UpDate*Nieuwsflash*

Hallo lieve fans,

Even een kleine update uit Greetland!
Hier gaat het omgelooflijk goed.

Ik woon sinds een tweetal maand in een schattig huisje met een zalig tuintje bij leuke mensen in Kessel-lo, op huppelafstand van het station! Dat laatste maakt het ook heel erg gemakkelijk om snel op mijn nieuwe stageplaats te zijn, bij jobstop. (reclame maken mag!)
En als je in het Leuvense een knalgroen autootje ziet rondrijden met een gigantische L op, mag je gerust eens zwaaien: dat ben ik. (hoewel die L er hopelijk bijna af mag!!)

Maar waar dit bericht écht om draait:
De examens zijn allemaal achter de rug, met glans geslaagd dankjewel, mijn stage loopt vlotjes. Het enige wat nog tussen mij en mijn diploma staat is mijn eindwerkstagecase.
Om die te kunnen afmaken heb ik veeeel vrijwilligers nodig die mijn enquête willen invullen.
Dus ik reken op het massaal enthousiasme van (de jongeren onder) jullie!
Je vindt hem achter deze link:

www.thesistools.com/web/?id=190238

Bovendien maak je kans om een cadeaubon van 25 euro te winnen!!

Duizendmaal dank en veel liefs

Greet

Operatie geslaagd!

Wat een zenuwslopende dag was het weer vandaag. Het afwachten met de telefoon dichtbij, het telefoneren om te weten of ze al terug was, de lange wandeling met een klein hartje door de "gang der zuchten", allerlei deja-vue-gevoelens doken weer op. En dan duurde het ook nog eens zo lang voor we wisten hoe de operatie verlopen was. Greet was al om 10 uur naar de operatiezaal gebracht, maar toen we om 5 uur op haar kamer aankwamen, was ze nog steeds niet terug. Dus nog langer wachten, tot de dokter zijn ronde deed, en ons eindelijk kon gerust stellen, met de melding dat de operatie goed verlopen was en dat ze alles hadden kunnen doen wat gepland was. Haar buik ziet er weer terug een klein beetje beter uit.
Pas om half 8 was ze dan eindelijk zelf daar, nog heel bleek en een beetje misselijk, maar tegelijk ook met een stralende glimlach.

Weer in het ziekenhuis

Daarnet hebben we Greet naar het ziekenhuis gebracht voor de eerste van wat waarschijnlijk een lange reeks hersteloperaties wordt. Twijfelend tussen veel goede moed, en schrik dat het toch niet allemaal zal lopen zoals gepland.
Het zal pas tijdens de operatie zelf blijken wat er mogelijk is, en wat niet, en dat maakt ons allemaal extra zenuwachtig. Alle duimen, kaarsjes en goede wensen zijn dus meer dan welkom.
Voor wie haar een elektronisch ziekenhuiskaartje wil sturen: ze ligt op afdeling 447.

La vie en rose II

... en ze leefde nog lang en gelukkig.

~THE END~

Eindelijk thuis!

Na een uurtje op spoed bleek dat ze aan mijn pijnlijke teen niet veel konden doen. Ik mocht dus gelukkig weer naar huis. (voor een pijntje aan je dikke teen houden ze je ook niet in het ziekenhuis, gelukkig) En zo kon mijn "thuiszijn" eindelijk beginnen.
Het is nog even aanpassen: al mijn ziekenhuisrommel thuis een plaatsje geven, nieuwe dagelijkse routines kweken, nieuwe kinesist, zelf gedisciplineerd genoeg zijn om braafjes al mijn oefeningen te doen... maar ik begin er in te komen.
Zaterdagavond gingen we een avondje naar Brussel: met de trein. Dat is vanuit Leuven met de rolstoel wel goed te doen, mits een paar stapjes met krukken.Toen we in het centraal station stonden, klaar om op te stappen, nam de conducteur ons mee, naar een deur zonder trapje. En terwijl hij al enthousiast bezig was een hellend vlakje uit te halen, stond ik gewoon recht en stapte de trein op. Zijn gezicht was goud waard.

Eindelijk thuis(?)

Vrijdag was het eindelijk zover: de dag waarop we allemaal zo lang hebben gewacht. Maar het is niet echt verlopen zoals gepland.

In de loop van de week had Greet pijn gekregen aan haar voet. Zoals je mag verwachten in een ziekenhuis werd dat direct onderzocht, en werden er foto's gemaakt om zeker te zijn dat er niks ernstig aan de hand was. Daarop was er niks te zien en tegen vrijdag morgen leek de pijn ook minder. En trouwens, een pijnlijke teen is niet iets waar Greet zich laat door tegenhouden. Maar in de loop van de avond werd de pijn heviger en als we goed en wel thuis waren, werd het onverdraaglijk. Zo erg dat we er zo snel mogelijk wilden naar laten kijken. En zo kwam het dat we de eerste officiële avond thuis doorgebracht hebben .... op de spoed.