond ik gewoon recht en stapte de trein op. Zijn gezicht was goud waard.

Eindelijk thuis(?)

Vrijdag was het eindelijk zover: de dag waarop we allemaal zo lang hebben gewacht. Maar het is niet echt verlopen zoals gepland.

In de loop van de week had Greet pijn gekregen aan haar voet. Zoals je mag verwachten in een ziekenhuis werd dat direct onderzocht, en werden er foto's gemaakt om zeker te zijn dat er niks ernstig aan de hand was. Daarop was er niks te zien en tegen vrijdag morgen leek de pijn ook minder. En trouwens, een pijnlijke teen is niet iets waar Greet zich laat door tegenhouden. Maar in de loop van de avond werd de pijn heviger en als we goed en wel thuis waren, werd het onverdraaglijk. Zo erg dat we er zo snel mogelijk wilden naar laten kijken. En zo kwam het dat we de eerste officiële avond thuis doorgebracht hebben .... op de spoed.

met Flair.

Vanaf nu ben ik een klein beetje een BV. Rond de middag ging ik vragen aan de balie op ze de nieuwe flair al hadden, waarop de balie-mevrouw vroeg: "aah, ben jij dat die daar in staat?". hihi.
En ook in gasthuisberg liep de verpleging al rond met een kopietje.
Ik vond het in ieder geval wel een leuk artikel.
Ondertussen kan ik hier verder aftellen...mijn laatste dagen in pellenberg. Mijn kamer wordt leger en leger. We zijn de laatste onderzoekjes aan het doen, kinesisten aan het zoeken, afscheid aan het nemen. Zelfs de priester is al langs geweest :). Tijd dat ik naar huis kom!

Ikea en andere avonturen.

Twee weken geleden kwam Inox-man aangevlogen en installeerde een knallende nieuwe trapleuning bij ons thuis. Zodat ik ook op een veilige manier boven kan geraken. En zo kon ik -eindelijk- weer in mijn eigen bedje slapen (nuja, dat van Kaat). Met als gevolg... rugpijn! Mijn bekken kon dat minimatrasje niet goed aan... wat ons weer leidde naar het volgende avontuur:
Op naar Ikea: matrassen testen, op- en neergaande lattenbodems kopen en vooral mijn nieuwe bed krijgen! (met dank aan mijn lieve vriendinnentjes) En uiteraard nog een heleboel andere leuke dingetjes, je weet hoe dat gaat, in ikea...
Dus nu slaap ik eindelijk záálig in mijn nieuw bedje, en is mijn kamer bijna klaar voor mijn thuiskomst!

Vandaag zouden we met de ergo naar de markt gaan. Maar omdat er geen andere kandidaten waren, vond mijn ergotherapeute dat het tijd was voor de volgende stap in het mobiel-zijn:
het openbaar vervoer!
Dus namen we de bus richting Leuven, voor een namiddagje shoppen. Óp krukken natuurlijk, wat meteen een goede oefening was. pfft... en dan willen ze me sport aanpraten. Als winkelen ook kan, dan weet ik het wel...

gefopt!

Een tijdje geleden informeerden de dokters mij over een onderzoek dat ze nog wilden doen voor ik naar huis ga, hoe het in zijn werk zou gaan enzo...
Maar gisteren kwam ik de dokter tegen op de gang. Ze zei me dat het onderzoek toch niet zou door gaan. Toen ik, uiteraard, vroeg waarom, antwoordde ze doodleuk:
"Omdat dat onderzoek nog niet bestaat."
Blijkbaar hebben dokters wat dat betreft best wel veel fantasie.

Kleine overwinning vandaag: ik heb eindelijk gedaan waar ik maanden geleden al naar uit keek, op hoopte, van droomde:
Ik ben vandaag al stappend het brandwondencentrum binnengekomen! Heerlijk om na al die tijd, na al die moeite, ook daar eens te tonen wat ik nu allemaal kan. Met het bijhorende aanmoedigingsgejuich van de verpleging daar erbij natuurlijk!Want mijn overwinningen zijn ook hun overwinningen natuurlijk.

Ronde tafel

Vandaag was nóg een spannendere dag! Het was namelijk nog eens tijd voor een ronde tafel. Dat is een kleine vergadering met de therapeuten, dokter, verpleging en iedereen die hier iets met mij te maken heeft. Om alle dingen eens op een rijtje te zetten.
En nadat we eens overlopen hadden welke geweldige vooruitgangen ik gemaakt had, kwam het allerleukste nieuws: Ik mag bijna naar huis!!!
26 februari is het zo ver! Hoera!
Ik moet thuis natuurlijk blijven kine volgen en blijven oefenen, want ik ben er nog lang niet. Maar het heeft lang genoeg geduurd, een tijdje thuis zijn gaat me reuzegoed doen!
Nog drieënhalve week.
hoera.

