Dag 5

Deze morgen snel een telefoontje gedaan. Greets toestand is vannacht mooi stabiel gebleven. Het was een nieuwe verpleegster, die haar nog niet eerder gezien heeft dus ze kon nog niet goed vergelijken. De andere hebben hard genoeg gewerkt bij haar bed. Tijd voor wat rust. We hebben veel bewondering voor de mensen die dagelijks rond haar bed aan het werk zijn. Het is een job die veel vergt, denk ik. Concentratie, inspanning, en ook emotionele kracht, want het is geen gelukkige afdeling. De mensen om twee uur en om zeven uur in de wachtzaal lachen niet. Ze staren naar de muur in de hoop dat daaruit het mirakel tevoorschijn komt dat hun geliefde redt. Hun blikken glijden af en toe naar mekaar, haken mekaar vast en dan verschijnt er een streep wanhoop. Intensieve is geen plaats om te vertoeven.
Maar toch denk ik dat de verplegers en verpleegsters hun werk graag doen, en elke verbetering van de patient mogen ze bijschrijven op hun palmares. En als ze dat dan mogen vertellen, de positieve boodschap, de verbetering hoe klein dan ook, dan stralen ze, en dan delen ze mee in de opluchting. Greet, jouw fanclub is uitgebreid met de hele intensieve afdeling.

15u10: Het mag niet altijd positief nieuws zijn, blijkbaar. Deze voormiddag is plots een sterke daling van haar bloeddruk opgetreden en een heel laag zuurstofgehalte in haar bloed geconstateerd, en na onderzoek van haar hart en een CT-scan was de voorlopige diagnose een vet embolie, een gevolg van de vele bekkenbreuken, waardoor er weefsel in de bloedbaan terecht komt en een verder gelegen bloedvat verstopt, iets wat dan vaak in de longen gebeurt. Als gevolg daalt de zuurtof in het bloed. Weinig dat we daaraan kunnen doen zei de arts, en de hoop is dat het niet meer voorvalt. Ze krijgt dus weer 100% zuurstof toegediend.
Dat is het soort nieuws dat een mens weer kan breken nadat hij weer veel hoop gevat had.
In de voormiddag hebben we haar fiets opgehaald bij de politie. Je vraagt jezelf af hoe ze dit heeft kunnen overleven.

19u45: Toch weer wat positiever nieuws. De zuurstoftoediening is terug gehalveerd, Greets toestand is weer beter. Ze ligt nu op haar zij, en als al die buisjes er niet waren zou je zeggen dat ze zalig ligt te dutten. Nier- en leverfuncties verbeteren langzamerhand en infusies worden afgebouwd. Wel verliest ze nog veel vocht.
Morgenvroeg moet ze nog eens naar de operatiekamer en dat zal weer een stressvolle tijd zijn, zeker gezien dat incident van deze voormiddag. De schrik zit er toch opnieuw in...

Para sus amigo/as en el mundo entero

La noche del jueves, un poco después de la medianoche, Greet volvió de una fiesta cuando tuvo un atropello con un camión muy grande. Los vecinos lo vieron y nos alertaron inmediatamente y llamaron la ambulancia, que la llevó al hospital universitario que afortunadamente está muy cerca.
Obtuvo una primera intervención quirúrgica media hora después. La rapidez le salvó la vida. Pasó unas horas muy criticas en cuidados intensivos, hasta que la operaron por segunda vez. Ayer hubo otra operación y los doctores hicieron milagros. En este momento se encuentra mejor. Sin embargo, la situación todavía está critica y nuestra hija sigue luchando por su vida. Tiene muchas fracturas de cadera, heridas en la barriga y las piernas. La mantienen anestesiada para que no sufra, y será así por unas semanas.

La buena noticia es que se encuentra en el mejor hospital del país, y obtiene la mejor atención. No tiene heridas en la cabeza, y estuvo alerte hasta que la hicieron dormir. Es una chica tan fuerte que incluso los doctores quedan sorprendidos de su progreso.

Aun falta mucha cirugía, y mucho tiempo para recuperar. Necesitará vuestro apoyo, cariño y buenos pensamientos. Aunque no sabemos cuanto puede entender ahora, pasamos vuestros recados.

Maandag 29 september, dag 4

Weer een streepje bij op de muur. Onze dochter heeft weer een nacht overleefd. Alles is stabiel gebleven en de dialyse is gisterenavond echt gestart. Nu is het afwachten. De stress op haar vitale organen moet nu afnemen zodat ze kunnen recupereren en te gelegener tijd hun taak terug kunnen opnemen.

