Eindelijk thuis!

Na een uurtje op spoed bleek dat ze aan mijn pijnlijke teen niet veel konden doen. Ik mocht dus gelukkig weer naar huis. (voor een pijntje aan je dikke teen houden ze je ook niet in het ziekenhuis, gelukkig) En zo kon mijn "thuiszijn" eindelijk beginnen.
Het is nog even aanpassen: al mijn ziekenhuisrommel thuis een plaatsje geven, nieuwe dagelijkse routines kweken, nieuwe kinesist, zelf gedisciplineerd genoeg zijn om braafjes al mijn oefeningen te doen... maar ik begin er in te komen.
Zaterdagavond gingen we een avondje naar Brussel: met de trein. Dat is vanuit Leuven met de rolstoel wel goed te doen, mits een paar stapjes met krukken.Toen we in het centraal station stonden, klaar om op te stappen, nam de conducteur ons mee, naar een deur zonder trapje. En terwijl hij al enthousiast bezig was een hellend vlakje uit te halen, stond ik gewoon recht en stapte de trein op. Zijn gezicht was goud waard.