Revalideren, wie zijn best doet kan het leren!

Vandaag ben ik een maand hier in Pellenberg, een eeuwigheid voor sommige mensen, maar na 9 maand stilliggen is een propvolle maand zo weer om. En het zalige is alles zó zien vooruitgaan.
In gasthuisberg had ik ook wel kine, een halfuurtje per dag ongeveer wel maar, maar hoe hard ze daar ook mijn armen draaiden, en mijn benen plooiden, erg veel vooruitgang zat er niet in. Als ze mijn benen een klein beetje in de lucht moesten houden, of open leggen, dan kermde ik al van de pijn. En hier slaagden ze erin mijn benen helemaal omhoog te zwieren, toch al ver genoeg om in een stoel te zitten. Ook mijn armen krijgen eindelijk weer wat vorm, van mijn dode-vogeltjes imago ben ik gelukkig af. Het gewichtheffen heeft duidelijk meer effect dan trekken aan die gele banden in mijn kamertje op gasthuisberg.
Maar het rechtopzitten is mijn grootste overwinning tot nu toe. Enkele weken geleden zeiden de dokters nog onheilspellend: "ja, dat bekken plooien, dat weet ik nog zo niet, ik zie u eerder stappen dan zitten." Maar ik houd ervan dokters ongelijk te geven dus plooi ik nu al rustig de volle 90 graden. En het is zoveel gemakkelijk, om te eten, om naar de kinezaal te gaan, om oefeningen te doen.
Maar het rolstoel zitten blijft vermoeiend... de spieren rond mijn heupen ( die die er nog zijn) zijn het lang verleerd om mijn bovenlichaam te ondersteunen, en mijn nek, mijn hoofd. Maar hoe meer training hoe beter, en ik hoop binnenkort hele dag al rollend door te brengen. Om eens zittend naar buiten te gaan, of gewoon eens tot aan mijn venster te geraken om naar de hertjes te kijken...