15u: Net terug van het bezoek uurtje (kwartiertje eigenlijk). En het nieuws is positief. Greet ziet er een heel stuk beter uit, haar gezicht is minder gezwollen en ze heeft een gezonde kleur. De arts is er bij komen staan en zei dat al haar orgaanfuncties vooruit gingen. De nieren doen het beter nu ze ontlast zijn door de dialyse, de leverfuncties zijn beduidend verbeterd, de longen draaien weer op volle toeren en haar hart doet het goed. Wel hebben ze nog een paar gebroken ribben gevonden maar dat zijn futiliteiten. Het buizencomplexs dat binnen en buiten gaat ziet er al iets minder ingewikkeld uit. De narcose wordt nu ook verminderd zodat er momenten zullen komen dat Greet bij bewustzijn is, niet helemaal natuurlijk, en maar tijdelijk, totdat men de juiste dosis gevonden heeft.
De artsen en verpleegsters zijn nu openlijk optimistisch en de ploeg die vrijdag haar leven gered heeft is een kijkje komen nemen. De verpleegster heeft ons verteld dat ze echt verbaasd waren van de vooruitgang die Greet gemaakt heeft.Geweldig, niet?
Tegelijk heeft ze ons ook gewaarschuwd voor overmatig optimisme. Zelf bij een gestage genezing zullen er ups en downs komen, en het proces zal traag zijn. Zeer traag. Eens terug bij bewustzijn zal ze jullie steun broodnodig hebben, en voor een lange tijd.

20u: Het 7u bezoek is afgelopen. Geen nieuwe ontwikkelingen. Eigenlijk op dit ogenblik goed, want een snelle verandering in haar toestand kan alleen negatief zijn.
Zoals we het nu zien staan we voor een fase van zeer trage vooruitgang, en zolang die vooruitgang maar gestaag is, is de rest niet zo belangrijk.

We krijgen enorm veel reacties op de blog, en dat doet echt goed. Zoveel mensen die op dit moment Greet in hun gedachten hebben. Allemaal heel erg bedankt voor jullie steun, al is het enkel morele steun, dat is hetgeen we nu het meest nodig hebben.
Muchas gracias a todos en el mundo que han expresado su compasión y su apoyo.

zondag 28 september, dag3

8u. Geen telefoontje gehad. Greet heeft weer een dag extra gekregen. We bellen even naar intensieve om te horen hoe het gaat. Stabiel, en ze hebben weer minder serum moeten toedienen. Toch weer een beetje positief.
Haar operatie is voorzien voor rond 11u. Haar verpleegster zal een seintje geven als Greet naar het OK gaat. Duimen maar.

13u43: Nog geen nieuws, en dat is goed nieuws. Geen kritische situaties voorlopig. Houden zo Greet. Er zijn nu heeeeel veel mensen aan het duimen voor jou.
Van Nederlands Limburg tot in Blankenberge.

14u13: Net een geruststellend telefoontje gehad. De operatie is goed verlopen en Greet wordt nu klaar gemaakt om de lang uitgestelde scan te krijgen, om na te zien of er nog andere fracturen zijn. Toch een goed teken, dat de artsen haar toestand goed genoeg bevinden om de scanner in te gaan.
We gaan haar nu bezoeken.Met wat geluk komen we samen aan in de Intensieve.

15u30:We zijn net terug. Greet ligt terug op haar kamer in Intensieve. De operatie is prima gegaan zei de arts. Er is weinig bijkomende darmschade gevonden. Alle doeken en tampons zijn eruit of vervangen, een verse drainage aangelegd en nog een grondige inspectie van de buikholte. Tot nu toe alles goed. Wel gaan de nieren nu snel achteruit vanwege de vele transfusies en baxters, en de komende dagen zal ze dialyse krijgen om de nieren te ontlasten. Ook de lever ziet af, dus elke extra belasting moet vermeden worden. Voor woensdag is een nieuwe operatie gepland, voornamelijk om te controleren of alles daarbinnen nog in orde is.
Maar ze ademt, haar hartje klopt, we zijn tevreden met wat we nu hebben.

19u51: We zijn terug van bezoek aan ons Greet. De uitslag van de scan is nu redelijk definitief en de steunkraag rond haar hals is al weggenomen. Goed teken!!! Ook geen verdere schade aan de ruggengraat, of haar schedel. Alleen hebben de artsen nog een breuk aan haar rechter elleboog geconstateerd. Niks ernstig, zeker niet vergeleken met de rest. Vanavond zal ze ook aan de dialyseapparatuur worden gehangen (wat een akelig woord). Maar de dokters zijn positief. Gematigd positief weliswaar maar toch positief. We zijn er nog niet, maar we zijn op de goede weg.
En dus kunnen we weer een nacht ingaan met een positieve gedachte.

