Zonder kakmooi kunnen wij niet revalideren.

Ik moet nog wat leren bij het bloggen, zoals niet voorbarig dingen schrijven die nog niet zo zeker zijn. Zoals conclusies trekken voor de foto's gemaakt zijn. Met mijn bekken is er voorlopig niks veranderd, maar de grote alwetende prof moet er nog eens naar kijken. Hoe dan ook kan ik steeds beter rechtstaan met mijn twee voeten plat op de grond (een halfuur is mijn record!) en vandaag heb ik eens geoefend op wandelen (onverantwoord met dit weer :) ) en het ging alweer wat beter. Het duurt vreselijk lang, maar beetje bij beetje merk ik wel dat er langzaam meer kracht in die benen van mij komt. Dagen als dit geven een beetje een dubbel gevoel. Langs de ene kant is het zo vermoeiend, het vergt echt veel van mij, fysiek en mentaal. Maar anderzijds is het ook geweldig te merken dat ik toch telkens weer vooruit ga.

Eindelijk heb ik ook eens de miljoenen kaartjes gelezen uit de periode dat ik nog diep in slaap lag (en ik ben nog steeds niet klaar). Alvast dankjulliewel voor de vele mooie kaartjes. De mooiste fleuren nu mijn muren op, met dank aan de broer. Allemaal ophangen is helaas onbegonnen werk.

Én: ik heb mijn haar geknipt, gedaan met de lange slierten,welkom kort kopje en froufrou. Foto's volgen nog. Maar het doet wel deugd met deze hitte. En Kaat heb ik ook al kunnen kortwieken, daar heeft ze een jaar op moeten wachten. Maar nu is ze eindelijk van haar zeemeerminnenmanen af!

De vooruitgang!

Twee dagen geleden kregen we het spijtige bericht dat kapper Glenn na 4 maanden het gevecht tegen de bacteriën verloren heeft. Samen met nog een andere vrouw (waarmee het gelukkig wel heel goed gaat en die samen met mij aan het revalideren is) waren wij de drie "erge gevallen" van de afdeling brandwonden in Gasthuisberg. Dan doet zo'n berichtje je toch wel iets. Ik was gisteren nog op gasthuisberg, en ik kan me voorstellen dat het voor hen ook een harde klap was. Na zoveel maanden samen vechten, proberen alles weer in orde te krijgen, en hem dan toch verliezen...
Kaat zei gisteren nog: ongelooflijk hoe een enorme vrachtwagen en een mini-bacterietje hetzelfde kunnen aanrichten. En ongelooflijk dat ik het dan toch overwonnen heb. Zo zie je maar, een jong lichaam kan veel. En de dokters en verpleging kan uiteraard ook enorm veel. En samen kom je er vaak, maar spijtig genoeg niet altijd...

Hier gaat het revalideren stilletjes verder. Met de wondjes op mijn benen gaat het de laatste dagen wat achteruit, hoewel het er vorige week zo goed uitzag. Maar de nazorgverpleegster van gasthuisberg stelde me gerust dat dit allemaal normaal is. Het zal nog een hele poos duren eer mijn huid weer helemaal sterk is, en in de tussentijd zal het wat met ups en downs verlopen.
Maar er is ook goed nieuws: de eerste keren dat ik rechtstond moest er altijd wat opvulling onder mijn linkerhiel gestopt worden, omdat het ene been zeker 10 cm korter was dan het andere doordat mijn bekken nog niet helemaal op zijn plaats zat.
Maar door het vele rechtstaan is mijn bekken blijkbaar weer langzaam naar de juiste plaats verschoven, en kon ik vandaag met gemak 20 minuten rechtstaan, met mijn twee voeten plat op de grond. Dus dat gaat het leren lopen er in de toekomst alleen maar gemakkelijker op maken. Ze hebben dan ineens een nieuwe foto genomen van mijn bekken. Dus nu is het spannend afwachten op de resultaten.
En ook mijn spierkracht is intussen heel wat toegenomen. Het is duidelijk zichtbaar aan de omtrek van mijn armen, die nu ongeveer twee keer zo dik zijn als toen ik hier aankwam. Maar van de week wist de kinesiste mij te vertellen dat de gewichten die ik voor de verschillende oefeningen moet heffen, ook al verdubbeld zijn. Dus het gaat vooruit.

Maar nu mag ik rusten en genieten van een welverdiend weekend, en hopelijk ook een beetje van de zon. Prettig weekend iedereen!!

Oh, en ik heb mijn lenzen weer in. Véél beter en ik voel me in een klap heel wat minder ziek.

Chocolade!

Hopla, de zomervakantie is alweer meer als halverwege. Nuja, vakantie kan ik het niet echt noemen, ik heb in juli alleen al meer "gewerkt" als in de 9 maanden schooljaar ervoor. Zomer is het echter wel. En hoge temperaturen zijn niet altijd leuk als je heel de dag in bed ligt, en je benen nog ingewikkeld liggen in verband. Mijn wens voor een slechte zomer (sorry hiervoor) is dus niet uitgekomen. En zonder mijn goede vriend de ventilator was ik al lang een gesmolten plasje Greet geweest.

Hoe langer de zomer duurt, hoe meer spannende reisverhalen ik te horen krijg. En ik moet het toegeven, dan beginnen de jaloeziekriebels wel wat op te komen. Ooh de goesting om de wereld rond te trekken! Leuke postkaartjes van overal maken natuurlijk niet alles, maar wel veel, goed. Slechts één adres:



Greet Nelles
UZ Leuven
Campus Pellenberg
Weligerveld 1
3212 Pellenberg
België

Intussen gaan mijn avonturen in de keuken verder! Donderdag en vrijdag was het chocoladetijd: Greet maakt pralines. Ik hoef er geen tekening bij te maken hoe ik er na twee dagen met chocolade spelen uitzag. Maar het was lekker!en leuk!



De bezoekuren stromen hier intussen ook al goed vol. Als er grote groepen jongeren binnenkomen weet de verpleging meestal al dat het voor mij is: nichten- en nevendag langs de twee kanten van de familie, verjaardagsfeestjes, spelletjesnamiddagen, vriendinnetjesroddelmomenten: alles kan en alles mag. Tot ik er bij in slaap val.





Op de foto:
De ergo, de kine en de wii-man
en Greet met de chocolaatjes natuurlijk.
Eronder: de constructie waarmee ik moet leren stappen. Het was een beetje improviseren, maar pret verzekerd!