Wijk voor de fiets

Met 200 fietsers vertrokken we gisterenmiddag vanuit Herent naar het Martelarenplein in Leuven. Wijk voor de Fiets was daarom alleen al een succes te noemen.
In Leuven kwamen we toe op een goed gevuld stationsplein waar een 1500 fietsers waren samengestroomd vanuit omliggende gemeenten om een duidelijk statement te maken voor het verbeteren van de fietsveiligheid in Leuven en omstreken, met nadruk op de veiligheid van de schoolgaande jeugd. De aanwezige notabelen, schepenen en burgemeesters van de verschillende gemeenten werden aangemaand om ernstig werk te maken van de verbetering van de fietsinfrastructuur.









Nadien is de hele stoet, politici voorop, naar de Bruul vertrokken om op het wereldfeest verder te gaan feesten.



Meer foto's vind je hier.

Dag 247

De juridische procedure van het ongeval is nu ook begonnen. Gisteren was het eerste proces, en waarschijnlijk volgen er nog wel een hele reeks. We waren niet verplicht om aanwezig te zijn, maar we blijven natuurlijk wel graag op de hoogte, en dus trokken Roel en ik gisterenmorgen naar het gerechtsgebouw. Hoewel de zitting openbaar is, wilden ze ons zomaar niet binnen laten, en moesten we uitleggen wie we waren, en wat we kwamen doen. Dat we "gewoon kwamen kijken", werd eenvoudigweg niet geloofd.

Buiten ons was de zaal hoofdzakelijk gevuld met een heleboel advocaten en nogal wat jonge dwazen die denken dat het stoer is om uit te gaan met de auto, en dan niet af te spreken wie er Bob zal zijn. Je zou die gasten eens willen meenemen naar het ziekenhuis om ze te laten zien wat een verkeersongeval met een mens kan doen.

We dachten dat "onze" zaak aan de beurt zou komen op het uur dat vermeld was in de brief, maar dat was niet zo. Iedereen komt tegelijk toe, en dan is het wachten tot jou dossier aan de beurt is. Zodra het dan aan ons was, werd ook ik op het matje geroepen, en moest ik op het beklaagdenbankje gaan zitten, en kreeg ook ik op het einde een preek te horen. Maar al bij al zijn we blij dat de comminicatie met de tegenpartij, en de hele verzekeringskwestie op een geciviliseerde manier verloopt. Ik zou het vreselijk vinden als we, naast onze zorgen om Greet, ook nog eens zouden moeten gaan ruzie maken, zoals we in sommige andere rechtszaken hebben zien gebeuren.

We zijn weer een ervaring rijker.

Dag 243

Het kan niet alle dagen feest zijn,natuurlijk. Gisteren ging het uitstapje niet naar buiten, maar naar het chirurgisch dagcentrum, dus dat was iets minder leuk. Het gaatje waarlangs Greet zo lang aangesloten geweest is op de beademingsapparatuur wilde maar niet vanzelf toegroeien, en daarom is het nu operatief, maar wel voorgoed gesloten. Het goede nieuws is dat daardoor het litteken dat ze eraan over houdt een heel stuk kleiner zal zijn. En op een plek die zo goed zichtbaar is, is dat toch ook niet onbelangrijk.

Alles is vlot verlopen, en ze kan nu praten zonder voortdurend het gaatje te moeten dichthouden. Bovendien is ze nu ook verlost van de plakker op haar keel, die eruit zag als een blauwe badstop. Dat was echt geen zicht.

Buiten!

Een beeld zegt meer dan duizend woorden.

per tutti gli italiani e semi-italiani

ciao-ciao a tutti

Perche tanti di voi avete chiesto di tradurre il mio blog in italiano o inglese, vi presento:

greetfanclub- versione italiana.

Sono quasi 8 mesi che mi trovo qua, nell’ospedale de Leuven. Ma la fine non è più cosi lontano. Credo che sappiate tutti dal mio accidente, era molto molto grave, ma qui nell’ospedale sanno fare dei miracoli (veri miracoli, non la pasta) e adesso sono quasi la stessa Greet de primo.

E cosi… giorno dopo giorno sto migliorando. Adesso sto in “rehab”, bisogna di diminuire le medicine, curare le ultime ferire, e poi posso andare al centro di riabilitazione, per fare ancora più body building. Ho perso molto dei miei muscoli e ricuperarli non è facile. Ma mi rendo conto che ogni giorno sono più forte.

Oggi ha stato un giorno grandissimo! Per la prima volta sono uscita dalla mia stanza, e dall’ospedale! Mai ho goduto tanto del sole e l’aria fresca. Che felicità!!

