Joepie.
Vandaag en gisteren,
heuglijke dagen in revalidatieland.
Vanaf nu kan ik officieel stappen. Voor wie denkt het verkeerd gelezen te hebben: vanaf nu kan ik officieel stappen.
Gisteren wilden we bij de kine wat stappen met de aloude opstelling katrollen-looprek, dat wel redelijk gaat maar niet echt stappen is, eerder opgehangen je benen bewegen.
Maar het staplokaaltje was bezet, dus moesten we het doen met de middelen die we hadden. Dus besloten we maar eens te proberen of ik tussen de baren kan lopen. de baren, dat is : zoals in de films, weer leren lopen terwijl je je op je armen opduwt tussen twee balkjes. En guess what? Het lukte! Meer zelfs, die baren is meer een beetje als evenwicht, en een klein beetje extra steun. Dus zo liep ik vrolijk en gezwind de kinezaal door. joepie joepie, ik kan lopen zonder dat vervelend korset enzo. Het gaat zelfs beter nu, mits een beetje spalkjes die mijn dropvoetje mee omhoog houden. joehoew.
Maar daar stopt he ni hoor. Vandaag had mijn kinesist nog zo'n schitterend idee: Ze kwam mijn kamertje binnengewandeld met een looprekje. Ze zegt, Greet, zegt ze, ge ligt al veel te lang in u bed. Tijd dat ge er uit komt. En zo gezegd zo gedaan. Ik zette mij op de rand van het bed, stapte met mijn looprekje tot aan de rolstoel en plofte erin. Het ging uiteraard niet zo vlotjes als het hier staat, op de rand van mijn bed gaan zitten is op zich al een onderneming. Maar dus, voorlopig nog met een beetje begeleiding en binnenkort helemaal alleen: Greet komt uit haar bed. Hoera!
Vanaf nu mag ik dus 00k niet meer z0 veel in mijn bed liggen, m0et ik 00k altijd met de r0lst0el naar de kine k0men, en vaker recht zitten tijdens de dag. Tis verm0eiend, maar alleen maar d00r te 0efenen w0rdt het minder verm0eiend, ahja.
Verder heb ik vandaag een pompoen aangevallen én overwonnen ahja (als ik da nog ni kon). Soep van draaien zeg ik. En taarten bakken natuurlijk.
Tot zover het goede nieuws
hopla.