De kerstperiode heb ik thuis doorgebracht: 10 hele dagen weg van het ziekenhuis. Het was een beetje een test, om te kijken of helemaal naar huis gaan haalbaar is , later, of binnenkort. En het was een succes, ik heb er van genoten, zo gezellig thuis zijn. We zijn ook met de hele familie enkele daagjes in een kasteel gaan overnachten. Dat was nog spannender voor mij. Na zolang op een veilig ziekenhuiskamertje te liggen is slapen in een vreemde omgeving best eng. Gelukkig kreeg ik de prinsessenkamer.En als een echte prinses op de erwt ben ik uit mijn bed gevallen. Matrassen stapelen is toch niet zo'n goed idee. Niets ergs, we hebben er goed om gelachen. Enkel mijn wang zag een beetje blauw van tegen mijn nachtkastje te botsen. Best lastig met al die nieuwjaarszoenen achteraf.
Om met nieuwjaar al meteen zwaar te gaan feesten is het nu nog een beetje te vroeg. Gelukkig heb ik een stel lieve (sorry, leuke) vriendinnen die dan gewoon naar ons thuis komen om mee te komen vieren. Dankzij hun heb ik dit jaar eindelijk een geweldige oudejaarsavond gehad. Beter dan vorig jaar, toen ik nog aan buisjes en tubes lag met m'n ogen dicht.
En toen moest ik dus terug naar het ziekenhuis. Dat was eventjes balen, maar dit weekend mag ik terug naar huis. Het was een beetje een spannende week, want ik had allerlei afspraakjes met dokters ivm met toekomstige operaties. Want nu ik stilaan weer op mijn benen kan staan wordt het tijd om de toekomst te gaan plannen, niet? Maar voorlopig staat er nog niets concreets vast.
Maar de week zit er al weer op, nog eventjes ergo- knutselen, en dan ...
naar huis.
1 opmerking:
Greet, familie en vrienden,
jullie kennen mij niet en ik ken jullie eigenlijk ook niet, of toch een beetje, want van in het begin volg ik de blog...
ik ben zelf dokter in gasthuisberg, vorig jaar september 2008, zat ik in het 7e jaar geneeskunde. We hadden les van prof. Broos, maar hij was te laat, toen hij toch kwam, vertelde hij aangedaan over jouw ongeval... en zo heb ik jou "leren kennen"...
Ik volgde jouw blog op regelmatige basis, steeds blij met de goede evolutie, mee bang afwachtend, en vol verbazing over de goede moed en draagkracht van iedereen rondom jou...
In oktober 2009 gebeurde het onmogelijke, mijn neef van 15 jaar werd 's morgens aangereden op het zebrapad, ik was in het ziekenhuis aan het werk toen ik telefoon kreeg.
mee naar spoedgevallen, bang afwachten, slecht nieuws, nog meer slecht nieuws, het was heel erg, als je zelf dokter bent, weet je nog meer en denk je uiteraard ook steeds aan het ergste... maar toch bleef ik hopen, het kon ook goed komen, hij moest erdoor komen.
Iedere keer weer trok ik me op aan jouw blog, bij jou was het ook heel erg, en kijk waar jij nu staat...
Een week lang heeft hij gevochten voor zijn leven, maar het mocht niet zijn, de verwondingen waren te zwaar...
Ik kan me voorstellen dat je het nog heel zwaar hebt en nog heel vaak denkt, waarom moest mij/ons dit overkomen... maar blijf vooral vechten en blijf je optimistische zelf zoals je overkomt in je blog!
Een reactie posten