Prometto di scrivervi quando ci sono più notizie!
Baci,

Greet

Dag 240

Een heel speciale dag voor Greet vandaag. Voor het eerst sinds vele maanden mocht ze even BUITEN!

Omwille van het mooie weer van vandaag hadden te verpleegsters besloten dat het tijd was voor een uitstapje. Dus werden er een paar extra dekens op haar bed gelegd, alle buisjes en kabeltjes die even niet noodzakelijk waren losgemaakt, en dan kon haar bed naar buiten gerold worden. Met de grote lift naar beneden, door de spoedafdeling, tussen de ambulances door, en dan een hobbelwegje op tot aan de vijver. En dan een half uurtje genieten van de zon, de eendjes, de bloemen en de buitenlucht. Feest!

Dag 239

Vandaag is voor veel mensen een brugdag, en dat is ook in het ziekenhuis zo. Het aantal niet-dringende operaties wordt dan zoveel mogelijk beperkt. Het was dan ook een misverstand dat de ingreep van Greet voor vandaag gepland was. De eigenlijke datum was volgende week vrijdag. Maar geen nood, zoveel uitstel is er niet. De planning is intussen alweer veranderd, en de operatie is nu voorzien voor maandag ochtend.

De dokter is ook eens komen praten over haar gewicht. Er lijken verschillende verklaringen mogelijk te zijn voor haar gewichtsverlies, maar geen enkele daarvan is zorgwekkend, omdat ze wel zichtbaar sterker wordt. Vanaf vandaag heeft Greet, en dus ook wij, formeel verbod gekregen zich nog zorgen te maken over haar gewicht. Maar veel krachtvoedsel eten blijft wel de boodschap.

Dag 235

De operatie van vandaag is weer goed verlopen. Greet had een doorligwonde op haar onderrug, en die is nu toegemaakt. Toen we rond zes uur bij haar kwamen, was ze wakker genoeg om grapjes te maken, maar nog niet wakker genoeg om haar ogen open te doen. Het lukte dus wel om een praatje te slaan, maar een beetje vreemd voelt dat wel. De operatie zelf is vlot gegaan, maar nu moet ze door een periode waarop ze niet plat op haar rug mag liggen. Dat zou dus nog een beetje moeilijk kunnen worden.

We hopen dat dit nu echt de laatste operatie in die aard is geweest. Vrijdag volgt er wel nog een ingreep aan haar keel, want ook die wil niet vanzelf dichtgaan. Eens dat achter de rug is , zal ze pas echt weer volop kunnen gaan babbelen.

Dag 233

Gisteren was het weer een moeilijke dag voor Greet. Het was weer een bad-dag, en ze moet nogal stevig afgeschrobd zijn, want de rest van de dag had ze pijn aan de plaatsen waar er nog restletsels zijn.
Maar nog erger was het verdict van de weegschaal. Na het bad is de uitgelezen moment om haar te wegen, en ondanks het calorierijke dieet, en alle moeite die ze gedaan heeft om veel te eten, en alle snoepjes en koekjes en ander lekkers dat ze daarbij nog toegestopt krijgt van het bezoek , is ze niet bijgekomen, maar afgevallen. Erg deprimerend is dat.
Een vriendin die dan zelf nood heeft aan wat opbeurende woorden, Opa die naar het ziekenhuis moet, pijnstillers die maar niet willen helpen, het hele genezingsproces dat weer niet lijkt op te schieten, dat maakt het allemaal niet beter. Een dag met heel wat traantjes dus, en niet alleen van Greet.

Vandaag mocht het verband dicht blijven, en daardoor ging het al weer heel wat beter. Er is weer een planning die maakt dat ze opnieuw wat vooruit kan kijken.

Maandag volgt er nog een operatie aan een doorligwondje, en waarschijnlijk vrijdag aan het adem-gaatje. Dat is op dit ogenblik toegeplakt met een plakker die eruit ziet als een badstop, dus dat oogt een beetje vreemd. Hoog tijd dat daar ook verandering in komt.

Zwarte vrijdag, zaterdag en zondag

Na wat luguber telwerk kwam ik vandaag tot volgende cunclusie: dit weekend vielen er op de Vlaamse wegen minstens 9 doden en 18 zwaargewonden. Dit zijn enkel de ongevallen die het nieuws haalden. Zoveel slachtoffers op zo’n korte tijd en op zo een klein oppervlakte. De Mexicaanse griep is er niks tegen! Misschien moet de Wereld Gezondheidsorganisatie maar eens op de hoogte gebracht worden.
De meest gehoorde zin bij de berichtgeving over deze ongevallen: “volgens ooggetuigen was het ongeval te wijten aan overdreven snelheid”. Of iets in die aard.
We kunnen enkel hopen dat de zwaargewonden een even goede verzorging krijgen als Greet. En dat de te betreuren doden toch nog enkele JM Dedecker fans van gedacht zullen doen veranderen... Voor het ook voor andere (slachtoffers van) snelheidsduivels te laat is.

