Vrijdag 26 september

Omstreeks 0u30.
De telefoon maakt ons wakker. Een ongerustmakend uur om een belletje te krijgen.
"Jullie dochter heeft een ongeluk gehad, hier voor onze voordeur."
"Ze is aangereden door een vrachtwagen"
Telefoon neer, bliksemsnel aangekleed en in de auto. Het is maar 750m. Daar ligt ze, op haar buik naast de enorme banden van een twintigtonner. Ze is helemaal bij bewustzijn en ze ligt er alsof ze maar een klap gekregen heeft en dadelijk zal rechtstaan. God, ze is bij dat we haar gevonden hebben, dat we bij haar zijn. Ze wil zich omdraaien, maar dat mag natuurlijk niet, vanwege de kans op ruggengraatletsels. De ambulance is er ook al. Ze onderzoeken haar even en besluiten vlug dat hier eerst een arts bij moet komen. Na een paar minuten komt de MUG aan. Intussen is Greet er nog altijd bij, ze zegt dat ze het koud heeft, en pijn in haar buik. Ze krijgt nu verdoving, en daarvoor knippen ze haar leren jasje open, dat jasje dat ze in Italie voor een prikje had gekocht, waarop ze zo fier was en dat haar zo mooi stond...
Dan krijgt ze ook zuurstof, en een extra deken tegen de kou.
De arts is nu klaar en ze mag omgedraaid worden om op de brancard gelegd te worden. Een ambulancier vraagt ons om niet te kijken!
Een van ons mag mee met de MUG, de ander volgt met de auto.

Ongeveer 1u.
Greet is in onder zoek. We zitten met een bang hart af te wachten op een paar stoelen in een hoekje van Spoedgevallen. Een verpleger komt zeggen dat onze dochter ernstige verwondingen heeft op de bovenbenen, open wonden die waarschijnlijk huidtransplantatie gaan vergen. Ook het bekken is waarschijnlijk geraakt. Gelukkig heeft haar hoofd geen letsel, toch niets dat men zonder scanner kan zien.
Wat later komt de urgentiearts bij ons. Greet zal moeten worden geopereerd in haar buik om inwendige letsels te behandelen. "jullie kunnen even bij haar vooraleer we haar volledig verdoven". Daar ligt onze dochter, goed ingepakt dekens en een zuurstofmasker op, hier en daar nog wat besmeurd met bloed, aan snee in haar arm is al gehecht, en ze is er nog steeds bij.
Maar na een paar minuutjes dommelt ze snel weg van de verdovingsinfuus, en dan moeten we gaan.
Wanneer haar toestand min of meer stabiel is raadt de dokter ons aan om maar naar huis te gaan, het zal tenslotte een paar uren duren en men zal ons verwittigen zodra ze daarna in intensieve aangekomen is.

3u: doodsbang maar ook uitgeput kruipen we maar in bed met de idee dat we toch niet gaan kunnen slapen.

5u: De telefoon maakt ons opnieuw wakker. Allebij zijn we wat verdwaasd, en grijpen en paar keer naast licht en telefoon. Of we onmiddellijk kunnen komen want haar toestand is verslechterd. Luid jammerend, vloekend en huilend kleden we ons in paniek weer aan, springen we in de wagen en staan een paar minuten op Spoed. De urgentieverpleger komt ons geruststellen. Haar toestand is gestabiliseerd, wat dat ook moge betekenen, het geeft ons toch een adempause. Daarna komt de chirurg die haar geopereerd heeft. "Haar verwondingen zijn zeer ernstig, een gescheurde lever, geperforeerde darm, we hebben een stuk darm moeten weghalen maar nog niet helemaal kunnen herstellen, en ze zal nog een paar keer onder het mes moeten. De bevloeiing van haar darmen is geraakt maar voorlopig hebben we dat kunnen verhelpen."
Ze heeft zeer veel bloed verloren, 40 zakjes heeft ze toegediend gekregen, maar ze bloedt nog steeds inwendig. Greet wordt verplaatst naar Intensieve, en wij worden door de arts ook daarheen begeleid. We krijgen daar een kamertje met wat stoelen en een tafel toegewezen in afwachting dat we Greet even mogen zien. "Maar dat kan nog zeker een uur duren want we moeten haar daar nog volledig installeren". Het angstig afwachten gaat hier dus verder.
8u. Nog steeds geen nieuws. Misschien moeten we nu de rest van de familie verwittigen. Onze oudste dochter eerst. Kaat heeft nachtdienst maar ze zal wel iemand optrommelen om dat over te nemen.

9u. Het is nu al 2 uur geleden dat Greet naar intensieve zou gebracht worden. Is er ondertussen iets gebeurd? Dan zien we Mimi, een kennis die hier werkt. We spreken haar aan, leggen haar de situatie uit en heel bezorgd gaat ze onmiddellijk uitzoeken wat er aan de hand is. Even later staan we naast het bed van Greet. Helemaal ondergestopt, haar gezichtje vaag blauw en opgezwollen. Allerlei buizen en buisjes die in allerlei openingen verdwijnen, maken het beeld er niet beter op. We mogen haar wel even aanraken, haar hand vastnemen, haar gezicht strelen. Hier ligt ze dan, ons zonnetje in huis.
Dan komt de arts binnen en legt ons uit hoe haar toestand nu is.
Stabiel maar nog kritisch. Ze verliest nog steeds bloed en dat moet gestelpt worden op natuurlijke wijze. "we doen wat we kunnen en proberen haar stollingssysteem te helpen, maar meer zit er momenteel niet in, de rest moet ze zelf doen."
Tegen 11 uur mogen we nog even langs komen zegt de verpleegster, dan weten we weer meer.
Terug naar ons kamertje om nog wat tegen de muur te staren. Even Oma en Opa gebeld om ook hun het slechte nieuws te geven. Wat later komen Kaat en Steven toe, en een uurtje later Oma en Opa. Nu zitten we hier met zijn zessen te wachten, en het kamertje begint te klein te worden. Af en toe gaat er iemand naar buiten om de benen te strekken om of iemand te bellen en zo is intussen bijna de hele familie verwittigd.

