Ziezo, nu is het eindelijk aan mij. Omdat het hier niet meer volloopt met hordes dokters en verpleegsters die verslag komen uitbrengen bij de minste verandering, ben ik het altijd zelf die vertelt wat er die dag gebeurd is. Dus kan ik evengoed ook zelf wat aan jullie vertellen.

En nu het zaterdag is, rustdag hier in Pellenberg, heb ik ook nog wat energie over om zelf eens te schrijven hoe het met me gaat.

Om acht uur 's morgens word ik hier nog net niet uit mijn bed gekickt (dat gaat gelukkig nog niet) voor mijn ontbijt . Dan wassen, tanden poetsen, haar kammen, en op sommige dagen verzorging van mijn wondes. En dat kan soms wel wat lang duren, want de verpleegsters hier zijn mij niet gewoon. Mijn kamer lijkt dan wel een slagveld met compresjes en verbanden en verpleegsters met zalf tot in hun haar. Gelukkig weet ik zelf wat ze waar moeten smeren, dus ik heb ze maar wat te commanderen. Om elf uur begint mijn eerste uurtje kine. Meestal oefenen we dan met rechtstaan, zoals de foto die hier een paar berichten geleden op de blog stond. Ik lig dan op een soort van tafel die ze langzaam tot rechtstaan brengen. En dan met een chronometer en een boekske voor de afleiding proberen records te breken. (mijn maximum is 10 minuten!)

Na zo'n drietal keer rechtstaan, samen met wat uitblaaspauzes en grote maneuvers om mij van mijn bed op die tiltafel te leggen, word ik met mijn bed vanuit de kinezaal naar mijn kamer gesjeesd, waar mijn eten op mij staat te wachten. Meestal heb ik dan een tweetal uurtjes vrij, als er geen psychologes of wii-mannetjes langskomen, waarin ik soms iets nuttigs probeer te doen maar meestal uitgeblust in slaap totter.

Daarna nog een uurtje kine, maar gelukkig mag ik hierbij in mijn bed blijven liggen. Er is hier een enorme kinezaal, bijna een fitness, waar ik allerlei soorten plooi- en krachtoefeningen doe voor mijn armen en benen. Daarna heb ik nog een halfuurtje ergo. Daar moet ik ook meestal rechtstaan, maar soms, als ik te moe ben en heel zielig kijk, mag ik computerspelletjes spelen die bediend worden met speciale consoles waarbij je je handen traint door te drukken of te draaien. Wat ze allemaal toch niet uitvinden...

Ik kijk alvast uit naar de ergo wanneer ik eindelijk in een rolstoel kan zitten: dan mag ik allerlei leuke dingen doen, zoals koken, en haar knippen! Het taartenparadijs is weer in zicht!



En dat was het dan voor inspanningen voor de dag, buiten af en toe wat zelf op de kamer oefenen met gewichtjes of speciale knie-plooi-machines, zoals nu.



Het is vreselijk vermoeiend, ik ben elke avond doodop, maar het heeft wel effect! Mijn armen krijgen eindelijk wat vorm en kracht, en ik kan mijn benen hoe langer hoe meer zlf bewegen en plooien. Dus de rolstoel is in zicht!



Voila. Nu weten jullie een beetje hoe mijn dagen er hier uit zien, en waarom ik ontzettend vroeg ga slapen.


Oh en ik sta in de krant. Gisteren(vrijdag) in Het nieuwsblad regio Leuven. Er staat een link, links, bij linken!