C'est fini la vie en roze

Van nu af is het Groen!

Het was voor Greet een beetje wennen aan haar nieuwe verblijf en dagindeling. Het begon niet al te prettig.

Ze kwam terecht op een kale en lege en veel te warme kamer. Er komt hier ook niet elke paar minuten iemand kijken hoe het met haar gaat, en ze heeft nog niet de kans gehad om iemand te leren kennen. En ze is ook niet langer de mascotte van de afdeling, en de verplegers moeten nog een beetje zoeken naar de juiste manier om haar te verzorgen. Ze is dus eigenlijk wel een beetje eenzaam, nu.

Op termijn zal het hier wel aangenamer zijn dan op Gasthuisberg, want alles is hier wat soepeler, en gemakkelijker, en in een mooiere omgeving, maar alles is veel meer ingesteld op mensen die niet aan hun bed gekluisterd zijn.

De zon schijnt hier volop haar kamer binnen, maar op dit ogenblik, met 30 graden buiten is dat een beetje te veel van het goede. Het venster van haar kamer kijkt uit op de hertjesweide, maar vanuit haar bed kan ze enkel de toppen van de bomen zien.

Gelukkig staat er ondertussen een ventilator, en hebben we de kamer al wat aangekleed. We kunnen naar buiten zo veel we willen, zonder te veel poespas. De uurtjes van de eerste avond-koelte brengen we nu door in de schaduw van een grote boom.

De kine is intussen volop opgestart. Twee uur per dag brengt Greet nu door in de kine-zaal, en de oefeningen die ze moet doen, zijn ook wel wat zwaarder dan voorheen. Maar het lukt wel, en ze heeft de ambitie om binnenkort door het leven te gaan als Super-Greet.

Afscheid van GBH

Het hele aanwezige team van het Brandwondencentrum heeft Greet gisteren uitgezwaaid bij haar vertrek naar Pellenberg. Hoewel we allemaal blij zijn met deze stap, zullen we deze fantastische equipe ook missen. Ik wil hen dan ook hier nog eens heel erg bedanken
voor de geweldige manier waarop ze voor Greet gezorgd hebben als voor een eigen kind,
voor het dag en nacht in de weer zijn om Greet er weer bovenop te krijgen,
voor het feit dat ze al die tijd in Greet zijn blijven geloven,
voor de mirakels die ze verricht hebben, en ongetwijfeld nog zullen verrichten,
voor de manier waarop ze lief en leed met ons hebben gedeeld de afgelopen 9 maanden,
voor de bemoedigende woorden op moeilijke momenten,
voor de eerlijkheid waarmee ze ons op de hoogte hielden van Greets toestand,
voor de speciale momenten, die we ondanks alles toch nog hebben kunnen vieren,
voor de grapjes en versieringen in de kamer die alles wat draaglijker maakten,
voor de onvermoeibaarheid waarmee ze ook voor ons altijd klaarstonden,
en vooral natuurlijk voor het redden van Greets leven.

dag 276 en laatste dag in GHB

dag 273

Champagne vandaag. Het is nu officieel. Greet's laatste dagen op Gasthuisberg zijn aangebroken. Maandag voormiddag verhuist ze naar Pellenberg, en ze is er helemaal klaar voor. Tegelijk is het ook een beetje vreemd om afscheid te moeten nemen van die fantastische ploeg mensen die negen maanden lang zo goed voor haar gezorgd hebben, en meegevochten om haar weer op de been te krijgen, zoals je kan zien op de foto. Let maar niet op het rare ziekenhuiskleedje, en haar warrige haren, maar wel op haar stralende glimlach en de trotse blik in haar ogen, omdat ze zo flink rechtop kan staan. Elke dag een beetje beter en een beetje langer.

Dag 267

Het lijkt nu plots heel hard te gaan.
Om de haverklap staan er nu nieuwe mensen rond het bed van Greet. Er komen mensen van Pellenberg die komen kennis maken, er zijn er die komen kijken welke verzorging ze precies nodig heeft, er zijn er die komen bespreken welke therapieën ze daar zal krijgen, ...
De drukkledij die ze de komende maanden zal moeten dragen ligt al klaar. Er worden nog wat foto's en scans gemaakt zodat haar dossier tiptop in orde is tegen het ogenblik dat het wordt overgedragen van het ene medische team aan het andere. En de kine wordt een versnelling hoger geschakeld, zodat ze heel binnenkort klaar is voor de grote verhuis.

Er is een ding dat Greet zelf niet zo leuk vindt aan het hele gebeuren. Tot hier toe mocht ze een redelijk luilekker leventje leiden in haar bedje. Als het niet nodig was om haar wakker te maken voor de verzorging liet de verpleging haar lekker lang uitslapen, en als ze geen zin had om iets te doen, dan hoefde dat ook niet. Maar daar komt vanaf vandaag verandering in. Om alvast aan het dagritme van Pellenberg te wennen, moet ze vanaf vandaag op tijd wakker worden, al vanaf 's morgens met de kine beginnen, en eten op tijdstippen die in het ziekenhuis normaal zijn.

Dat wordt even doorbijten.

De foto van vandaag is een beeld uit de film " Le Fabuleux Destin de Greet Nelles" van Hanne Verbruggen.

Dag 264

Soms is geen nieuws gewoon geen nieuws.

We zitten nu al wekenlang te wachten tot de laatste restletsels genezen zijn, want dan is Greet klaar om naar Pellenberg te gaan en echt aan de revalidatie te beginnen werken. Maar het wilde maar niet vooruit gaan.

De nieuwe matras was een poging om daar verandering in te brengen, maar ook dat heeft niet geholpen. Behalve dat ze plat ging, bleek ze ook nog andere kinderziektes te hebben, ze lag helemaal niet zo comfortabel als verwacht, en ze maakte bovendien ook nog lawaai. Ze is dus nu weer afgevoerd. Greet heeft alweer een ander modelletje gekregen. Eentje zonder geluid dit maal, en die niet kan afgaan.

Vorige week heeft ze ook nog een speciale behandeling met gekweekte celletjes gekregen op haar benen. We hadden het al opgegeven om daar wonderen van te verwachten maar nu komt er plots toch schot in de zaak. We zijn acht dagen verder en de meeste wondjes zijn nu dicht.

Plots worden er concrete plannen gemaakt, komen er mensen van Pellenberg alvast kennis maken en is het aftellen begonnen.

Dag 249

Het had niet veel gescheeld of Greet kon, ondanks het mooie weer, niet naar buiten dit weekend. Dat kwam allemaal door haar nieuwe matras. Sinds enkele dagen heeft Greet een gloednieuwe, speciale, super-de-luxe, computergestuurde, prinses-op-de-erwt-matras. Er is er zo maar een in heel Gasthuisberg. Omdat Greet zo'n gevoelig velletje heeft, mag zij die uittesten.

Maar natuurlijk heeft niemand de handleiding gelezen. en nu blijkt die matras in elkaar te zakken zodra de stekker ervan uit het stopcontact wordt gehaald. De producenten hebben blijkbaar over het hoofd gezien dat patiënten af en toe moeten getransporteerd worden, als het niet naar buiten is, dan wel naar het operatiekwartier, of dergelijke. Er ziet dan niets anders op dan een beetje harder te liggen zolang dat duurt. Maat dat had Greet er graag voor over natuurlijk, om nog eens buiten te kunnen. En zo is het dan toch nog gelukt, zij het een beetje ingezakt.