Zaterdag 27 september, dag 2

7u: We zijn de nacht doorgekomen zonder het gevreesde telefoontje van het ziekenhuis.
Door de massale bloedtransfusies die ze heeft gekregen, nemen de kansen op complicaties wel heel erg toe, dus bellen we zosnel mogelijk even naar het ziekenhuis. Alles was vannacht inderdaad stabiel, alhoewel men haar aan de nierdialyse zal moeten leggen.

14u: Wanneer we naar haar toe kunnen, krijgen we te horen dat ze vanmorgen is wakker geworden, dat ze reageerde op de vragen die ze haar stelden, en dat ze haar handen en voeten kon bewegen. Goed nieuws dus. Veel beter dan we hebben durven hopen. En ook dat de nierdialyse voorlopig nog niet echt nodig is. Maar dat betekent niet dat ze uit de gevarenzone is. Ze begint zichtbaar op te zwellen in haar gezicht. Dat heeft ze natuurlijk nog al eens gedaan, maar deze keer is dit wel een teken dat haar nieren niet meer zo goed meewillen. Om haar veel pijn te besparen, is ze sterker verdoofd.

19u: Er zijn nog complicaties bijgekomen. Haar longen geven nu problemen, de druk van de verbanden op haar ingewanden maakt het haar moeilijk om te ademen en bovendien is er vocht tussen haar longen gekropen zodat haar longvolume nog verder afneemt, daarom is extra zuurstof gegeven en de druk verhoogd en een bijkomende drainage aangelegd. De dialyse lijkt nu ook helemaal onontkoombaar. Morgen moet ze nog eens onder het mes, zoals we al wisten, en als alles goed zit starten ze daarna pas de dialyse.
Wij klampen ons vast aan het goede nieuws van vanochtend, en aan het feit dat ze in het beste ziekenhuis van het land is, waar ze dit soort problemen zeker de baas moeten kunnen.
Zoals ze daar ligt, een verwoest lichaam verborgen onder de lakens. We proberen onszelf en haar moed in te praten, vooral onszelf dus, maar misschien hoort ze ons en gebruikt ze die woorden om te vechten tegen haar verwondingen, om sneller te genezen, om langer bij ons te blijven.
Toch ook nog een beetje goed nieuws: de hoeveelheid serum die ze moet krijgen wordt steeds minder.
We maken ons op voor een nieuwe onzekere nacht.

We zijn heel blij met de vele steunbetuigingen die we al gekregen hebben, van de familie en van de vrienden. We hebben er echt veel aan.

Vrijdag 26 september

Omstreeks 0u30.
De telefoon maakt ons wakker. Een ongerustmakend uur om een belletje te krijgen.
"Jullie dochter heeft een ongeluk gehad, hier voor onze voordeur."
"Ze is aangereden door een vrachtwagen"
Telefoon neer, bliksemsnel aangekleed en in de auto. Het is maar 750m. Daar ligt ze, op haar buik naast de enorme banden van een twintigtonner. Ze is helemaal bij bewustzijn en ze ligt er alsof ze maar een klap gekregen heeft en dadelijk zal rechtstaan. God, ze is bij dat we haar gevonden hebben, dat we bij haar zijn. Ze wil zich omdraaien, maar dat mag natuurlijk niet, vanwege de kans op ruggengraatletsels. De ambulance is er ook al. Ze onderzoeken haar even en besluiten vlug dat hier eerst een arts bij moet komen. Na een paar minuten komt de MUG aan. Intussen is Greet er nog altijd bij, ze zegt dat ze het koud heeft, en pijn in haar buik. Ze krijgt nu verdoving, en daarvoor knippen ze haar leren jasje open, dat jasje dat ze in Italie voor een prikje had gekocht, waarop ze zo fier was en dat haar zo mooi stond...
Dan krijgt ze ook zuurstof, en een extra deken tegen de kou.
De arts is nu klaar en ze mag omgedraaid worden om op de brancard gelegd te worden. Een ambulancier vraagt ons om niet te kijken!
Een van ons mag mee met de MUG, de ander volgt met de auto.