EMG

Vandaag was een spannende dag, het was tijd voor een EMG-onderzoek.
Dit is een onderzoek dat met electrische stimulering de werking van de zenuwen checkt. Dit was nodig omdat ik links een "dropvoet"heb: ik kan niet op eigen kracht mijn voet optrekken. En we wilden wel eens weten hoe dat zat, want ik kan die spier wel een klein beetje bewegen maar niet genoeg. Daarom moet ik een spalkje dragen in mijn linkerschoen. Niet zo'n zware last, maar toch, zonder zou leuker zijn.
Het onderzoek was best akelig: er werd eerst een electrode op mijn voet geplaatst, en dan gaf de dokter van op verschillende plaatsen op mijn been klein elektrische schokjes. Ik voelde die door heel mijn lichaam! Maar dat was nog niet het ergste.
Toen haalde ze een drie centimeter lange dunne naald tevoorschijn, die ook met haar computer verbonden was. Die stak ze helemaal in verschillende spieren.(Klinkt pijnlijker dan het is hoor.) Via de naald stuurde ze dan electrische schokjes naar de electrode op mijn voet. Als ik dan mijn spieren aanspande, konden we door het geruis van de computer horen of het signaal fatsoenlijk doorkwam. Al mijn spieren gaven een duidelijk geluid, behalve de spier die ik nodig heb om mijn voet op te tillen.
Dat betekent dus dat de grote zenuwtak die vanuit mijn ruggengraat vertrekt, niet beschadigd of geplet is, maar dat er ergens in mijn been toch een zenuwpje geraakt is.
Dat wordt dus een spalkje blijven dragen.

Model-for-a-day

Omdat bij mijn artikeltje in de flair ook een mooie nieuwe foto hoort, stuurden ze vandaag hun fotograaf op me af! Gewoon bij ons in de tuin of de veranda zou een beetje saai geweest zijn, dus trokken Kaat en ik met de fotograaf naar het station van Leuven. Op het stationsplein deden we een heuse fotosessie, inclusief making-of. Ik haalde mijn beste modellenpose's boven. En zo was ik eventjes de ster van de dag!
Zoals eerder gezegd, het resultaat is te zien in nr. 8
Danku Flair.

7 maand.

Al 7 maanden in Pellenberg. Het begint lang te worden. Maar gelukkig mag ik tussen al dat oefenen ook eens wat leuks doen. Shoppen bijvoorbeeld!
Met de ergo trokken we een dagje naar Ikea,
en met de oma, mama, zus en schoonbroer, ging ik een dagje solden doen in Wijnegem!
Heerlijk, om nog eens uitgebreid te kunnen winkelen!

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Het revalideren gaat goed, dus we zijn bezig met de puntjes op de i te zetten: conditie kweken, buiten wandelen op moeilijk begaanbare paadjes, mijn knieën net ietsje meer buigen. Enzovoort. En het stappen zonder krukken gaat steeds beter. Beter dan ik had verwacht. En ik stap ook soms met een stok. Net als dr. House. Dus de zoektocht naar een hippe stok is bij deze geopend.
De Flair is intussen hier geweest, voor een exclusief interview. :) In Flair 8 komt het. Ik kijk er alvast naar uit.

Help!

Flair heeft mij een moeilijke opdracht gegeven.
Ze willen dat ik enkele mooie foto's van mezelf uitkies voor bij het interview dat binnenkort verschijnt.
Willen jullie me helpen?
Herinner je je nog een leuke foto van op de blog of heb je even tijd om terug te bladeren?
Laat dan een reactie achter met de datum van het blogbericht waar de foto bijhoort.
Heel erg bedankt!

Nieuwjaar!

Eerst en vooral wil ik iedereen zeer plezierig en prachtig 2010 wensen! Voor mij is het simpel, het jaar zal in ieder geval beter zijn dan het vorige...

De kerstperiode heb ik thuis doorgebracht: 10 hele dagen weg van het ziekenhuis. Het was een beetje een test, om te kijken of helemaal naar huis gaan haalbaar is , later, of binnenkort. En het was een succes, ik heb er van genoten, zo gezellig thuis zijn. We zijn ook met de hele familie enkele daagjes in een kasteel gaan overnachten. Dat was nog spannender voor mij. Na zolang op een veilig ziekenhuiskamertje te liggen is slapen in een vreemde omgeving best eng. Gelukkig kreeg ik de prinsessenkamer.En als een echte prinses op de erwt ben ik uit mijn bed gevallen. Matrassen stapelen is toch niet zo'n goed idee. Niets ergs, we hebben er goed om gelachen. Enkel mijn wang zag een beetje blauw van tegen mijn nachtkastje te botsen. Best lastig met al die nieuwjaarszoenen achteraf.


Om met nieuwjaar al meteen zwaar te gaan feesten is het nu nog een beetje te vroeg. Gelukkig heb ik een stel lieve (sorry, leuke) vriendinnen die dan gewoon naar ons thuis komen om mee te komen vieren. Dankzij hun heb ik dit jaar eindelijk een geweldige oudejaarsavond gehad. Beter dan vorig jaar, toen ik nog aan buisjes en tubes lag met m'n ogen dicht.



En toen moest ik dus terug naar het ziekenhuis. Dat was eventjes balen, maar dit weekend mag ik terug naar huis. Het was een beetje een spannende week, want ik had allerlei afspraakjes met dokters ivm met toekomstige operaties. Want nu ik stilaan weer op mijn benen kan staan wordt het tijd om de toekomst te gaan plannen, niet? Maar voorlopig staat er nog niets concreets vast.

Maar de week zit er al weer op, nog eventjes ergo- knutselen, en dan ...
naar huis.