11u: We gaan poolshoogte nemen. We worden naar Greets bed begeleid en de hematoloog geeft ons een update. De inwendige bloedingen lijken af te nemen, maar het grootste gevaar ligt nu in de neurologische functies. Tijdens de operatie is haar bloeddruk extreem laag gevallen, waardoor er mogelijkheid van hersenschade is. Onmiddellijk stelt hij ons een beetje gerust want aan de hand van bepaalde parameters heeft hij de indruk dat de circulatie in de hersenen nog voldoende is geweest. Dan komt het chirurgieteam binnen. Ze hebben de allerlaatste fotos en scans gezien en komen nu de diagneoze stellen. "Of u even buiten wil wachten, zodat we nog even kunnen overleggen met onze collega. We komen dan binnen enkele minuten tot bij u met een verslag".
Terug naar de wachtkamer dan maar, waar we allemaal in spanning blijven zitten.
Na een kwartiertje komt het hele chirurgieteam binnen, wat niet van de aard is om ons op ons gemak te stellen maar dat beseffen we nog niet. Het diensthoofd neemt plaats op een stoel en valt meteen met de deur in huis.
"We hebben haar onderzocht, haar toestand is heel kritisch en er is maar een optie om haar in leven te houden, het linkerbeen moet geamputeerd." We scheeuwen gillen janken allemaal, dit is het laatste dat we verwacht hadden. Dit is niet echt, een nachtmerrie, wordt wakker!!
"Geen andere optie, echt niet. Als we dit niet doen zal het necrotisch weefsel de rest van haar zwakke lichaam vergiftigen en dan sterft ze." We moeten hiervoor onze toestemming geven en wanhopig, er is geen andere optie, stemmen we toe.
Als de chirurgen de kamer verlaten storten we in. De wereld stort in.
Iedereen ziet in zijn verbeelding dat mooie, dartele kind, met slecht één been. Dat meisje dat zo graag fladderende rokjes droeg, dat zo dol was op nieuwe schoenen kopen, dat net zo droef was omdat de hond haar nieuw laars had kapot gebeten. Dat kan niet, dat zal ze niet overleven.
Maar Kaat, die sterke zus: "Greet overleeft alles. Ze heeft Ecuador overleeft, Italie overleeft, dan komt ze ook hier overheen".
Als ze de eerstkomende uren, de eerste dagen maar overleeft, dat is nu het belangrijkste.
De operatie zal lang duren, alleen al haar instaleren in de operatie kamer neemt een uur in beslag. We mogen meer nieuws verwachten tegen 14u.
We zijn kapot. Verdwaasd dwalen we wat door de gangen van Gasthuisberg, we nemen wat frisse lucht op met de dwaze idee dat ons dat goed zal doen. Dit zijn de langste en akeligste uren van ons leven.

14u: We gaan zien of Greet al terug is op Intensieve. "Ze ligt nog in het operatiekwartier, klaar om vervoerd te worden" klinkt het. "We verwittigen u zodra ze hier is."

15u: De ongerustheid stijgt boven rood. Er moet iets aan de hand zijn, anders zou ze allang terug zijn.

15u10: De arts komt binnen. "De operatie is goed verlopen, ze heeft alles goed doorstaan en haar toestand is er niet slechter op geworden, en dat is een hele geruststelling".
Het is dus definitief. Het been is eraf. Hoe moeten we haar dat uitleggen? Hoe moet ze hier verder mee?

17u: De sociaal assistente, die ons al een paar keer bezocht heeft om wat troost en hulp te bieden komt binnen om ons te begeleiden naar een gesprekslokaal, waar we een definitieve briefing gaan krijgen.

17u15: De dienstdoende arts en de chirurg die haar heeft geopereerd komen binnen. Ze gaan tegenover ons zitten. De chirurg begint: "We hebben haar been kunnen redden" Ongelooflijke opluchting overspoelt ons.
"Maar we hebben de huid van beide bovenbenen volledig moeten weghalen. Ze zal meerdere huidtransplantaties nodig hebben en ze verliest bovendien veel vocht. Vergelijk het met derdegraads brandwonden".
"Haar bekken is verbrijzeld en moet volledig gereconstrueerd worden". Bovendien zal ze een stoma moeten krijgen zodat de open wonde niet geïnfecteerd geraakt. Zondag wordt ze opnieuw geopereerd om de darmschade te herstellen en de stoma aan te leggen.
Maar in het algemeen hebben de artsen goede hoop. Ze is nog heel jong, en zo een jong lichaam kan tegen een stoot. Voor een ouder iemand was dit ongeluk fataal geweest. Bovendien heeft ze het geluk gehad dat de aanrijding zo vlak bij het universitair ziekenhuis gebeurd is, zodat veel kostbare tijd gewonnen werd.
Met een wat lichter gemoed nemen we afscheid van de artsen. We kunnen nog een laatste keer naar onze dochter kijken en dan gaan we naar huis. Een nieuwe bange nacht tegemoet waarin we hopen dat de telefoon niet gaat.