Ongeveer 1u.
Greet is in onder zoek. We zitten met een bang hart af te wachten op een paar stoelen in een hoekje van Spoedgevallen. Een verpleger komt zeggen dat onze dochter ernstige verwondingen heeft op de bovenbenen, open wonden die waarschijnlijk huidtransplantatie gaan vergen. Ook het bekken is waarschijnlijk geraakt. Gelukkig heeft haar hoofd geen letsel, toch niets dat men zonder scanner kan zien.
Wat later komt de urgentiearts bij ons. Greet zal moeten worden geopereerd in haar buik om inwendige letsels te behandelen. "jullie kunnen even bij haar vooraleer we haar volledig verdoven". Daar ligt onze dochter, goed ingepakt dekens en een zuurstofmasker op, hier en daar nog wat besmeurd met bloed, aan snee in haar arm is al gehecht, en ze is er nog steeds bij.
Maar na een paar minuutjes dommelt ze snel weg van de verdovingsinfuus, en dan moeten we gaan.
Wanneer haar toestand min of meer stabiel is raadt de dokter ons aan om maar naar huis te gaan, het zal tenslotte een paar uren duren en men zal ons verwittigen zodra ze daarna in intensieve aangekomen is.

3u: doodsbang maar ook uitgeput kruipen we maar in bed met de idee dat we toch niet gaan kunnen slapen.

5u: De telefoon maakt ons opnieuw wakker. Allebij zijn we wat verdwaasd, en grijpen en paar keer naast licht en telefoon. Of we onmiddellijk kunnen komen want haar toestand is verslechterd. Luid jammerend, vloekend en huilend kleden we ons in paniek weer aan, springen we in de wagen en staan een paar minuten op Spoed. De urgentieverpleger komt ons geruststellen. Haar toestand is gestabiliseerd, wat dat ook moge betekenen, het geeft ons toch een adempause. Daarna komt de chirurg die haar geopereerd heeft. "Haar verwondingen zijn zeer ernstig, een gescheurde lever, geperforeerde darm, we hebben een stuk darm moeten weghalen maar nog niet helemaal kunnen herstellen, en ze zal nog een paar keer onder het mes moeten. De bevloeiing van haar darmen is geraakt maar voorlopig hebben we dat kunnen verhelpen."
Ze heeft zeer veel bloed verloren, 40 zakjes heeft ze toegediend gekregen, maar ze bloedt nog steeds inwendig. Greet wordt verplaatst naar Intensieve, en wij worden door de arts ook daarheen begeleid. We krijgen daar een kamertje met wat stoelen en een tafel toegewezen in afwachting dat we Greet even mogen zien. "Maar dat kan nog zeker een uur duren want we moeten haar daar nog volledig installeren". Het angstig afwachten gaat hier dus verder.
8u. Nog steeds geen nieuws. Misschien moeten we nu de rest van de familie verwittigen. Onze oudste dochter eerst. Kaat heeft nachtdienst maar ze zal wel iemand optrommelen om dat over te nemen.

9u. Het is nu al 2 uur geleden dat Greet naar intensieve zou gebracht worden. Is er ondertussen iets gebeurd? Dan zien we Mimi, een kennis die hier werkt. We spreken haar aan, leggen haar de situatie uit en heel bezorgd gaat ze onmiddellijk uitzoeken wat er aan de hand is. Even later staan we naast het bed van Greet. Helemaal ondergestopt, haar gezichtje vaag blauw en opgezwollen. Allerlei buizen en buisjes die in allerlei openingen verdwijnen, maken het beeld er niet beter op. We mogen haar wel even aanraken, haar hand vastnemen, haar gezicht strelen. Hier ligt ze dan, ons zonnetje in huis.
Dan komt de arts binnen en legt ons uit hoe haar toestand nu is.
Stabiel maar nog kritisch. Ze verliest nog steeds bloed en dat moet gestelpt worden op natuurlijke wijze. "we doen wat we kunnen en proberen haar stollingssysteem te helpen, maar meer zit er momenteel niet in, de rest moet ze zelf doen."
Tegen 11 uur mogen we nog even langs komen zegt de verpleegster, dan weten we weer meer.
Terug naar ons kamertje om nog wat tegen de muur te staren. Even Oma en Opa gebeld om ook hun het slechte nieuws te geven. Wat later komen Kaat en Steven toe, en een uurtje later Oma en Opa. Nu zitten we hier met zijn zessen te wachten, en het kamertje begint te klein te worden. Af en toe gaat er iemand naar buiten om de benen te strekken om of iemand te bellen en zo is intussen bijna de hele familie verwittigd.