2800

2800.
Dat is de hoeveelheid calorieën die Greet naar binnen speelt op een gemiddelde ziekenhuisdag. Meer dan een volwassen man normaal gezien nodig heeft. Meer dan twee keer de hoeveelheid die ze zou nodig hebben om haar huidige gewicht op peil te houden. En toch wil de weegschaal maar niet verder uitslaan. Telkens ze de laatste keren gewogen werd, kwam er een lager getal uit de berekeningen, in de plaats van een hoger. Deze keer werd ze zeer zorgvuldig gewogen, op een manier dat er niet veel fouten gemaakt kunnen worden, en het resultaat was ontgoochelend. Nog steeds komt ze niet verder dan een povere 38 kg. Als dit klopt, en de vorige wegeingen dus allemaal fout waren, durf ik er haast niet aan denken hoe weinig ze wel gewogen heeft op haar slechtste momenten. En dat moet haast wel het geval zijn, want ze wordt zienderogen dikker, enfin, minder dun, en ook sterker. En ze is vast van plan om op deze manier verder te doen, zodat ze de zomer niet moet zien voorbij gaan door het venster van haar ziekenhuiskamer.

Dag 223

Als Greet niet naar het feest kan, komt het feest naar Greet. Onder dat motto vierden we de verjaardag van Yannick op de ziekenhuiskamer, inclusief Mega-Mindy-champagne en aardbeien met slagroom. Dat was zo leuk dat iedereen die nog eens iets te vieren heeft altijd welkom is.

Nu de operatie al een tijdje achter de rug is, moet Greet hard werken om terug te leren recht zitten. Dat gebeurt door haar bed in allerlei vreemde standen te zetten en in verschillende richtingen te bewegen. Af en toe komen de kinesisten ook de kamer binnen met allerhande rare apparaten, zoals een bedfiets. En dat schijnt zijn vruchten af te werpen, want ze zit nu elke dag een beetje rechter.

Ook nieuw is dat Greet nu eindelijk haar eigen nachtkleedjes mag aandoen. Daardoor ziet ze er ineens een stuk minder ziek uit.

Nu alle verhoren achter de rug zijn, weten we ook tamelijk zeker dat het ongeval van Greet een dode-hoek-ongeval was. Ook de voorkant van en vrachtwagen heeft een dode hoek, al wordt daar niet zo veel over gesproken. Het deed me dan ook plezier dat ik Schouppe hoorde zeggen dat er nieuwe maatregelen komen om dit soort ongevallen te vermijden. Hij is eindelijk tot de jaren van verstand gekomen, ... dacht ik. Maar het heeft weer niet mogen zijn. Vrachtwagens krijgen nu een biep-signaal als ze rechtsaf slaan. En de fietsers moeten dan maar zien dat ze plots verdwenen zijn uit de gevarenzone. Maar niemand vraagt zich blijkbaar af waar je als fietser dan wel naartoe moet. Je rijdt daar op een fietspad dan in het allerbest geval een meter breed is, je gaat gewoon rechtdoor, je hebt groen licht en voorrang. Links van je is een drukke baan, en rechts huizen of een dwarsbaan, waar je niet op wil of moet. En dan hoor je plots die bieptoon. Wat kan je dan ander dan verder rijden en hopen dat je gezien wordt? Opstijgen misschien?

Dag 218

Na de operatie van vorige week hadden we eigenlijk stiekem allemaal gehoopt op spectaculaire vooruitgang. Dat was blijkbaar een beetje al te optimistisch. Alles is goed verlopen en goed aan het genezen, maar dat betekent nog niet dat ze nu zonder problemen rechtop kan zitten en haar benen beginnen te bewegen. Dat hangt namelijk niet alleen van haar bekken af, maar ook van de huid en de spieren, en voor die willen meewerken, dat zal nog de nodige tijd vragen.

Greet moest deze week nog door een moeilijk moment. De politie is langs geweest om haar versie van het gebeuren te horen. Ze herinnert zich nog zeer goed wat er gebeurd is, en hoe het allemaal gegaan is. Maar het was niet leuk om dat allemaal tot in de details nog eens te moeten doornemen. Gelukkig is de politieman die haar kwam verhoren een zeer vriendelijke en geduldige man, en ze heeft het er goed vanaf gebracht.
Ook voor mij was het een beetje vreemd om door de gangen van het ziekenhuis te lopen met de politie in mijn kielzog, en de bezoekers van de andere kamers te horen fluisteren: "Kijk , de politie is daar, wat zou er daar aan de hand zijn, zou die van hiernaast iets uitgespookt hebben?"