C'est fini la vie en roze

Van nu af is het Groen!

Het was voor Greet een beetje wennen aan haar nieuwe verblijf en dagindeling. Het begon niet al te prettig.

Ze kwam terecht op een kale en lege en veel te warme kamer. Er komt hier ook niet elke paar minuten iemand kijken hoe het met haar gaat, en ze heeft nog niet de kans gehad om iemand te leren kennen. En ze is ook niet langer de mascotte van de afdeling, en de verplegers moeten nog een beetje zoeken naar de juiste manier om haar te verzorgen. Ze is dus eigenlijk wel een beetje eenzaam, nu.

Op termijn zal het hier wel aangenamer zijn dan op Gasthuisberg, want alles is hier wat soepeler, en gemakkelijker, en in een mooiere omgeving, maar alles is veel meer ingesteld op mensen die niet aan hun bed gekluisterd zijn.

De zon schijnt hier volop haar kamer binnen, maar op dit ogenblik, met 30 graden buiten is dat een beetje te veel van het goede. Het venster van haar kamer kijkt uit op de hertjesweide, maar vanuit haar bed kan ze enkel de toppen van de bomen zien.

Gelukkig staat er ondertussen een ventilator, en hebben we de kamer al wat aangekleed. We kunnen naar buiten zo veel we willen, zonder te veel poespas. De uurtjes van de eerste avond-koelte brengen we nu door in de schaduw van een grote boom.

De kine is intussen volop opgestart. Twee uur per dag brengt Greet nu door in de kine-zaal, en de oefeningen die ze moet doen, zijn ook wel wat zwaarder dan voorheen. Maar het lukt wel, en ze heeft de ambitie om binnenkort door het leven te gaan als Super-Greet.