11u: We gaan poolshoogte nemen. We worden naar Greets bed begeleid en de hematoloog geeft ons een update. De inwendige bloedingen lijken af te nemen, maar het grootste gevaar ligt nu in de neurologische functies. Tijdens de operatie is haar bloeddruk extreem laag gevallen, waardoor er mogelijkheid van hersenschade is. Onmiddellijk stelt hij ons een beetje gerust want aan de hand van bepaalde parameters heeft hij de indruk dat de circulatie in de hersenen nog voldoende is geweest. Dan komt het chirurgieteam binnen. Ze hebben de allerlaatste fotos en scans gezien en komen nu de diagneoze stellen. "Of u even buiten wil wachten, zodat we nog even kunnen overleggen met onze collega. We komen dan binnen enkele minuten tot bij u met een verslag".
Terug naar de wachtkamer dan maar, waar we allemaal in spanning blijven zitten.
Na een kwartiertje komt het hele chirurgieteam binnen, wat niet van de aard is om ons op ons gemak te stellen maar dat beseffen we nog niet. Het diensthoofd neemt plaats op een stoel en valt meteen met de deur in huis.
"We hebben haar onderzocht, haar toestand is heel kritisch en er is maar een optie om haar in leven te houden, het linkerbeen moet geamputeerd." We scheeuwen gillen janken allemaal, dit is het laatste dat we verwacht hadden. Dit is niet echt, een nachtmerrie, wordt wakker!!
"Geen andere optie, echt niet. Als we dit niet doen zal het necrotisch weefsel de rest van haar zwakke lichaam vergiftigen en dan sterft ze." We moeten hiervoor onze toestemming geven en wanhopig, er is geen andere optie, stemmen we toe.
Als de chirurgen de kamer verlaten storten we in. De wereld stort in.
Iedereen ziet in zijn verbeelding dat mooie, dartele kind, met slecht één been. Dat meisje dat zo graag fladderende rokjes droeg, dat zo dol was op nieuwe schoenen kopen, dat net zo droef was omdat de hond haar nieuw laars had kapot gebeten. Dat kan niet, dat zal ze niet overleven.
Maar Kaat, die sterke zus: "Greet overleeft alles. Ze heeft Ecuador overleeft, Italie overleeft, dan komt ze ook hier overheen".
Als ze de eerstkomende uren, de eerste dagen maar overleeft, dat is nu het belangrijkste.
De operatie zal lang duren, alleen al haar instaleren in de operatie kamer neemt een uur in beslag. We mogen meer nieuws verwachten tegen 14u.
We zijn kapot. Verdwaasd dwalen we wat door de gangen van Gasthuisberg, we nemen wat frisse lucht op met de dwaze idee dat ons dat goed zal doen. Dit zijn de langste en akeligste uren van ons leven.

14u: We gaan zien of Greet al terug is op Intensieve. "Ze ligt nog in het operatiekwartier, klaar om vervoerd te worden" klinkt het. "We verwittigen u zodra ze hier is."

15u: De ongerustheid stijgt boven rood. Er moet iets aan de hand zijn, anders zou ze allang terug zijn.

15u10: De arts komt binnen. "De operatie is goed verlopen, ze heeft alles goed doorstaan en haar toestand is er niet slechter op geworden, en dat is een hele geruststelling".
Het is dus definitief. Het been is eraf. Hoe moeten we haar dat uitleggen? Hoe moet ze hier verder mee?

17u: De sociaal assistente, die ons al een paar keer bezocht heeft om wat troost en hulp te bieden komt binnen om ons te begeleiden naar een gesprekslokaal, waar we een definitieve briefing gaan krijgen.

17u15: De dienstdoende arts en de chirurg die haar heeft geopereerd komen binnen. Ze gaan tegenover ons zitten. De chirurg begint: "We hebben haar been kunnen redden" Ongelooflijke opluchting overspoelt ons.
"Maar we hebben de huid van beide bovenbenen volledig moeten weghalen. Ze zal meerdere huidtransplantaties nodig hebben en ze verliest bovendien veel vocht. Vergelijk het met derdegraads brandwonden".
"Haar bekken is verbrijzeld en moet volledig gereconstrueerd worden". Bovendien zal ze een stoma moeten krijgen zodat de open wonde niet geïnfecteerd geraakt. Zondag wordt ze opnieuw geopereerd om de darmschade te herstellen en de stoma aan te leggen.
Maar in het algemeen hebben de artsen goede hoop. Ze is nog heel jong, en zo een jong lichaam kan tegen een stoot. Voor een ouder iemand was dit ongeluk fataal geweest. Bovendien heeft ze het geluk gehad dat de aanrijding zo vlak bij het universitair ziekenhuis gebeurd is, zodat veel kostbare tijd gewonnen werd.
Met een wat lichter gemoed nemen we afscheid van de artsen. We kunnen nog een laatste keer naar onze dochter kijken en dan gaan we naar huis. Een nieuwe bange nacht tegemoet waarin we hopen dat de telefoon niet gaat.